رهروان ولایت ـ ما در داستانهاى تاريخى خواندهايم كه شهيددادههاى صدر اسلام، اگر پدرشان يا شوهرشان شهيد شده بود؛ اگر فرزندان يا برادرانشان به شهادت رسيده بودند، صبر و مقاومت مىكردند. در جنگ احد كه عدهيى از مسلمين به شهادت رسيدند، يك زن درحالىكه جسد سه شهيد را با خود حمل مىكرد، وقتى به مسلمانان در نزديكى شهر مدينه رسيد، اولين سؤالى كه كرد، از سلامتى پيامبر (صلّى الله عليه و آله و سلّم) بود. يعنى سلامتى رسولاكرم (صلّى الله عليه و آله و سلّم)، براى او اهميت بيشترى از جان عزيزانش داشت. اينها را ما در تاريخ خوانده بوديم؛ اما آنچه كه در كشور ما اتفاق افتاد، اگر نگوييم اهميتش از صدر اسلام بيشتر است، يقيناً كمتر نيست.[1]
دفتر تاریخ پرشکوه ایران اسلامی مملو از صحنههای فداکاری و جان فشانی بزرگمردان و قهرمانان این سرزمین میباشد، برگ دیگری از این صفحات گلگون توسط خانواده شهید شهریاری رقم خورده و افقهایی روشن و امید بخش در مسیر این ملَت مجاهد گشوده است.
از دوستان دوران دانشجویی شهید شهریاری میفرمود: تشییع ایشان برای بچههایی که از قدیم همدیگر را میشناختیم، مثل ایام جنگ بود. انگار مشغول تشییع شهید اعشاری یا رضا حنانی یا محمد قاضی هستیم. یکی از دوستان با اندوه و تأثر بسیار میگوید که همیشه فکر میکنم در دنیای به این بزرگی و با این همه آدم، چرا باید مجید با این سن و سال کم شهید میشد؟! درواقع ما خوشحال بودیم که مجید به مرگ طبیعی نمرد. اگر بر اثر سکته میمرد کسی دنبال شناخت او نبود.[2]
عطر جهاد و شهادت، در اين فضای مملکت اسلامی پراكنده است. در مملکتی که میخواهد مستقل بماند و زیر سلطه کسی نرود همیشه درب شهادت باز است و کسی که لایق باشد به این سعادت عظمی خواهد رسید.
کسی که افکارش آسمانی باشد به فکر مال دنیا نیست و هدفش فقط خدمت و رضای خداست. کسایی که لایق شهادت بودند را که میبینیم اهل صفای باطن بودند و دیگران به راحتی این را حس میکردند.
دکتر صالحی میگفت: من به دوستان سفارش میکردم که حقالزحمه دکتر را فراموش نکنند. چون خود دکتر معمولاً حرفی از پول نمیزد. اگر مثلاَ ده ساعت کار میکرد، مینوشت هفت ساعت. همین خصلتها بود که دکتر را با دیگران متفاوت میکرد. ما میتوانیم سرمان را بالا بگیریم و بگوییم که فردی مثل دکتر شهریاری داشتهایم. [3]
______________________________________
پینوشت:
[1]. بيانات رهبری در سال 1369 در جمع خانوادههاى شهداى ايلام
[2]. شهید علم، مجید شهریاری، ص 71
[3]. شهید علم، مجید شهریاری، ص 60