-هر مسلمانی نمی‌تواند به آسانی، احکام شرعی را از قرآن و روایات و یا از عقل خود دریابد. تقلید نیز به معنی رجوع غیر متخصص به متخصص، امری است عقلی، چنانکه به حکم عقل هر غیر متخصص در مسائل طبی به پزشک و در سایر کارها به خبره آن کار مراجعه می کند.
انسان نیازهاى زیادی در زندگى خود دارد و برای ارضا کردن کامل این نیازها به شناخت و اطلاع کافی نیاز دارد؛ به دست آوردن علم و آگاهی و تخصص در همه مسایل امکان ندارد. پس افراد و جوامع انسانى براى برطرف کردن نیازها و ادامه زندگى خود باید به کارشناسان هر علم رجوع کرده و از آنان پیروى کنند. با این وجود متأسفانه برخی افراد، مسأله تقلید و پیروی از مراجع و آیات عظام تقلید را زیر سؤال برده و می‌گویند در دنیای امروز که علم و دانش پیشرفت چشمگیری کرده، نیازی به تقلید کردن از دیگران احساس نمی‌شود. و امروزه همه افراد می‌توانند با مراجعه به قرآن احکام دینی خودشان را به دست بیاورند و نیازی به تقلید کردن نیست. در حالی که در شریعت اسلام، تقلید یکی از واجباتی است که خدای حکیم، آن را برای سعادت دنیا و آخرت انسان تشریع کرده است. امام صادق(علیه السلام) می‌فرماید: «از بین فقها آنان که نگهدارنده نفس خویش و حافظ دین خود است و خود را از گناه و آلودگى حفظ مى‌کند و با هواهاى نفسانى‌اش مبارزه مى‌کند و مطیع اوامر الهى و جانشینان اوست، بر همه لازم است که از او تقلید کند.» [بحار الانوار، ج2، ص 88] این روایت و روایات دیگر در این زمینه بیانگر لزوم تقلید و پیروی از عالمان دینی است. در نهایت آن تقلیدی که مانع رشد عقل و سبب عقب‌افتادگی انسان می‌گردد، تقلید کور و بی‌منطق است. ولی تقلید در احکام، مثل رجوع به متخصص می‌باشد و مجتهد، مانند پزشکی است که در یک رشته‌ی خاص متخصص شده است و او شخصی است که احکام را از روی دلیل به دست آورده و باید در امور تخصصی به متخصص مراجعه شود.
پی نوشت:
- مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دارالکتب اسلامیه، نشر دارالاحیاء، 1382، ج2، ص 88.