امروزه به مدد ابزار اطلاع رسانی گسترده و شبکه های تبلیغی و نیز فضای جهانی شدن، باورها، عقاید، شبهات و... از چهار گوشه عالم در حال سرازیر شدن است. یکی از شبهات مطرح شده، شبهه اقتباس عزاداری شیعه در سوگواری و بزرگداشت مقام امام حسین علیه السلام، ازمسیحیت در باب عیسی مسیح می باشد!
در این مقال بر آنیم تا با تبیین نوع نگاه مسیحیت به عیسی مسیح(با استفاده از کتاب جستارهایی درباره مسیحیت) و مقایسه آن با نوع اعتقاد شیعه به امام حسین علیه السلام قضاوت را بر عهده خواننده محترم گذاریم.
مقدمه:
ادیان همگی دغدغه نجات انسان را داشته اند. ادیان گوناگون برای نیل به این هدف (نجات) راهکارها و ارشاداتی دارند. مسیحیت به عنوان یک دین نیز از این مقوله مستثنی نیست. مسیحیت می گوید: «خداوند طبیعت اولیه انسان را پاک و خداگونه آفرید.»(سفرپیدایش)
«خدا انسان را به صورت خود آفرید، او را به صورت خدا آفرید...انسان جایگاه منحصر به فردی در خلقت داشت.» [1]
به اعتقاد مسیحیت آدم و حوا با نافرمانی نه تنها خود آلوده شدن که بشریت را نسل اندر نسل آلوده ساختند. پولس می گوید: «گناه به واسطه یک آدم وارد جهان شد و به واسطه گناه مرگ آمد.»(رومیان)
مرگ با گناه آدم وارد جهان شد!مرگ عقوبت گناه انسان است.(برداشت از اعتقاد نامه کارتاژ)
پس از این گناه آدم بر طبق اعتقاد مسیحیت «به یک خطا حکم شد بر جمیع مردمان برای قصاص»(رومیان)
آگوستین از بزرگترین متفکران مسیحی می گوید:گناه بیماری موروثی است.انسان با گناه به اسارت رفته است.این گناه نسل به نسل منتقل می شود. [2]
مسیحیت حال بعد از این گناه و آلودگی نسلی بشر، نجات را در صلیب می بیند! به باور مسیحیت انسان با هیچ رفتاری توان جبران گناهش را نداشت تا آن که عیسی علیه السلام به عنوان پسر خدا و هم ذات با او «خود را فدای ما ساخت تا از شرارت باز خریدمان کند».(تیطس)
در این نگاه شخص مسیحی باید بپذیرد که مسیح فدای گناهان ما شد تا ما را از هر گناهی باز خرید کند وسپس تعمید بگیرد تا پاک گردد.
این کوتاه اجمالی بود از یکی اساسی ترین باورهای مسیحی؛ حال سوال این است که آیا ما نوع اعتقادمان به حضرت حسین علیه السلام این گونه است؟ اساسا نوع هستی شناسی، انسان شناسی و الهیاتمان چنین اقتضایی دارد؟!
ما کجا حضرت ادم را گنهکار می دانیم؟
در باور شیعه، حضرت آدم ترک یک امر اراشادی نمود و نه یک حکم مولوی.
در باور ما آن حضرت از همان ترک اولی خود توبه کرد و خدای بزرگ هم او را بخشید.
در باور ما این گناه هیچ تاثیری بر نسل انسانی ندارد.
در باور ما امام حسین علیه السلام یک انسان است. اما از نوع کاملش و حتما نه خدا.
در باور ما او فدای گناه ما نشد؛ بلکه راه ما به سمت خدا شد!
در باور ما نجات بشریت محصور در اعتقاد به شهادت امام حسین نیست. اگر کسی حقانیت امامت ایشان را با سند و مدرک (حجت موجه)کشف کرد و روی گردان شد، زیان کرده است؛ اما مستضعفین(کسانی که حق بر ایشان عرضه نشده و یا دسترسی نداشته اند) با شرایطی اهل نجاتند.
در باور ما کودکی اهل تشخیص و درک نیست تکلیفی اصلا ندارد بر خلاف مسیحیت که حتی کودکان را هم اگر تعمید نشوند ناپاک می بیند!
و...
حال قضاوت با شما. خال مهرویان سیاه و دانه فلفل سیاه، هر دو جانسوزند اما این کجا و آن کجا!
آیا شما فرهیخته گرامی کمتر شباهتی بین ارادت و باور شیعه به امامش با مسیحیت به خدایش! می بینی؟
--------------------------------
پی نوشتها:
[1] کتکيزمِ کليساي کاتوليک، پاراگراف 355-357
[2] با تلخيص و تصرف از:آلستر مک گراث در الهيات مسيحي، ص475
خلاصه ای از بیانات استاد مهیار در حلقه معرفت، مربوط به تاریخ 92/09/18