منِ من، حقیقت من

یکی از براهین اثبات روح وجود «وحدت شخصیت» است؛ به این معنا که انسان از آغاز تولد تا زمانی که فوت می‌کند، همیشه  در معرض تحول و دگرگونی و زیاده و نقصان می‌باشد، ولی با این وجود همیشه خویشتن را با لفظ «من» خطاب می‌کند که حکایت کننده از واقعیتی است در خارج که حکایت کننده از این اتحاد است.[آموزش اعتقادات مصباح یزدی، ص356]
حال اگر شخصی وجود خارجی من را انکار کند، از او سوال می‌پرسیم که چه چیزی سبب وحدت شخصیت شده است، در حالی که جسم انسان بارها تغییر پیدا کرده است، مخصوصاً با توجه به این نکته که در علم امروز اثبات شده که تمام سلول‌های انسان در طی هر 8 سال عوض می‌شود.[پیام قرآن،ج5، ص238] پس آن‌چه که سبب اتحاد این تغییرات می‌شود چه چیزی است؟ ما معتقدیم این وحدت به سبب وجود روح در بدن ماست که در تعبیر عامیانه از آن به من یاد می‌شود.
اگر شخصی این من را انکار کند و بگوید که در خارج حقیقتی با این اسم وجود ندارد، در حقیقت اتحاد بین احوالات مختلف انسان‌ها را انکار کرده است و این سبب می‌شود که بین زمان کودکی و زمان پیری انسان هیچ اتحادی نباشد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آموزش عقاید، آیت‌الله‌مصباح‌یزدی، انتشارات بین‌الملل، 1384ش.
پیام قرآن، آیت‌الله مکارم شیرازی، انتشارات دار الكتب الاسلاميه‏، 1386ش.