آینه سعادت

خداوند در هیچ زمانی بشریت را از وجود الگو، خالی نگذاشته است. حجت‌های الهی همگی الگوهای کاملی هستند تا انسان‌ها در کوچه‌پس‌کوچه‌های زندگی دنیایی راه را گم نکنند .

از فلسفه‌های وجود امام، حتی در ایام غیبت، همین است که شخص را از گزاره‌های صرفاً کلی برای داشتن یک زندگی واقعی و متعالی به ویژگی‌های عینی در وجود یک انسان کامل منتقل می‌کند؛ چراکه بشر با مفاهیم عینی و الگوهای بیرونی بیشتر مأنوس است تا با مفاهیم معنوی و انتزاعی، و این نکته، نقشی اساسی در هدایت بشر خواهد داشت.

لازمه این هدایت و الگوپذیری، معرفت و شناخت درست نسبت به امام و حجت الهی، به ویژه در ایام غیبت است که بدون آن، شخص به وادی گمراهی و سردرگمی وارد می‌شود. ازاین‌رو امام صادق علیه‌السلام در بخشی از دعایی که به یکی از یارانش به نام زراره تعلیم می‌دهد، می‌فرماید: «...اَللّهُمَّ عَرِّفْنى حُجَّتَكَ، فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى حُجَّتَكَ، ضَلَلْتُ عَنْ دينى»؛[1] «...خدایا حجّتت را به من بشناسان؛ زیرا اگر حجّتت را به من نشناسانی، از دین خود گمراه می‌شوم».

پی‌نوشت:
[1]. بحارالأنوار،  ج۵۲، ص۱۴۶.