تاوان چشم چرانی

روزی در هوای گرم مدینه، زنی جوان و زیبا درحالی‌که طبق معمول روسری خود را به پشت گردن انداخته و دور گردن و بناگوشش پیدا بود، از کوچه عبور می‌کرد.

مردی از اصحاب رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) از طرف مقابل می‌آمد. آن منظره زیبا سخت توجه او را جلب کرد و چنان غرق تماشای آن زیبا شد، که از خودش و اطرافیانش غافل گشت و جلوی خودش را نگاه نمی‌کرد.

آن زن وارد کوچه‌ای شد و جوان با چشم خود او را دنبال می‌کرد. همان طور که می‌رفت، ناگهان استخوان یا شیشه‌ای که از دیوار بیرون آمده بود به صورتش اصابت کرد و صورتش را مجروح ساخت، وقتی به خود آمد خون از سر و صورتش جاری شده بود.

با همین حال نزد رسول اکرم (صلی‌الله علیه و آله) رفت و ماجرا را به عرض ایشان رساند. این جا بود که آیه مبارکه نازل شد:

" ای پیامبر، به مؤمنان بگو که دیده‎هاشان را فروگیرند و عورت‎هاشان را نگاه‌دارند، زیرا آن برای ایشان پاکیزه‎تر است. به درستی که خدا (به آن چه می‎کنند) آگاه است. و به زنان با ایمان نیز بگو که دیده‎هاشان را فروگیرند و عورت‎هاشان را نگاه‌دارند و زیور و زینت خود را (مگر آن‎چه از آن آشکار آمد) ظاهر نسازند و باید که روسری‌ها ومقنعه‎هاشان را بر گریبان‎هاشان فروگذارند و پیرایه‌های خود را ظاهر نسازند مگر برای شوهرانشان، یا پدرانشان، یا پدرشوهرانشان، یا پسرخواهرانشان، یا زنانشان، یا مملوکان، یا دیوانگان، یا کودکان غیر ممیّز " [1]

به نظر شما مقصّر اصلی گناه در این ماجرا کیست؟

آیا آن پسر جوان است؟ آیا آن زن زیبارو است؟

یا این که اصلاً مقصّر هیچ‌کدام از آن‌ها نیستند، بلکه ذات جوان و جوانی این اعمال را ایجاد می‌کند و آن جوان و زن زیبا مقصّر نیستند؟

جواب این است که هر کدام از آن دو (جوان وزن زیبا) به سهم خود مقصر هستند، و در پیشگاه خدا گناهکار هستند، زیرا هردوی آن‌ها حجاب را رعایت نکردند.

آن جوان با چشم‌چرانی و امتداد نگاه خود به آن زن نامحرم، حجاب چشم خود را رعایت نکرد و به گناه افتاد. و آن زن زیبارو هم با پوشیدن لباس نامناسب و ظاهر شدن در اجتماع با آن وضع نامناسب، و رعایت نکردن حجاب، هم خود گناه کرد و هم باعث گناه دیگران شد.

دختران و زنان با حفظ حجاب و رعایت شئونات اسلامی، می‌توانند جلوی خیلی از گناهان را بگیرند و پسران و مردان هم با عفت پیشه گرفتن و جلوگیری از نگاه شهوت، می‌توانند از دام شیطان رهایی یابند.

پی نوشت:
[1]-کتاب داستان‌های استاد شهید مرتضی مطهری