تمامی کسانی که برای تصدی مناصب حکومتی در خودشان این توانایی را احساس می‌کنند که می‌توانند مسئولیتی از مسئولیت‌های حکومتی را بر عهده بگیرند باید در مقابل این تصمیم بسیار حساسشان و وظایفی که پس از منتخب شدنشان توسط مردم می‌خواهند به عهده بگیرند به صورت کاملاً جدی احساس مسئولیت کنند.
مقدمه: شخصی که خود را به عنوان نامزدی از نامزدهای انتخاباتی قرار می‌دهد باید این صلاحیت را در خود احساس کند که می‌تواند در راستای تمامی خواسته‌های اسلامی و انقلابی این نظام مقدس، به خدمت این نظام مقدس و مردم درآید و بار مسئولیت بسیار سنگینی را بر روی شانه‌های خود احساس کند، بار سنگین مسئولیت‌های بسیار بزرگی که هم در مقابل اسلام و هم در مقابل انقلاب و هم در مقابل مردم بر عهده او واگذارده شده است. پس اگر این مسئولیت‌های بسیار سنگین و مهم را در خود احساس کند هیچگاه برای منتخب شدنش به دروغ و تهمت و یا خریدن آراء و بسیاری از مفاسد انتخاباتی دیگر روی نمی‌آورد.
مسلماً کسی که نامزد انتخاباتی می‌شود اگر آن احساس مسئولیتی که نسبت به وظایفی که قرار است پس از منتخب شدنش به او واگذارده شود را در خود احساس کند هیچ وقت به تصدی مناصب حکومتی به عنوان هدف یا وسیله‌ای برای رسیدن به مطامع دنیوی خود نمی‌نگرد بلکه تصدی آن مناصب را به عنوان امانتی می‌داند که از سوی خداوند متعال و مردم به او اعطا شده است، مولای متقیان حضرت امام علی علیه السلام در این مورد در نامه‌ای خطاب به فرماندار آذربایجان می‌فرمایند:«وَ إِنَّ عَمَلَكَ لَيْسَ لَكَ بِطُعْمَةٍ وَ لَكِنَّهُ فِي عُنُقِكَ أَمَانَةٌ وَ أَنْتَ مُسْتَرْعًى لِمَنْ فَوْقَكَ لَيْسَ لَكَ أَنْ تَفْتَاتَ فِي رَعِيَّةٍ وَ لَا تُخَاطِرَ إِلَّا بِوَثِيقَةٍ وَ فِي يَدَيْكَ مَالٌ مِنْ مَالِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَنْتَ مِنْ خُزَّانِهِ حَتَّى تُسَلِّمَهُ إِلَيَّ وَ لَعَلِّي أَلَّا أَكُونَ شَرَّ وُلَاتِكَ لَكَ وَ السَّلَامُ»[۱]«حكمرانى براى تو طعمه نيست، بلكه امانتى است بر عهدهات، و از تو خواستهاند دستور ما فوق خود را رعايت نمايى. تو را حقّى نيست كه در امور رعيت به دلخواهت رفتار كنى، و جز به اعتماد به فرمانى كه تو را مىرسد به كار بزرگى دست بزنى. مالى از مال خداى بزرگ در اختيار توست، و تو از جمله خزانهداران او هستى تا آن را به من تحويل دهى. اميد است من از بدترين واليان براى تو نباشم، و السلام».
این احساس مسئولیت در کاندیداهای انتخاباتی است که موجب می‌شود که تا زمانی که در خود احساس صلاحیت برای تصدی مناصب حکومتی را احساس نکنند هیچ وقت خود را به عنوان نامزد انتخاباتی قرار ندهند، چرا که تصدی مناصب حکومتی جز برای کسانی که صلاحیت و اهلیت ندارند شایسته نیست و تا زمانی که شخصی مسئولیت پذیرتر و داناتر و فهیم‌تر از او در جامعه است، نباید او به دنبال پذیرش مسئولیت‌های جامعه باشد، نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در این مورد می‌فرمایند:«اِنَّ الرّياسَةَ لا تَصْلَحُ اِلاّ لِأهْلِها، فَمَنْ دَعاالنّاسَ اِلى نَفْسِهِ وَفيهِمْ مَنْ هُوَ اَعْلَمُ مِنْهُ لَمْ يَنْظُرِاللّه ُ اِلَيْهِ يَوْمَ القيامَةِ»[۲]«رياست، جز براى اهلش، شايسته و روا نيست. پس هركس مردم را به سوى خود بخواند، در حالى كه ميان مردم داناتر از او هست، خداوند در روز قيامت به او نگاه نخواهد كرد».
کسی که نامزد انتخاباتی می‌شود باید آنقدر در خود احساس مسئولیت کند که تنها هدفش از تصدی مناصب حکومتی، احقاق حق و ابطال باطل باشد، مولای متقیان حضرت امام علی علیه السلام نیز تنها هدفش از خلافت بر مومنان همین احقاق حق و ابطال باطل بود، چنانچه در نهج البلاغه در مورد همین احقاق حق و ابطال باطل مولای متقیان حضرت امام علی علیه السلام چنین آمده است:«دَخلتُ على أميرِ المؤمِنينَ عليه السلام بِذي قار وهوَ يَخصِفُ نَعلَه، فقالَ لِي : مَا قِيمَةُ هذَا النَّعْلِ ؟ فَقُلْتُ : لَا قِيمَةَ لَهَا! فَقَالَ عليه السلام : وَاللّه ِ لَهِيَ أحَبُّ إلَيَّ مِنْ إمْرَتِكُمْ، إلّا أنْ اُقِيمَ حَقّا ، أوْ أدْفَعَ بَاطِلاً»[۳]«بر اميرالمؤمنين عليه السلام در منطقه ذى قار وارد شدم در حالى كه حضرت كفش خود را پينه مى زد . از من پرسيد: اين كفش چقدر مى ارزد؟ گفتم: ارزشى ندارد. فرمود: به خدا قسم اين را از حكومت بر شما دوست تر دارم مگر آن كه [بخواهم] حقّى را بر پا دارم يا باطلى را براندازم».
نتیجه‌گیری: هر شخصی قبل از اینکه خود را به عنوان نامزد انتخاباتی بداند باید آن احساس مسئولیتی که قرار است پس از منتخب شدن توسط مردم و تصدی مناصب حکومتی بر عهده بگیرد را در خود زنده کند و آن را بسیار جدی بگیرد، مسلماً اگر این احساس مسئولیت در مقابل نظام مقدس جمهوری اسلامی و مردم را در خود جدی بگیرد هیچ وقت به خاطر مطامع دنیوی حاضر به پذیرش پست‌ها و مسئولیت‌های حکومتی نیست، و تا زمانی که صلاحیت پذیرش چنین مسئولیتی را در خود احساس نکند هیچ وقت خود را سزاوار نامزد شدن در انتخابات نمی‌بیند و برای رای آوردن به دروغ و غیبت و تبانی و تقلب و خریدن آرا روی نمی‌آورد و آنقدر در خودش احساس مسئولیت می‌کند که تنها هدفش از تصدی مناصب حکومتی را احقاق حق و ابطال باطل می‌داند و به این جایگاه بسیار مهم به عنوان امانت بسیار سنگینی از سوی خداوند متعال و مردم نگاه می‌کند که خیانت در آن عواقب سخت دنیوی و اخروی را در پی خواهد داشت.
پی نوشت
[۱] نهج البلاغه، خطبه ۵
[۲] الاختصاص، محمد بن محمد مفید، صفحه ۲۵۱
[۳] نهج البلاغه، خطبه ۳۳