ولایت، یعنی سرپرستی و حکومت

شیعیان، تمامی وجود و هستی خود را از اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) می‌دانند. همانطور که امام زمان(علیه السلام) در این مورد می فرمایند: «خدايا همانا شيعيان ما از اضافه گل ما خلق شدند.»[1] لذا محدوده‌ی ولایت علی بن ابیطالب(علیهما السلام) برای شیعیان فقط در حیطه محبت نیست، بلکه شامل امامت و خلافت بر جامعه اسلامی نیز می شود؛ در حالی که بعضی از فرق اسلامی، ولایت در خطبه پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) در روز غدیر را به معنای محبت و دوستی بیان می‌دارند، در حالی که در خطبه‌ی غدیر به صراحت از «صاحب اختیار بودن» و «سرپرستی» مؤمنین سخن به میان آمده است. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در فرازی از خطبه شریف غدیر در مورد معنای ولایت می‌فرمایند: «خداوند متعال اطاعت او [علی(علیه‌السلام)] را به نيكويى بر تمام گروه‌های مهاجر و انصار و تابعين آنان، و بر حاضر و غائب و عرب و عجم و كوچك و بزرگ و عبد و آزاد و بر هر خداپرستی واجب کرده است، فرمان علی(علیه‌السلام) لازم الاجراء و سخنش مقبول و دستورش دارای نفوذ است، مخالف او ملعون و پيرو او مشمول رحمت خداوند است و هر كس او را تصديق كند و بدو گوش بسپارد و از او اطاعت كند مشمول غفران خداوند گردد.»[2] لذا به بیان صریح باید گفت که خطبه غدیر، جایی برای این تصور ـ که جریان غدیرخم تنها در مورد محبت علی(علیه‌السلام) است ـ باقی نمی‌گذارد.

پی‌نوشت:
[1]. بحارالانوار، ج53، ص302.
[2]. احتجاج، ج1، ص59.