صله‌‌ی رحم؛ عملی که آثارش مرز نمی‌شناسد

رهروان ولایت ـ زندگی پرمشغله، فشرده و ماشینی انسان‌ها در عصر کنونی، ضرورت باهم‌بودن و مهرورزیدن به یکدیگر را بیشتر و بیشتر کرده است. اگرچه وسایل ارتباطی -هم بلحاظ تعداد و هم به لحاظ نوع- افزایش قابل توجهی یافته است اما به همان اندازه، شاهد افزایش میزان ارتباط با اقوام و دوستان نیستیم. اینکه چرا چنین نسبتی میان افزایش وسایل ارتباطی و کاهش میزان ارتباطها، وجود دارد نکته‌ی بسیار مهمی است که البته موضوع این نوشتار نیست. آن‌چه این نوشتار، دنبال می‌کند عبارت است از تاکید بر ضرورت ارتباط عاطفیِ قوی‌تر و صمیمانه‌تر میان خویشان و دوستان.

«صله‌ی رحم» که از جمله قوانین حاکم بر نظام هستی و عالَم خلقت است مرزی نمی‌شناسد و حتی برای غیرمسلمانان هم فایده و آثار مثبتی دارد. پیامبراعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در همین خصوص می‌فرمایند: «مردمى كه گناهكارند و نه نيكوكار، با صله‌ی رحم، اموالشان زياد و عمرشان طولانى مى شود. حال اگر نيك و نيكوكار باشند، چه خواهد شد؟!»[1]
و یا درباره‌ی اثر بی‌نظیر این عمل نیک، از امام‌صادق (علیه‌السلام) این‌گونه روایت شده است: «ما، غير از صله رحم، چيزى نمى‌شناسيم كه بر عمر بيفزايد، تا جاییكه گاهى عمر شخصی سه سال است، و وقتى كه اهل صله رحم مى شود، خداوند هم سى سال بر عمرش مى افزايد و آن را سى و سه سال مى كند و گاهى عمر كسى سى و سه سال است و قطع رحم مى كند و خداوند هم سى سال از عمر او مى كاهد و عمرش را به سه سال، كاهش مى دهد.»[2]

در ایام نوروز و طبق عادت نیکو و رسم پسندیده‌ی ایرانیان، «صله‌رحم» یک پای ثابتِ کارهای نوروزی است و «دید و بازدید»، بسیار پررونق و گسترده انجام می‌شود. «[مردم ما] نوروز را بهانه‌‌‌ای برای دید و بازدید و رفع کدورتها و کینه‌‌‌ها و محبّت به یکدیگر قرار می‌دهند. این همان برادری و عطوفت اسلامی و همان صله رحم اسلام است؛ بسیار خوب است.»[3] علاوه بر اقوام، دوستان هم باید مورد توجه و تفقد قرار گیرند زیرا «دوستان و رفقا هم مثل ارحام، احتیاج به صله دارند. انسان باید با ارحام صله کند، باید با دوستان و رفقا هم صله کند؛ یعنی ارتباط برقرار کند.»[4]

بنابراین، «صله‌ی رحم» که یکی از ارکان و اصول اخلاقی در دین مبین اسلام است در ایام نوروز هرسال، بسیار پرشور و پررونق برگزار می‌گردد و دلهای ‌آحاد ملت را به یکدیگر نزدیکتر و ارتباط آنان را صمیمانه‌تر می‌کند که خود، عاملی برای تحکیم همدلی و همزبانی مردم است.

پی‌نوشت:

1- کلینی، کافی، ج2، ص155

2- همان، ص152

3- مقام معظم رهبری، اول فروردین 1377، حرم مطهر رضوی

4- همان