توبه کننده، مانند شخصی است که گناه نکرده است

سلام بر شما:

با احترام برای شما اما با مطلبتون موافق نیستم زیرا اگر به مطلبی از حضرت علی بنگریم که : 

گروهی خدا را به اميد بخشش پرستش کردند، که اين پرستش بازرگانان است، و گروهی او را از روی ترس عبادت کردند که اين عبادت بردگان است، و گروهی خدا را از روی سپاسگذاری پرستيدند و اين پرستش آزادگان است.
پس فرقی نمیکند برای گروهی که از ابتدا آزادمندانه او را میخوانند با کسی که پس  از توبه واقعی خدا را عاشقانه و آزادمندانه عبادت کند چون نباید برای عشق آفریدگان خود چرتکه بیاندازیم چون حساب کتاب واقعی با عیارسنج ما با حساب خداوند یکی نیست

برای او عشق و قلب واقعی بنده اش برای ذات بی همتایش در اولویت است نه اندازه و زمانهای طولانی عبادت برای پاداش اخروی بگفته حضرت علی پس در عبادت او ممکن شخص مخلص توبه کننده واقعی از شخص که سالهای بیشتری او را عبادت کرده باشد جلوتر باشد ، بنظرم مهمترین مورد قلب و پرستش ذات اواست بدون انتظار از پاداش

سلام و احترام:

شما در قسمتی از نوشتار خود عنوان کردید که :

شخصی که توبه واقعی میکند  به این معنا نیست که او دقیقا مانند کسی شود که چندین سال به عبادت با خدا و انجام مستحبات مشغول بوده است؛ برای واضح شدن این مطلب می‌توانیم این گونه مثال بزنیم، که دو نفر از  تهران می‌خواهند با ماشین خویش به سمت مشهد حرکت کنند، شخص اول(صالح) از ابتدای صبح شروع به حرکت به سمت مشهد می‌کند، ولی شخص دیگر(توبه کننده) به سمت قزوین و زنجان می‌رود، و بعداً متوجه می‌شود که مسیر را اشتباه رفته است، او باید برگردد و تهران شروع کند، ولی در این مدت زمانی را از دست داده است و طبیعی است که فرد اول، از وی جلوتر باشد.

من با این بخش از نوشتارتان موافق نبودم و نیستم چون هرگز حساب کتاب خداوند را با چرتکه انسانی نمی توان سنجید اما مطلبی که از گفتار حضرت علی میتوان تا حدودی به ان رسید اینست که مهم پرستش و عبادت قلبی برای ذات آفریدگان و پروردگار ماست بدون انتظار از پاداش که این بالاترین معیار پرستش اوست و اگر بنابه ترازو گذاشتن باشه فرق در اندازه و ساعتهای طولانی عبادت نیست که ممکن بنده ای از ترس یا بخاطر وارد شدن به بهشت و بهره مندی از نعمت پروردگار طلب میکنه که از دیدگاه علی ع تجارت با خدا محسوب میشه

بلکه عالی ترین نوع عبادت نه در اندازه و زمان عبادت هست بلکه در کیفیت آن عبادت یعنی پرستش فقط بخاطر ذات برتر و مطلق اوست و بس ، پس ممکن هست که گنهکاری پس از توبه واقعی و عبادت انهم از نوع عالی و بخاطر ذات و وجود خدا از فرد صالحی که زمانهای طولانی را در عبادت او صرف کرده و کمیت را بر کیفیت مقدم داشته بسیار جلوتر و عزیزتر باشد

لذا مطلب من مخالف با مطلب شما بود

ممنون

سلام و درود بر شما :

صفحه یا لوح محفوظ انسان نزد پروردگار را با صفحات دنیوی مقایسه نکنید طبق گفتار علی ع عالی ترین نوع عبادت همان هست که فقط برای ذات آفریدگان باشد بدون درخواست پاداش یا بهشت پس میتوان تا حدودی به معیارهای مورد نظر خداوند برای پاک کردن گناهان و امرزش ابدی روح رسید‌که همین خواست انسانهای خداگرا هست .

آیا ظرف انسان با ظروف دنیوی یکیست ؟ ظرف انسان چقدر گنجایش دارد ؟ اینها و سوالاتی دیگر …

اما حرف من بر سر همان قسمت مورد نظری که در مورد مطلب شما عنوان کردم ماناست.

ما با موجودی به نام انسان طرف هستیم که خدا او را اشرف مخلوقاتش بر زمین قرار داد و به اختیار داد که راهش را برگزیند و اگر خطا کرد توبه خالص کند و باز گردد و انقدر او را می بخشد که بنده شرمگین میشود

 خداوند  می فرماید:
«بنده ی من!هرگاه که از من شرم کنی ،عیب های تو را از مردم می پوشانم،گناهان و لغزش هایت را از نامه ی عملت محو می کنم و در هنگام قیامت و زمان بازجویی بر تو سخت نمی گیرم».

یا

خداوند متعال می فرماید:
«بنده ی من!هرگاه مرا شناختی، مرا عبادت می کنی و به من امیدوار می شوی. اگر کسی را با من شریک نسازی تو را می بخشایم. اگر چه گناهت دنیا را پر کرده باشد، من آن را پر از گذشت و آمرزش می کنم و از کسی هم پروا ندارم».
 در این حدیث قدسیاز حضرت محمد بوضوح امده که :

خداوند می فرماید :

من بهترین شرکا هستم . پس هر کس مرا در عمل خویش شریک قرار بدهد ، آن عمل مال خود اوست ، نه برای من . چون من فقط

عملی را قبول می کنم که خالصانه و تنها برای من باشد .

یا :

خداوند می فرماید:
«ای پسر آدم گناه مردم، تو را از گناه خودت، و نعمتی که در دست مردم است، تو را از نعمتی که خداوند به تو بخشیده است،غافل نسازد. مردم را از رحمت خداوند نا امید مگردان، در حالی که خود بدان امید واری».احادیث قدسی

ممنون از شما
 

سلام بر شما 

مطلب اکنون شما با مطلبی که در بالای صفحه قرار دادید کاملا متفاوت شد و این بحث دیگری است

شما عنوان کرده بودین که انسان توبه کار هرگز مثل کسی که از اول عبادت کرده و راه طولانی از عبادت پیموده نمی شود و مثال فاصله هم زدید و منم با دلیل  عنوان کردم که با این مطلب مخالفم

مطلب اخیر شما بحثی دیگر هست که جوابش خیر است

حتی بگفته حضرت علی دو انسان که هر دو عبادت خدا کنند هم متفاوتند اگر یکی برای بهشت عبادت کند و دیگری فقط بخاطر عشق و ذات افریدگان ، 

 من عرض کردم معیار خداوند ساعتها و زمانهای طولانی عبادت نیست که یک توبه کار واقعی از بخشی از این زمان محروم گردیده بلکه ملاک کیفیت عبادت هست که نه از ترس او و نه برای بهشت یا پاداش باشد بلکه فقط برای عشق و ذات پروردگار باشد

شما فرض را بر این گذاشتید که توبه کار از ترس جهنم توبه کرده نه بخاطر قبح کارش که خدا را ناخشنود کرده

شاید شخصی که سالها هم عبادت کرده از ترس خدا عابد و زاهد بوده و درونش فقط ترس است نه عشق یا بخاطر تجارت با خدا عبادت کرده و وعده بهشت و چرتکه انداختن روزهای عبادتش که چیزی کم و کسر نشود  

قبول کنید که مطلبی که نوشتین درست نیست چون معیار خداوند با معیار و ترازوی ما متفاوت هست ،  من اکثر جاهایی که می بینم یا افراد رو می ترسانند یا و عده بهشت میدهند کمتر کسی عبادت برای عشق میکند بدون طلب پاداش

معیارها مادی و دنیوی شده حتی برای بعد از مرگ 

سوال من از شما اینست : شما بجز رحمت و مغفرت اخروی از پروردگار خود چه میخواهید؟که خداوند بزرگ وعده ان را به توبه کار حقیقی داده است 

چه چیزی بعد از مرگ برای شما مطرح هست و دنبال چه هستید ؟

در واقع شخص توبه کننده مثل کسی است که در طی سال تحصیلی درسی را نمی خواند و می افتد

ولی از کم کاری اش پشیمان می شود و آن را در تابستان جبران می کند

فکر می کنم این مثال بهتری است تا درک آن آسان تر شود 

معمولا همه دوران مدرسه را گذرانده اند و می دانند که می شود جبران کرد

و هر چه زودتر در صدد جبران برآیی کارت آسان تر است 

در واقع شخص گناهکار کار خودش را سخت می کند همانطور که در دعا می خوانیم "ظَلَمتُ نفسی" و کسی که از اول متقی است راه خودش را هموارتر کرده .....