بدترین پدران

محبت، نیاز طبیعی همه ماست، بنابراین برخورداری و محرومیت از آن در تعادل روح تأثیر فراوان دارد.
کودکی که در محیط گرم و صمیمی خانواده پرورش می یابد، روانی شاد و دلی آرام دارد و به زندگی امیدوار و دلگرم است.
تاجایی که امام صادق(ع) می فرماید: «خداوند منان بنده اش را به واسطه شدت محبتی که به فرزند خود دارد، مورد رحمت قرار می دهد.»[1]

البته در ابراز محبت هم باید پای بند اعتدال بود و افراط نکرد. زیاده روی در محبت کردن، کودک را لوس و از خود راضی بار می آورد.
امام باقر(ع) می فرماید: «بدترین پدران کسانی هستندکه در ابراز محبت زیاده روی می کنند.»[2]

باید کودک را با واژه «نه» آشنا کرد و اجازه داد که او خود با مشکلات روبه رو شود و آن ها را حل کند. امام کاظم(ع) نیز در این باره می فرماید: «بهتر است طفل در کودکی با سختی ها و مشکلات رو به رو شود تا در جوانی و بزرگ سالی بردبار و صبور شود.»[3]

منابع:
[1]. منتخب میزان الحکمه، ح6731
[2]. کودک از وراثت و تربیت، محمد تقی فلسفی، ج2، ص233
[3]. وسائل الشیعه، ص479