سینما

نگهبان شب

ماهان 

برخی از سینماگران در مسیر فیلم‌سازی نگاهشان به فرهنگ جامعه است و به گونه‌ای به

داستان انیمیشن زوتوپیا حول خرگوشی است به نام جودی هاپس که به دنبال رویای خود ت

در شروع داستان مخاطب را به وجد می‌آید و همین رویکرد داستان تا انتهای انیمیشن به شکلی مناسب بیننده

 داستان والتر پسر جوانی است مخترع که در واحد ساخت و تحقیقات سلاح،‌ برای سازمان جاسوسی آمریکا کار

از جمله فیلم هایی که در ژانر بیوگرافی در چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور خوبی داشت فیلم هناس بود. پرداختن به زندگی مفاخر کشور و خصوصا شهدای هسته‌ای که دارای زمینه های امنیتی، دراماتیک و هیجانی برای به نمایش کشیدن است.

با توجه به تاثیر مستقیم ابراهیم حاتمی‌کیا، تقریبا هیچ ردی از او و دنیایش را نمی‌توان در این فیلم مشاهده کرد و فیلم از جهات بسیاری به آثار اصغر فرهادی شبیه است؛ در آغاز با یک خانواده‌ی ظاهرا خوش و خرم مواجه هستیم که مگافین داستان (طلای گمشده) باعث می‌شود گذشته‌ی شخصیت‌های فیلم و اتفاقاتی که بین آن‌ها رخ داده برای ما روشن شود. البته بر خلاف آثار فرهادی در فیلم حاتمی‌کیا این مگافین تا انتها دغدغه‌ی اصلی فیلم می‌ماند و سایر مسائل به حاشیه می‌روند که این روند را می‌توان به نوعی ضعف فیلمساز در باز کردن داستان دانست. چنین ایرادی باعث عقیم ماندن پیام‌های اصلی فیلمساز شده و شب طلایی را به اثری سطحی و فراموش‌ شدنی تبدیل می‌کند، گویی که مخاطب در حال تماشای یک بازی "شهروند/مافیا" و یا همان شاه، دزد، وزیر است.

چند سالی است که مسعود کیمیایی در حال ساختن آثاری است که کپی دست چندم از آثار خوب گذشته‌اش هم نیست. متاسفانه فیلم اخیر کیمیایی علاوه بر عدم پایبندی به سینما، به دکتر محمد مصدق هم رحم نکرد و یک مصدق طرفدار آنارشی و بی قانونی را به جای مصدقی که برخواسته از رای مردم بود و قانون مداری را شعار خود میدانست، قالب کرد و به مخاطب تحویل داد.

صحبت از عشق به وطن و مذهب و آیین بدون شعارزدگی  در سینما یکی از چالش ها و دغدغه هایی است که دنبال کنندگان سینما همیشه در جستجوی آنند. پرهیز از تظاهر، عدم اکتفا به دیالوگ های شعارگونه و پرداخت درست سینمایی جهت القای پیام مورد نظر در یک اثر ملی آیینی از نکات قابل اهمیت است که خالق اثر "بدون قرار قبلی" تا حدود زیادی به آن توجه نموده است.

ظاهرا آشفته بینی جناب کیمیایی به کارگردان "بی رویا"ی ما هم سرایت کرده و این بار این آشفته‌گی را با عنوان بیماری اکسیزوفرنی به مخاطب حقنه کرده. گارگردان اما ابراز میدارد جملات پایانی فیلم را برای مجوز گیری بایستی قرار میداد. اما حتی اگر جملات پایان بندی در توضیح بیماری روانی را هم در نظر نگیریم-که ظاهرا همین موضوع به منظور کارگردان نزدیک تر است- باز هم چند جای فیلمنامه به شدت می‌لنگد.