کسانی که به عنوان سخنگوی دین به حساب می‌آیند، بایسته است تا دقت لازم را در نوع گویش و رفتار خود رعایت نمایند.
امروزه ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که با گسترش وسایل ارتباط‌جمعی، تبدیل به «دهکده جهانی» شده است. به کارگیری این تعبیر از آن جهت است که در این فضا، اطلاعات به سرعت در شبکههای اجتماعی جهانی انتشار می‌یابد. این امر سبب لزوم حساسیت فعالان حوزه فرهنگی نسبت به نوع رفتار و گفتارشان می‌شود؛ خصوصاً کسانی که به عنوان تریبون‌دار و سخنگوی دین شناخته می‌شوند.
بر این اساس لازم است این افراد مراقبت‌های لازم را در نوع گویش خود و محتوایی که به مخاطب ارائه می‌دهند و همچنین چگونگی رفتار و عملکرد خود داشته باشند تا بهانه به دست دشمن برای سوءاستفاده ندهند. گاهی یک سخن سست و بی‌پایه یا بی‌مدرک و سند، زمینه را برای بهره‌وری دشمن فراهم می‌سازد. قرآن کریم می‌فرماید: «ای اهل ایمان! از خدا پروا کنید و سخن درست و استوار گویید».[1] سخن محکم که از اتقان لازم برخوردار است، راه را بر دشمن می‌بندد تا نتواند از آن در جهت مقاصد سوء خود استفاده نماید.
بالاتر از این، باید در فضای کنونی حتی از مطلب صحیحی که از سطح درک عوام مردم فراتر بوده و قابل تحلیل ازسوی آن‌ها نمی‌باشد، نیز اجتناب نمود. برخی از مطالب گرچه به خودی‌خود صحیح هستند؛ اما سطح فهم عمومی گنجایش درک آن‌ها را ندارد. سیره اهل‌بیت علیهم‌السلام این‌گونه بوده که مطالب معرفتی سطح بالا را تنها برای برخی از شاگردان خود آن هم به صورت سِرّی بیان می‌نمودند.[2] همچنین لازم است از سخنی که سبب اختلاف‌افکنی بین عقاید و سلایق گوناگون در جامعه اسلامی می‌گردد نیز پرهیز نمود.
در فرمایشی از امام‌صادق علیه‌السلام نقل‌شده که فرمودند: «هر چقدر امر ظهور نزدیک‌تر شود، [رعایت] تقیه [نیز] شدیدتر می‌شود».[3] این نیست مگر به جهت آنکه دنیا در نزدیکی ظهور، هرروزه با هجمه‌های بیشتری از سوی دشمن علیه جبهه حق مواجه می‌گردد و عدم رعایت تقیه و حفظ نکردن ظواهر، راه را برای سوءاستفاده بیشتر دشمن باز می‌نماید.
پی‌نوشت:
[1]. احزاب: 70.
[2]. کلینی، الکافی، دار الکتب الاسلامیه، ج8، ص157.
[3]. کلینی، الکافی، دار الکتب الاسلامیه، ج2، ص220.