از وضع موجود ناراضیم

من از اینکه محرومین در جامعه ام باشند ناراضیم. از اینکه هنوز خیلی ها با شکم گرسنه سر بر بالین بگذارند ناراضیم. از اینکه برای گرفتن وام یک میلیونی، آواره و سرگردان بانکها و موسسات بشوم ناراضیم. اگر برای یک میلیون وام، باید آواره و سرگردان شد پس چرا آن آقای میلیاردر بدون حتی یک وثیقه، وام میلیاردی را تلفنی گرفت؟ آیا برای او بودجه کافی بود و برای وام من، نه؟
من ناراضیم از اینکه عده ای رفاه طلب با رانت دانشگاهی خاص، مدرک دکترا بگیرند و آنوقت من گیر شهریه بالای همان دانشگاه باشم. من ناراضیم از اینکه با چشم خود ببینم هموطن من دست به گریبان و شرمنده به پیش خانواده اش برود. من ناراضیم از اینکه رانت خواران با واردات بی رویه مرا از کار بیکار کرده اند. من ناراضیم از اینکه سانتریفیوژهایمان تعطیل شوند و چرخ زندگی مردمم متوقف شود. از این ناراضیم که دانشمندان هسته ای جوان کشورم را از کار بیکار کنند. از این ناراضیم که برجامی را امضاء کنند که بعدها در تاریخ بشود عهدنامه ننگین هسته ای.
من روز 29 اردیبهشت با رأی خود بعنوان یک ایرانی، نقطه پایانی تدبیرهای فلج کننده را خواهم گذاشت و خواهم گفت: نقطه سر سطر.
آری، از اول سطر بنویسید:
من طرفدار محرومین هستم و بدان افتخار می کنم و به خانه آنها می روم و آنها را کمک می کنم تا التیامی برای دردهای آنها باشم. من صدای محرومین را می شنوم و تصویر آنها را انتشار می دهم تا وضع موجود را ببینند، آنها که می گویند: کشور شده گل و بلبل.