برای تحقیق ظهور و رسیدن به عصر آرمانی طلایی بشر، ابتدا باید در درون انسان‌ها ظهور واقعی شکل بگیرد تا بر اساس امید و فراهم کردن مقدمات ظهور، به آن نقطه آرمانی دست‌یابیم؛ نقطه‌ای که بدون امید و تربیت نسل‌های صالح محقق نمی‌شود.
امروزه بشر با تمام پیشرفت‌های علمی و دستاوردهای نوین تکنولوژی، نتوانسته است به خواستگاه حقیقی خود برسد، خواستگاهی که امنیت روحی و روانی، سعادت و کمال را برای او به ارمغان بیاورد.
این خواستگاه با وجود جنگ و خونریزی، تجاوز و غارتگری، خوی استعماری، استثماری و برده‌داری نوین، گسست خانواده‌ها، بروز انواع بیماری‌های صعب‌العلاج، استفاده‌های ابزاری از زنان و میل به شهوت‌پرستی، پوچ‌گرایی و بی‌هویتی، قتل و غارت ملت‌های مستضعف در دنیای کنونی هرگز به دست نخواهد آمد. در عصر کنونی قدرت‌های حاکم، نه تنها نتوانسته‌اند بشر را به غنای مطلق برسانند بلکه با عملکرد خود، نارضایتی عمومی، گسترش اعتراضات و شورش‌های مردمی، ترس و اضطراب و ناامیدی را نیز در پی داشته است .
شواهد زیادی وجود دارد که بخش قابل توجهی از مرگ ومیرها، ناشی از افزایش اضطراب و استرس و بروز انواع افسردگی‌های شدید است، اضطرابی که رهیافتِ کاهشِ سطح امید افراد به زندگی می‌باشد. حال جای سؤال است که چرا بااین‌همه پیشرفت و تکنولوژی اما هنوز بشریت به سطح نرمالی از آرامش نرسیده است؟ پاسخ به این سؤال را می‌توان در روایات و دعاها جستجو نمود. برای نمونه در دعاى مأثورى که در ماه رمضان آمده به برخی از این عوامل نبود نشاط فردی و اجتماعی اشاره شده است، فقر، گرفتاری، بدهکاری، بیماری و... از جمله این عوامل است: «اللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلی اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ، اَللّهُمَّ اَغْنِ کُلَّ فَقیرٍ، اَللّهُمَّ اَشْبِعْ کُلَّ جائِع، اَللّهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیانٍ، اَللّهُمَّ‌اقْضِ‌دَیْنَ‌کُلِّ‌مَدینٍ، اَللّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ، اَللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ‌غَریبٍ ... »؛ «خدایا بفرست بر خفتگان در گور نشاط و سرور، خدایا دارا کن هر نداری را، خدایا سیر کن هر گرسنه‌ای را، خدایا بپوشان هر برهنه‌ای را، خدایا ادا کن قرض هر قرض داری را، خدایا بگشا اندوه هر غم‌زده را، خدایا به وطن بازگردان هر دور از وطنی را...».
در این دعا نیازهای زیادی برای جامعه بشری، فارغ از هر جنس و رنگ و زبان و نژاد و دین و آئین، درخواست شده است؛ نیازهایی که جهان‌شمول و مشترک بین همه انسان‌هاست و در همه جای دنیا یک معنا دارد و همه ما آن را یکسان می‌فهمیم. بدیهی است که درد مشترک می‌تواند زبان مشترکی بسازد که نقطه آغاز آن، نزدیک شدن و تفاهم و درک متقابل همه بشر به یکدیگر باشد. بنابراین انسان‌ها، ازآن‌جهت که همه گرفتارند، در دایره این دعا قرار می‌گیرند و عواطف و احساسات خود را به‌سوی همدیگر ابراز می‌کنند. بی‌راه نخواهد بود اگر این دعا را (بیانیه نوع‌دوستی بشر) لقب دهیم و به آن افتخار کنیم!
حال چگونه می‌توان تحقق سرور همگانی و درمان همه دردهای بشریت را تصوّر کرد؟ بدیهی است که تحقق واقعی این خواسته‌ها، جز با ظهور مُصلح کل و دولت کریمه الهی ممکن نیست. با ظهور آن حضرت است که همه اهل قبور و حضور، از عدالت و صلح و آرامش جهانی لذت می‌برند و مسرور می‌شوند. پس در حقیقت این دعا، نوعی امیدبخشی در جهت زمینه‌سازی هر چه بیشتر ظهور منجی حضرت بقیه‌الله الاعظم است و این بهترین نوید صلح جهانی است که قطعاً به دست باکفایت حضرت ولیعصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه میسر خواهد شد. البته تحقق تمام این نیازها و آرزوها، تنها با حضور مهدی موعود و منجی عالم محقق می‌شود.
پی‌نوشت:
[1]. شیخ عباس قمی، مفاتیح‌الجنان.