حادثه خونین سومین حرم مطهر ایرانیان، در امتداد جریان اغتشاش بوده و محصول هم‌آوایی و همفکری جریان تکفیری با گروه‌های برانداز و ضدانقلاب است.
برای درک تصویری روشن از آنچه در حرم مطهر احمد بن موسی علیه‌السلام در شیراز روی داد، کافی است نگاهی تاریخی به پیشینه تخریب قبور اهل‌بیت و کشتار زائران آن انداخته شود تا مشخص شود، این دست اقدامات خشونت‌آمیز تازگی نداشته و یورش خونین به اماکن مورد احترام شیعیان از سوی برخی فرقه‌های سلفی و دشمنان تشیع، به‌صورت مکرر به وقوع پیوسته است.
اولین کسی که پس از ناامن نمودن مناطق شیعه‌نشین و قتل‌عام گسترده سادات، برای ازمیان‌بردن هویت و ضربه‌زدن به احساسات دینی آن‌ها اقدام به تخریب بقعه مبارکه امام حسین علیه‌السلام نمود، منصور دوانیقی مؤسس سلسله عباسیان بود. او در حالی مبادرت به این اقدام ننگین کرد که هنوز کمتر از پنجاه سال از شهادت اباعبدالله علیه‌السلام نگذشته بود.
این حس انتقام‌جویی از شیعیان تمامی نداشته و از سوی برخی دیگر از خلفای عباسی همانند هارون‌الرشید، متوکل و... نیز تکرار شد که در نتیجه آن، برخورد خشونت‌آمیز با مقدسات شیعیان به رویه‌ای ثابت و همیشگی تبدیل گردید و تاریخ، صدها نمونه از آن را ثبت کرده است.
این‌گونه رفتار با دوستداران اهل‌بیت علیهم‌السلام بیشتر از آنکه نتیجه طبیعی رقابت و درگیری‌های مذهبی باشد، ناشی از کینه‌توزی با شیعیان می‌باشد که در رفتار آنان منعکس است.
در یک نمونه تاریخی، در حدود دویست سال قبل، وهابی‌ها به رهبری مؤسس آل‌سعود، با یورش به کربلا اقدام به تخریب آن نموده و بسیاری از زائرین را در محل بارگاه سیدالشهدا علیه‌السلام گردن زدند و به آن اکتفا ننموده و برای جریحه‌دار کردن قلوب شیعیان، اقدام به برپا نمودن مجلس عیش در تحت قبه حضرت نموده و با آتش کشاندن چوب‌های حرم برای خود قهوه درست کردند.
در بررسی سیر تاریخی، این نکته قطعی به نظر می‌رسد که هرگاه شیعیان به علت اختلافات درونی و یا مغلوب شدن در برابر دیگر قدرت‌های رقیب، گرفتار ضعف و پریشانی شده‌اند، شاهد هجوم به نمادهای دینی و تعرض به بارگاه پیشوایان اهل‌بیت علیهم‌السلام خود بوده‌اند.
واقعه خونین حرم حضرت شاهچراغ نیز را باید در این راستا ارزیابی کرد، بی شک این فاجعه سهم نیروهای وهابی و تکفیری در اختلال آفرینی بوده و نتیجه طبیعی قرارگرفتن گروه‌های تندرو مذهبی همانند جیش‌العدل و داعش در کنار سایر گروه‌های برانداز است؛ اتفاقی که پیش‌تر هشدارهای آن داده شده بود؛ اما متأسفانه هجوم گسترده ضدانقلاب و شکل‌گیری بی‌سابقه‌ترین جنگ رسانه‌ای، باعث رخنه در شیراز و روی دادن این ترور جمعی و خونین شد.