- اکنون و پس از گذشت دو قرن از آن روزها، هنوز هم ذات انگلستان تغییری نکرده و در سیاستهایش اصلاحی حاصل نشده است.
دو قرن حیله‌گری و خباثت، موجودی از این دولت ساخته که ذات و هویتش را سرشار از شرارت و خسارت کرده است. در دنیای ما نمی‌توان دولتی را مثل انگلیس یافت که این همه بدسابقه بوده و تا این اندازه، نقاط منفی در کارنامه‌اش وجود داشته باشد. (آمریکا با این همه جنایات، سابقه‌ای کمتر از سیصد سال در دنیا دارد و از این لحاظ، به گرد پای انگلیس هم نمی‌رسد!)
سیاست تفرقه‌افکنانه و مزورانه‌ای که امروز در دستور کار دولتمردان انگلیس هست بارها و بارها در جاهای مختلف دنیا و از جمله منطقه‌ی ما إعمال شده و نکبت‌های فراوانی هم به بار آورده است. «اجان ویلیام کی» نویسنده و سیاستمدار انگلیسی در کتاب خود می‌نویسد: «در ابتدای قرن نوزدهم برای حفظ هندوستان از خطر افاغنه و ناپلئون، موفق به بستن یک اتحاد صمیمانه بین ایران و هند، جهت دفع هر دوخطر، گردیدیم...و اینک سیاست ما باید چنین باشد؛ در حالی که سعی می‌کنیم روابط دوستانه‌ی خود را مجددا با ایران برقرار کنیم در همان حال باید بکوشیم خودمان را برای مقابله با آن آماده سازیم و ممالک افغانستان و سند را علیه آن مسلح کنیم و سیک ها را که دوست صمیمی ما هستند، برای جنگ با ایران، آماده و مسلح کنیم.» [۱]
اکنون و پس از گذشت دو قرن از آن روزها، هنوز هم ذات انگلستان تغییری نکرده و در سیاستهایش اصلاحی حاصل نشده است. جدیدترین شاهد بر این مطلب هم سخنان نخست‌وزیرِ تازه‌کار این کشور است که در اختتامیه‌ی نشست سران شورای همکاری خلیج‌فارس، ایران را تهدیدی آشکار برای منطقه خلیج‌فارس خواند! وی در سخنان خود در این جلسه که به شکل زنده از شبکه‌ی اسکای‌نیوز پخش شد، گفت: "ما به دنبال شراکت استراتژیک با هم‌پیمانانمان در شورای همکاری خلیج‌فارس هستیم تا با تهدیدات جدی ایران در منطقه رویارویی کنیم."[۲]
این اظهارات -به خودی خود- امر غیرقابل انتظاری نبود اما نکته‌ی قابل توجه این است که در مهر ماه 1393، آقای روحانی در اقدامی به دور از تدبیر، با نخست وزیر وقتِ انگلیس -دیوید کامرون- دیدار کرد. این دیدار، اولین ملاقات عالی ترین مقامات اجرایی دو کشور، پس از پیروزی انقلاب اسلامی بود که حالا معلوم نیست در رفتار انگلستان چه تغییری رخ داده بود که دولت یازدهم تن به چنین حرکتی داد! البته دیوید کامرون، هم در حین آن دیدار -و با طرز نشستن بی‌ادبانه‌ی خود- و هم فقط چند ساعت پس از آن دیدار -و در صحن عمومی سازمان ملل- خباثت خود را آشکار کرد و بدترین جملات و تهمت‌ها را علیه کشورمان به زبان آورد. البته یک حُسن بزرگ آن سخنان، اثبات چندین و چندباره‌ی درست‌بودنِ سیاستِ ایران در دشمنی با این رژیم خبیث بود.[۳] اما متاسفانه نه تنها عبرت لازم گرفته نشد و برخورد مناسبی هم انجام نشد بلکه دیدار آقای روحانی با «ترزا می» -نخست وزیر جدید انگلیس- هم تکرار شد و او هم جواب خوبی به ایران داد!
البته شکی نیست که اقداماتی از این دست، برای سر کیسه کردنِ شیوخ بی‌عقلِ منطقه و فروش سلاح به آنهاست و اینکه هر ناظر منصفی می‌فهمد که حضور انگلستان در این منطقه -با کیلومترها فاصله- دخالت آشکار و غیرمسئولانه است نه اقدامات ایران که از کشورهای حاضر در منطقه است. خلاصه اینکه از دشمن انتظاری جز دشمنی نیست اما به مسئولان باید گفت که اشتباه محاسباتی درباره‌ی روباه پیر را کنار بگذارند و به این کلام کلیدیِ رهبر معظم انقلاب توجه کنند که: «از انگلیس خیلی خاطره‌ی بد داریم؛ انگلیس را می‌گوییم انگلیس خبیث.»[٤]
پی‌نوشت:
[۱] عطایی اصفهانی، اعترافات، ج ۲، ص ٤۳
[۲] اظهارات سخیف ترزا می
http://www.mashreghnews.ir/fa/news/663581
[۳] وقتی «انگلیس» عملکرد «ملت ایران» را تایید می‌کند
http://www.btid.org/fa/news/42094
[٤] نوزده مهر۱۳۹۱