امام هادی- علیه السلام - نیز مانند امامان پیشین با مرگ طبیعی از دنیا نرفت، بلكه در زمان «معتزّ»، مسموم گردید.
امام هادی - علیه السلام - با آنكه در سامرّاء تحت كنترل و مراقبت قرار داشت، اما با وجود همه رنج ها و محدودیت ها، هرگز به كمترین سازشی با ستمگران تن نداد. بدیهی است كه شخصیت الهی و موقعیت اجتماعی امام و نیز مبارزه منفی و عدم همكاری او با خلفا، برای طاغوتهای زمان هراس آور و غیر قابل تحمل بود و پیوسته از این موضوع رنج می بردند.
سرانجام تنها راه را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدین ترتیب امام هادی- علیه السلام - نیز مانند امامان پیشین با مرگ طبیعی از دنیا نرفت، بلكه در زمان «معتزّ»، مسموم گردید[1] و در رجب سال 254 هجری به شهادت رسید و در سامرّا، در خانه خویش به خاك سپرده شد[2].
پینوشتهها:
[1] . شبلنجى، نوالأبصار، قاهره، مكتبه المشهد الحسینى، ص 166 .
[2] . شیخ مفید، الارشاد، قم، مكتبه بصیرتى، ص 334 .
منبع: اندیشه قم