فضیلت عیب‌جویی از خود

عیب پوشی، رفتاری کریمانه است که عواطف افراد را به سوی آدمی جلب می کند و مهر او را نیز در ژرفای وجودشان جای می دهد و آنها را به اصلاح و اجرای فضیلت ها مصمم می سازد.
انسان های بزرگ و پارسا، به جای عیب جویی از دیگران، در جست وجوی عیب خویش و رفع آن هستند و تا زمانی که خود را از همه عیب ها پاکیزه نبینند، به خود جرأت عیب جویی از مردم را نمی دهند. از حضرت علی(علیه السلام) روایت است: «خوشا به حال آن کس که عیب خودش، او را از پرداختن به عیب های مردم باز دارد.»[1] در جایی دیگر نیز می فرماید: «کسی که عیب جویی می کند، باید از خودش آغاز کند».[2]
سعدی در حکایتی آورده است: یکی از بزرگان، از پارسایی پرسید: نظر تو درباره فلان عابد چیست که مردم از او سخن ها می گویند و در غیاب او از او عیب جویی می کنند؟ پارسا گفت: در ظاهر او عیبی نمی بینم و از باطنش نیز آگاهی ندارم.[3]
پی‌نوشت
[1]. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 255.
[2]. ابن تمیم آمدی، غررالحکم و دررالکلم، ح ۸۴۸۹.
[3]. کلیات سعدی، به تصحیح: محمد علی فروغی، ص ۶۳.