پای صحبت بعضی از این دوستان مجرد که می شینیم،می بینیم که زن نگرفتنشون، همچین بی دلیل بی دلیل هم،نبوده. بلکه دیگران و دیگرانی که ازدواج کردند و به اصطلاح یه سروسامونی به زندگیشون دادند،گاهی اومدند پیش این دوستان مجرد، بلکه هم یه دیداری تازه کرده باشند، هم یه نفسی کشیده باشند، هم یه گپی زده باشند...
خلاصه توی این گپ و گفت ومعاشرت، بحث می رسه به این مطلب که حالا که ازدواج کردی، راضی هستی یا نه؟ زن گرفتن چه حسی داره؟ خوبه؟ یا مثلاً طرح این سؤال کلیشه ای که مجردی بهتره یا متاهلی؟
بالاخره آقای متاهل قصه ما هم سر درد دلش باز می شه و شروع می کنه ناله سردادن که بابا قدر مجردیمون رو ندونستیم واشتباه کردیم و احتمالا خودش رو به یکی از انعام زحمتکش هم تشبیه می کنه و داد "غلط کردم" و "اشتباه کردم" رو حسابی سر می ده. این دیالوگ، یه بار دیگه هم توی صف نونوایی به گوش آقای مجرد داستان ما می رسه، یه بارهم داخل تاکسی و یه بارهم توی مغازه ی تعویض روغنی. کم کم این ذهنیت، برای این دوست ما شکل می گیره که بله... واقعیت های زندگی خودشون رو نشون می ده.
یه مطلب دیگه هم که به نظرم، گفتنش اینجا بد نباشه اینه که دو نفری که باهم ازدواج می کنند،چون از دوتا دنیای متفاوت با هم مواجه شدند،خواه ناخواه اصطکاک بینشون پیش میاد.
تفکرات و مطالعات وتجربیات وخانواده ها وسبک زندگی متفاوت،از هر فردی یه شخصیت کاملا متفاوت می سازه. طبیعتا وقتی که این دوتا شخصیت متفاوت با همدیگه زیر یه سقف زندگی می کنند و هدف مشترک و زندگی مشترک و منافع مشترک خودشون رو پیگیری می کنند، کم کم این اصطکاک ها هستند که خودشون رو نشون می دن.
حالا برگردیم به اون دسته اول؛ این دسته وقتی که عشقشون، به مرور زمان کمتر از روزهای اول زندگی می شه،وقتی اصطکاک های زندگی خودشون رو نشون دادن،به خاطر اون تجربه ی خیلی شیرین و لذت بخش عشقی که داشتند وبه خاطر این که زندگی رو از اوج شروع کردند، سر کردن توی این شرایط براشون یه مقداری دشوار می شه. به علاوه این که این دسته از زوج ها،چون اون وقتی هم که می خواستن انتخاب کنند، عاشقانه انتخاب کردند نه عاقلانه، این احساسی انتخاب کردنشون مانع از دیدن واقعیت ها شده. محاسن،بزرگ دیده می شه ومعایب اگه دیده بشه خیلی کوچیک.
خلاصه این دوستان،اصطکاک های زندگیشون شروع شده،عشقشون کمتر شده،به خاطر نوع انتخابی هم که داشتند احتمالا زمینه ی اختلافات بینشون زیادتره.یعنی از نظر بافت زندگی و وضعیت اقتصادی و سطح اندیشه و علائق و سلایق و دغدغه ها و شأن خانوادگی احتمالا نسبت به دسته دوم همخوانی کمتری با همدیگه دارند.
بنابراین، متأسفانه زمینه اختلافات بینشون خیلی زیادتر از حد معموله. نتیجه این می شه که ما دوروبرمون رو که نگاه می کنیم عاشق و معشوق های خیلی زیادی رو می بینیم که با وجود اصراری که به ازدواج با همدیگه داشتند مدت زیادی نتونستند کنار هم زندگی کنند و یا مجبور به طلاق محضری شدند یا به خاطر مسائلی مثل ترس از حرف و قضاوت مردم یا نگرانی از آینده بچه ها،یا هزارتا مسأله دیگه از همدیگه رسما جدا نشدند، بلکه طلاق عاطفی گرفتند.
این دسته ای که از هم طلاق عاطفی گرفته اند، یا توی خونه شون همیشه دعواست، البته نه از اون دعواهایی که از یه اصطکاک معمولی و منطقی به وجود اومده،بلکه این دعوا حاصل یه سری اصطکاک هاییه که هم از حیث کمّی بسیار زیادن،هم بسیارعمیقن و هم این که منجر به تنش بین طرفین نسبت به هم و همخوانی بیشتر شخصیتی هم نمی شند.
ویا این که کاملا نسبت به همدیگه بی تفاوتند.نه دعوایی،نه محبتی،نه ارتباط صحیحی. کاملا جدا از هم. هر کدوم دنبال دغدغه های شخصی خودشونن. دوتا هم خونه ای که در حداقل ارتباط کلامی،عاطفی و... با همدیگه سر می کنند، که به نظر می رسه این بی تفاوتی به مراتب از اون جنگ و دعوای همیشگی سخت تر و کشنده تر و آزاردهنده تره.
بعضی از روانشناس ها توی اصطلاح خودشون می گند؛ توجه منفی، به مراتب قابل تحمل تره تا بی توجهی.
باهمند،اما باهم نیستند. زن و شوهرند،اما زن وشوهر نیستند. این فضا، که فضای بسیار وحشتناکی هم هست زمینه بسیار مناسبی برای انواع مشکلات و اختلافات روانی، یأس و ناامیدی و افسردگی و همینطور گذاشتن اثرات بسیار نامطلوب روی رشد فکری ، ذهنی ، عاطفی و منطقی فرزندان هم هست.
به نظر می رسه اگه عاقلانه انتخاب کنیم و عاشقانه زندگی کنیم،خیلی به یک زندگی شیرین و آروم نزدیکتریم تا این که عاشقانه انتخاب کنیم و معلوم نیست چطوری زندگی کنیم...