مشغول به عیب دیگران؛ غافل از عیب خود!

گروهی از انسان ها بی خبر از همه عیب هایی که خود گرفتار آنند، همواره به تجسس در لغزش ها و عیب های دیگران سرگرمند، در حالی که به فرموده حضرت امام علی(علیه السلام): «بزرگ ترین عیب آن است که به عیب دیگران مشغول شوی، حال آنکه همان عیب در تو نیز وجود دارد».[1]
از بیهقی نقل است که گفت: می بینم که هر آدمیزادی، عیب دیگری را می بیند و از عیبی که خود بدان گرفتار است، نابینا می ماند و می بینم که هر مردی عیب هایش بر وی پوشیده است و عیبی که برادرش داراست، بر وی آشکار می شود.[2]
امام باقر(علیه السلام) نیز در رهنمودی گهربار فرموده است: برای اثبات عیب اخلاقی یک انسان، همین کافی است که نقص دیگران را ببیند و همان را در خود مشاهده نکند یا اینکه مردم را به ترک کاری سرزنش کند که خود، قادر به ترک آن نیست.[3]
پی‌نوشت
[1]. نهج البلاغه، حکمت ۳۵۳.
[2]. ابوالفضل بیهقی، تاریخ بیهقی، ص ۱۵۶.
[3]. اصول کافی، ج ۳، ص ۴۵۹.