برچسب زدن به کودکان ممنوع

از زمانی که کودکان توانایی ادای واژه ها را می یابند، امکان دارد که از کلمه های نادرست استفاده کنند. بیش تر کودکانی که پیش از شش سالگی واژه های نامناسب به کار می برند، آشنایی چندانی با معنای این واژه ها ندارند؛ بنابراین شیوه برخورد با این کودکان و درمان بددهنی آن ها متفاوت با کودکانی است که پس از شش سالگی بددهنی می کنند. آن ها با معنای واژه ها آشناترند و با تناسب بیش تری بین  احساس و لغت، کلمه های زشت را به کار می برند.

امام صادق(ع) می فرمایند: «دیگران را با رفتار خوب خود به کارهای خیر راهنمایی کنید.»[1]

بنابراین، نخست از خودمان آغاز کنیم. برای کودکمان الگوی عملی خوبی باشیم؛ زیرا ما نخستین آموزگاران کلاس زندگی او هستیم.
به گونه ای رفتار کنیم که از کودکمان انتظار داریم. اگر خدای نکرده ما اهل دشنام و ناسزاگویی باشیم، فرزندمان نیز چنین خواهد کرد.
او درک نمی کند که چرا ما می توانیم فحش بدهیم، ولی او مجاز نیست. اگر ما هنگام عصبانیت به حد انفجار می رسیم و نمی توانیم خودمان را کنترل کنیم، انتظار نداشته باشیم که کودکمان بتواند.

کودکی که در خانواده، واژه های محترمانه می شنود، چون با این کلمه ها آشنا شده است، به همان زبان سخن می گوید.
در ضمن به کودکمان برچسب «نُنُر»، «خنگ» یا هر برچسب دیگری از این دست نزنیم؛ زیرا با این کار نه تنها کودک یاد می گیرد که افراد دیگر را با چنین القابی خطاب کند (این مقدمه ای برای بددهنی اش می شود)، بلکه باورش می شودکه «نُنُر» یا «خنگ» است.

منبع:
[1]. اصول کافی، ج2، ص105