سید ابراهیم رئیسی، خادمی صمیمی برای مردم ایران.
خدمتگزار صمیمی | رهبری را گرفتار تملق و اغراق نمی‌دانم؛ این مسئله بارها و بارها برایم ثابت شده است. همین است که بر آن می‌شوم نگاهی دقیق‌تر به متن پیام تسلیتشان بیندازم و نگاهشان درباره رئیس جمهور شهید را کمی واکاوی کنم.
در همان ابتدای سخن با کلمه «عالم مجاهد» روبه‌رو می‌شوم. ناگهان سخنانی که در مناظرات انتخاباتی مطرح شد، در ذهنم رژه می‌رود. وای بر ما که با آن کلمات خندیدیم؛ حال آنکه رئیس جمهورمان به حق عالم بود. او دروس حوزوی را تا درجه اجتهاد ادامه داد. اجتهاد را می‌گوییم و می‌شنویم؛ اما آنکه در مسیر حوزه قدم برداشته می‌داند که چقدر باید تلاش کنی و چه دود چراغ‌ها باید بخوری تا به این درجه نائل آیی. در کنار این مسئله از تحصیلات آکادمیک نیز بهره برد و دو مقطع کارشناسی ارشد و دکتری را در دانشگاه شهید مطهری با موفقیت به پایان رساند.[1]
«مردمی»؛ چه مناسب واژه‌ای است برای او که نه «مردم» از سخنش حذف می‌شد و نه دردشان را فراموش می‌کرد. در بازدیدش از کارخانه، نگران بود نکند به خاطر این بازدید، کارگران را با شکم خالی منتظر نگه داشته باشند؛ اما ما مسخره‌اش کردیم و برایش جوک ساختیم. وقتی خودروی حاملش، در آن ازدحام شدید به مردم برخورد کرد، برآشفته شد و ما باز هم مسخره‌اش کردیم. به خانه همه می‌رفت و پای درد دل مردم می‌نشست و بعضی از ما همه را پای ریا گذاشتیم؛ اما او به حق از مردم و در میان مردم بود.
«خادم‌الرضا» بود و هنگامی که پیشنهاد ریاست قوه قضاییه به او شد، از رهبری خواست او را معاف کنند و اجازه بدهند در محضر ولی نعمتش بماند؛[2] اما خداوند تقدیر دیگری برای او رقم زده بود و او برای رسیدن به شهادت باید پا در مسیری پر تلاطم می‌گذاشت.
«در اثنای یک تلاش خدمت‌رسانی» دار فانی را وداع گفت؛ نه در خانه و نه در هیچ جای دیگر. مانند مولایش علی علیه‌السلام، برخی با خبر شهادتش دریافتند که آنچه درباره‌اش می‌گفتند، اباطیل بوده و او به واقع خدمتگزار مردم بوده است.
«بزرگوار» بود و شریف. این را فیلم منتشر شده از جلسه هیئت دولت به خوبی نشان می‌دهد؛ فیلمی که چه بسا اگر شهید نمی‌شد، هرگز آن را نمی‌دیدیم. «رئیسی عزیز» می‌گفت من می‌توانم جواب تخریب‌گری دیگران را بدهم؛ اما همچون استادم بهشتی مأمور به سکوتم و آرامش مردم را به همه‌چیز ترجیح می‌دهم.[3]
تلاشش برای خدمت به مردم، کشور و اسلام بی‌وفقه بود و «خستگی نمی‌شناخت». به گفته خودش، اوقات فراغتی نداشت[4] و خستگی را با خستگی از تن به در می‌کرد. سخن مسئولان و خبرنگاران را درباره‌اش می‌خوانم؛ چه پرتلاش و کم نظیر است این شخص! از روسیه نیامده به کرمان می‌رود برای پیگیری خدمت‌رسانی به سیل‌زدگان جنوب کشور؛ سفری استانی را تمام نکرده، عزم سفری دیگر می‌کند تا مستقیما کار مردم را پیش بگیرد. به این فکر می‌کنم چگونه خسته نمی‌شود؛ به یاد سخن صادق آل محمد علیهم‌السلام می‌افتم که فرمود: «بدن از آنچه انگیزه بر انجام آن قوی باشد، ناتوان نمی‌گردد».[5] او نیتی پاک و خالصانه در پیش‌برد مسائل و حل مشکلات مردم داشت و به حق «ملت ایران، خدمتگزار صمیمی و مخلص و با ارزشی را از دست داد».[6]
باشد که خدا او را رحمت کند و بهتر از او را در مسیر مردم ایران قرار دهد.
پی‌نوشت:
[1]. پایگاه اطلاع‌رسانی سید ابراهیم رئیسی،B2n.ir/u30864.
[2]. خبرآنلاین، khabaronline.ir/xdBpW.
[3]. راسخون، B2n.ir/s68659.
[4]. آپارات، B2n.ir/u68530.
[5]. صدوق، امالی، ص329.
[6]. دفتر حفظ و نشر آیت‌الله خامنه‌ای، https://khl.ink/f/56409.