گنج پنهانی

گنج مخفی

شب چهارم محرم بود و توی ایستگاه صلواتی مشغول خدمت بودم. اوائل مراسم بود و خیابون خلوت. هوا گرم بود و شربتهای آماده تگری روی میز با چینش خاصی آماده پذیرایی بود.

در همین حین یه موتوری که داشت موتورش رو هل میداد و انگار بنزین تموم کرده بود از اون ور خیابون اومد طرف ایستگاه.

بعد از احوال پرسی ، در حالی که داشت با چشم و ابرو به شربتا اشاره می کرد پرسید: از اینا به ما هم میرسه؟

گفتم: به شما نرسه به کی برسه؟ بفرما برادر

عرق از چهار سوی صورتش قِل قِل کنان می ریخت و زیر چانه اش هلالی از عرق لباسش رو خیس کرده بود.

لیوان سوم شربتش رو نوش جان کرد که گفتم مشکل موتورت چیه؟ گفت: دو کیلومتره که دارم پیاده میام، شمع ام سوخته.

به حسین، مسئول تدارکات گفتم: داداش می تونی مشکل موتورشو حل کنی؟ گقت : به چشم، موتور رو گرفت و رفت گوشه ای و مشغولش شد.

مردِ پیاده برا اینکه کاملا آب رفته‌ی بدنش رو جبران کنه، یه لیوان دیگه هم میل کرد و برای بانیان هیأت دعا کرد.

بعد که لیوان رو تو سطل انداخت برگشت و  ضمن تشکر گفت: میشه سوالی بپرسم؟

گفتم: بفرما

گفت:إساءه ادب نباشه! چرا خودتون رو اذیت می کنید و خودتون رو غرق غم و اندوه می کنید؟ مگه آدم اومده تو این دنیا که اهل ناله و افسردگی باشه؟ دنیا دو روزه و باید شاد بود! همین دو روز رو هم شما به گریه و زاری مشغول باشید دیگه خسرالدنیا خواهی بود.

گفتم: شما توی چهره ما افسردگی و غم می بینید؟

گفت: نه خوب، اما دوستان شما داخل مجلس گریه می کنند و به سر و سینه می زنن، آدم که اینا رو می بینه دلش می گیره!

گفتم: بله شما فقط ظاهری از قضیه رو می بینید اما اگر واقع مطلب رو بدونید متوجه میشید که ظاهر و باطن قضیه با هم فرق می کنه.ضمنا خودتون هم می تونید وارد فضا بشید تا بیشتر حرف من قابل هضم باشه!  به نظر شما اگر ثمره هیأت و مراسم عزای اهل بیت فقط و فقط غم بود، بدون هیچ نکته مثبتی، آیا این مراسمات نسل به نسل باقی می ماند یا بخاطر نبود هیچ بهره ای همان اوائل خاموش و تعطیل میشد؟

به مرور جمعیت داشت زیادتر می شد، چند لیوان برا چند نفر پر کردم که ازم پرسید، میشه بیشتر توضیح بدید، آخه دوس دارم فلسفه گریه و عزای شما رو بدونم؟!

گفتم: میشه چند سوال بکنم؟ گفت: بفرما

گفتم: به نظر شما دوست داشتن پاکی و انسانیت، ایراد داره و آیا این دوست داشتن تاریخ انقضاء داره؟

گفت: معلومه که خیر، انسان فطرتاً از پاکی و انسانیت خوشش میاد.

گفتم: آیا دوست داشتن انسانهایی که مجسمه پاکی و انسانیت اند، ایراد داره؟

گفت: دلی که چنین انسانهایی رو دوست نداشته باشه، مُرده.

گفتم: حالا اگر این انسانها آبروی آفرینش باشند و همه مخلوقات رو بخاطر این آبرومندان آفریده باشند و همه ما جیره خواران سفره یمن و برکت آنها باشیم چه؟ حال اگر دوستیِ چنین انسانهایی موجب نجات و باعث حس معنی بخشی به زندگی باشه چه؟

در حالی که داشت سرش رو به پایین سرازیر می کرد گفتم: آیا انسان نباید از کشته شدن چنین انسانهای دوست داشتنی که با مظلومیت تمام، قاتلینِ آنها بَشر رو از برکات وجودشان محروم کرده اند، متأثر شد؟

چیزی که می گفتم واقعیت با ظاهر قضیه زمین تا آسمان فاصله است همین نکته بود. ببینید دو دقیقه که با شما صحبت کردم چند بار از «دوستی و مودت» گفتم! بله، بعضیها فقط ظاهر قضیه رو می بینن اما پیشینه و بخش مکتوم این عزاداریها و گریه ها رو نمی بینن یا متوجه نمی شن. سرور و شادمانی واقعی، گنجی است که از بطن غم و گریه این مراسمات خارج میشه و بهترین راه برا درک این راز نهفته اینه که خود شخص با پیشنیاز معرفتی وارد مجلس عزا بشه!

اینجا بود که حسین صدا زد: موتور درسته، می تونن تشریف ببرن.

اون مرد بهم دست داد و گفت: برم سه سوته موتور رو قفل کنم و برگردم. شاید قسمت بوده امشب رو تو مراسمتون شرکت کنم.

گفتم: اختیار دارید، در خدمتیم!

تا شب اخر عضو پروپا قرص مجلس ما شد.