حضرت عباس در کلام معصومین

بسم اللہ الرحمن الرحیم
ما برای رسیدن ایمان و یقین محتاج یک راھنما ھستیم که تشنگی روح ما را سیراب کند و ما را ھدایت کند. اولیاء الھی منتظر ھستند که کسی به طرف آنان رجوع کند تا از آب زلال روح ما را سیراب کند. 
حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام)، یکی از آن اولیاء الھی و ھادی بر حق ھست برای کسی که سالک الی اللہ است و تشنه ھدایت است. او فقط نمونه ای شجاعت در نبرد نیست. بلکه او سرمشق است در منزل گاہ ایمان و اطاعت حق است، عبادت و شب زندداری و از لحاظ علم و معرفت نیز انسانی کامل است.
در ذیل برخی از فرمودات ائمه معصومین(علیھم السلام) دربارہ حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) را ذکر می کنیم تا فضیلت حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) آگاہ شویم و محبان او تلاش کنند که زندگی خودشان را به او ملحق کند. و او را نمونه عمل برای راہ مستقیم مقرر کنیم.  
نقل شده است که در روز قیامت پیامبر خدا(صلی اللہ علیه و آله و سلم)، به حضرت علی(علیه السلام) می فرماید که از فاطمه(سلام اللہ علیھا) بپرس که برای نجات امت چه داری؟
وقتی حضرت علی(علیه السلام) از فاطمه(سلام اللہ علیھا) پرسید، فاطمه(سلام اللہ علیھا) در پاسخ فرمود: یا اَمِیرَالمُومِنیِنَ کَفانا لِاجلِ هذا المَقامِ اَلیَدانِ المَقطُوعَتانِ مِن اِبنِی العَبّاسُ[۱]؛ ای امیرمومنان، دستان بریدہ فرزندم عباس برای شفاعت کافی است.
دربارہ حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) امام سجاد(علیه السلام) فرمود: رحم الله عمی العباس فلقد آثر وابلی وفدی اخاه بنفسه حتی قطعت یداه[۲]؛خدا عمویم عباس را رحمت كند! حقا كه اوایثار کرد و جان خود را فداى برادرش کرد تا اينكه دستهاى مباركش قطع شد.
و امام صادق(علیه السلام) دربارہ حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) فرمود: كان عمُّنا العبّاسُ نافذ البصيره صُلب الايمانِ، جاهد مع ابي‏عبدالله(ع) وابْلي’ بلاءاً حسناً ومضي شهيداً[۳]؛عمويمان عبّاس، تيزبين بود و ايمانى استوار داشت. همراه ابا عبد اللّه(عليه السلام) جنگيد و آزمونى نيكو داد و به شهادت رسيد.
امام زمان(عجل اللہ تعالیٰ فرجه الشریف) در زیارت ناحیه خطاب به حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) کردہ فرمود: السلام علی ابی الفضل العباس المواسی اخاه بنفسه[۴]؛ سلام بر ابوالفضل العباس، او بخاطر برادرش جان خود را قربانش کرد.
نتیجه:
فضیلت حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) ھمین است که معصومان(علیھم السلام) او را با صفات برتر یاد کردند، و کسی بابصیرت گفت، کسی عبد صالح و کسی بانفوذ گفت.
..........................
منابع:
[۱]سوگنامه آل محمد، محمدی اشتهاردی، ص۵۲۹، انتشارات ناصر، قم،۱۳۷۰.
[۲] بحار الانوار، محمد باقرمجلسى، ج۴۴، ص۲۹۸، دار إحياء التراث العربي ،بيروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
[۳] در سوگ امیر آزادی(ترجمه مثیر الاحزان)، ابن نما حلی، ص۲۵۴، حاذق، ایران، قم.
[۴] المزار الکبیر، ابن مشھدی،ص۴۸۹، دفتر انتشارات اسلامی،قم، ۱۴۱۹ق.