راستش من الان به دلیل اینکه دانشگاهی که توش کار میکنم و دانشجو هم هستم از محل زندگیمون دور هست توی خوابگاه زندگی میکنم. اینجا تقریبا همه ی هم اتاقیام هم سن و سال من و بعضا بزرگترن و همه دانشجو و بیکار که مخارجشون رو خونوادشون پرداخت میکنه.
وقتی میبینم که همشون چقدر از طرف خونوادشون حمایت میشن و هر چیزی که دوس داشته باشند میخرن و با یه تماس پولشو از پدر یا برادراشون میگیرن، از طرفی هم کلی پول و وقت برای تفریح دارن یه کم حسودیم میشه.
تازه بدترش اینه که همشون اهل آرایش و مد پوشی هستن و به من که آخرین لباسایی که خریدم مال دو سال پیش هست میگن که شیک پوش نیستی!!!
نمیدونم اینجور مواقع چیکار باید بکنم. حقوقم در حدی نیست که بتونم با مد روز پیش برم. چهره ی بدون آرایشم از خیالیاشون بهتره ولی کاملا مشخصه که به خاطر نحوه ی لباس پوشیدن و آرایش اونا بیشتر از من مورد توجه قرار میگیرن. حتی وقتی برای خرید میریم فروشنده ها باهاشون برخورد بهتری دارند در صورتی که خیلی وقتا چیزی نمیخرن و فقط واسه سرگرمی میرن!
از طرفی من مجبورم به محض اینکه حقوقم رو میگیرم خرج چیزهای ضروری مثل خرید قطعاتی که لازم دارم برای کارم یا هزینه خوابگاه و ... بکنم.
همه اینها خیلی فکرمو مشغول میکنه. واقعا نمیدونم برای بهتر شدن کیفیت زندگیم باید چیکار کنم. شاید فکر کنید آدم پر توقعی هستم ولی باور کنید این طور نیست. فقط دوست داشتم وقتی کفشم پاره میشه یا زمستون که میرسه دیگه نگران قیمت کفش یا پالتو نباشم. حداقل به اندازه یه چیز ساده بتونم کنار بذارم!
دیشب بهشون گفتم که تا زمانی که به خونوادشون موضوع زندگی من رو نگن من هیچ آینده ای برای این رابطه نمیبینم و ترجیح میدم ادامه پیدا نکنه. ازشون خواستم که فکراشونو بکنند و تا فردا به من اطلاع بدن که حاضرن به خونوادشون بگن یا نه؟
اگر قبول نکنند رابطه رو کاملا قطع میکنم و به نظرم این درست ترین راه باشه با توجه به شرایط روحی و زندگی خودم و راهنمایی های شما دوستان به این نتیجه رسیدم.
باز هم ممنون از وقتی که برام گذاشتید. در صورت اتمام این رابطه باز هم به کمکتون احتیاج پیدا میکنم. ممنون میشم اگر باز هم مثل قبل تنهام نذارید.
ممنون از پاسختون و عذر میخوام که باز هم مزاحم وقتتون میشم
من از این میترسم که اگر مخالفت از جانب خونواده این آقا باشه من اعتماد به نفسمو از دست بدم. برای همینه که بیشتر این حس رو دارم که بهتره دست پیش بگیرم که یه وقت به همچین وضعیتی دچار نشم. نظرتون در مورد این طرز فکر من چیه؟
از طرفی به نظرتون چطور این آقا باید این مسأله رو با خونوادش مطرح کنه که اونها هم خیلی جبهه گیری نکنند و حداقل حاضر بشن این راه رو برای خواستگاری بیان؟
من از نظر سنی وضعیتم فعلا نا مطلوب نیست چون به نظر خودم هم هنوز به حد بحرانی برای ازدواج نرسیدم ولی مشکل خونوادم و نبود پدرم موجب میشه توی سن بالاتر شانسم برای ازدواج کمتر بشه.
از طرفی نظر دوم شما رو قبول دارم و چون از این آقا شناخت خیلی خوبی دارم و خیلی از دوستان مشترکمون هم ایشون رو تایید میکنند کاملا واقعا از جواب منفی دادن به ایشون میترسم. تازه خیلی از دوستام هم وقتی من بهشون میگم که احتمالا جوابم به ایشون منفی باشه همه سرزنشم میکنند.
مورد سوم رو متوجه نشدم خیلی.
ببینید من به ایشون گفتم که حداقل با مادرشون در مورد این موضوع که پدرم ما رو ترک کرده صحبت کنند، ولی ایشون نظرشون اینه که گفتن این موضوع باعث پیش داوری میشه. و بهتره اول مادرشون من رو ببینند و بعد اینها گفته بشه. به نظرتون چقدر این حرفشون درسته؟
علاوه بر این ایشون چند بار از من خواستند که وقتی رو تعیین کنم که مادرشون از طریق تماس تلفنی یا ویدئو کال با من صحبت کنند ولی من نپذیرفتم، به نظرتون الان باید بهشون بگم که تماس بگیرند یا نه؟
سلام
ممنون از راهنماییهاتون
راستش من الان به دلیل اینکه دانشگاهی که توش کار میکنم و دانشجو هم هستم از محل زندگیمون دور هست توی خوابگاه زندگی میکنم. اینجا تقریبا همه ی هم اتاقیام هم سن و سال من و بعضا بزرگترن و همه دانشجو و بیکار که مخارجشون رو خونوادشون پرداخت میکنه.
وقتی میبینم که همشون چقدر از طرف خونوادشون حمایت میشن و هر چیزی که دوس داشته باشند میخرن و با یه تماس پولشو از پدر یا برادراشون میگیرن، از طرفی هم کلی پول و وقت برای تفریح دارن یه کم حسودیم میشه.
تازه بدترش اینه که همشون اهل آرایش و مد پوشی هستن و به من که آخرین لباسایی که خریدم مال دو سال پیش هست میگن که شیک پوش نیستی!!!
نمیدونم اینجور مواقع چیکار باید بکنم. حقوقم در حدی نیست که بتونم با مد روز پیش برم. چهره ی بدون آرایشم از خیالیاشون بهتره ولی کاملا مشخصه که به خاطر نحوه ی لباس پوشیدن و آرایش اونا بیشتر از من مورد توجه قرار میگیرن. حتی وقتی برای خرید میریم فروشنده ها باهاشون برخورد بهتری دارند در صورتی که خیلی وقتا چیزی نمیخرن و فقط واسه سرگرمی میرن!
از طرفی من مجبورم به محض اینکه حقوقم رو میگیرم خرج چیزهای ضروری مثل خرید قطعاتی که لازم دارم برای کارم یا هزینه خوابگاه و ... بکنم.
همه اینها خیلی فکرمو مشغول میکنه. واقعا نمیدونم برای بهتر شدن کیفیت زندگیم باید چیکار کنم. شاید فکر کنید آدم پر توقعی هستم ولی باور کنید این طور نیست. فقط دوست داشتم وقتی کفشم پاره میشه یا زمستون که میرسه دیگه نگران قیمت کفش یا پالتو نباشم. حداقل به اندازه یه چیز ساده بتونم کنار بذارم!
با سلام خدمت همه ی دوستان
ممنون از راهنماییهاتون
دیشب بهشون گفتم که تا زمانی که به خونوادشون موضوع زندگی من رو نگن من هیچ آینده ای برای این رابطه نمیبینم و ترجیح میدم ادامه پیدا نکنه. ازشون خواستم که فکراشونو بکنند و تا فردا به من اطلاع بدن که حاضرن به خونوادشون بگن یا نه؟
اگر قبول نکنند رابطه رو کاملا قطع میکنم و به نظرم این درست ترین راه باشه با توجه به شرایط روحی و زندگی خودم و راهنمایی های شما دوستان به این نتیجه رسیدم.
باز هم ممنون از وقتی که برام گذاشتید. در صورت اتمام این رابطه باز هم به کمکتون احتیاج پیدا میکنم. ممنون میشم اگر باز هم مثل قبل تنهام نذارید.
هوم؟!؟
کسی به پست من سر نمیزنه عایا؟؟
سلام مجدد.
ممنون از پاسختون و عذر میخوام که باز هم مزاحم وقتتون میشم
من از این میترسم که اگر مخالفت از جانب خونواده این آقا باشه من اعتماد به نفسمو از دست بدم. برای همینه که بیشتر این حس رو دارم که بهتره دست پیش بگیرم که یه وقت به همچین وضعیتی دچار نشم. نظرتون در مورد این طرز فکر من چیه؟
از طرفی به نظرتون چطور این آقا باید این مسأله رو با خونوادش مطرح کنه که اونها هم خیلی جبهه گیری نکنند و حداقل حاضر بشن این راه رو برای خواستگاری بیان؟
ممنون میشم پاسخ بدید.
سلام آقا یا خانم حق انتخاب
متوجه منظورتون نشدم.
من از نظر سنی وضعیتم فعلا نا مطلوب نیست چون به نظر خودم هم هنوز به حد بحرانی برای ازدواج نرسیدم ولی مشکل خونوادم و نبود پدرم موجب میشه توی سن بالاتر شانسم برای ازدواج کمتر بشه.
از طرفی نظر دوم شما رو قبول دارم و چون از این آقا شناخت خیلی خوبی دارم و خیلی از دوستان مشترکمون هم ایشون رو تایید میکنند کاملا واقعا از جواب منفی دادن به ایشون میترسم. تازه خیلی از دوستام هم وقتی من بهشون میگم که احتمالا جوابم به ایشون منفی باشه همه سرزنشم میکنند.
مورد سوم رو متوجه نشدم خیلی.
ببینید من به ایشون گفتم که حداقل با مادرشون در مورد این موضوع که پدرم ما رو ترک کرده صحبت کنند، ولی ایشون نظرشون اینه که گفتن این موضوع باعث پیش داوری میشه. و بهتره اول مادرشون من رو ببینند و بعد اینها گفته بشه. به نظرتون چقدر این حرفشون درسته؟
علاوه بر این ایشون چند بار از من خواستند که وقتی رو تعیین کنم که مادرشون از طریق تماس تلفنی یا ویدئو کال با من صحبت کنند ولی من نپذیرفتم، به نظرتون الان باید بهشون بگم که تماس بگیرند یا نه؟
اگر آره چطور باید این رو بگم؟
صفحه‌ها