چکیده:همانطورکه انسانها نیاز به آب و غذا دارند و برای رفعش آب و غذا می‌خورند نیاز جنسی هم دارند وبرای رفعش باید آن را ارضا کرد اما همچنانکه شما هرگز سراغ آب و غذای فاسد نمی‌روید ارضای نیاز جنسی هم حد و حدود دارد
سلام
همانطورکه انسانها نیاز به غذا دارند و برای رفع این نیاز غذا می‌خورند ویا نیاز به آب دارند و برای رفعش آب می‌خورند نیاز جنسی هم دارند. حتی اگر غذاهای خوشمزه‌ای هم در عکس ببینیم دلمان آب می‌افتد و احساس گرسنگی می‌کنیم. با دیدن فیلمهای خنده دار آدم خنده‌اش می‌گیرد و بادیدن فیلمای ترسناک می‌ترسد. اینها همه واکنشهای طبیعی انسان در برابر عوامل محیطی است و ناخوداگاه انجام می‌دهد. بالاخره حتی اگر فیلمای مربوط به مسائل جنسی هم نبیند باز هم فکرش به آنها است. چرا دیدنش باید گناه باشد در صورتیکه نیاز جنسی مثل نیازهای غذایی و... از نیازهای شهوانی ماست. اما چون انسان باید حریم خودش را در برابر دیگران حفظ کند از انجام دادن این کارها منع می‌شود. به نظرم غیر ممکن است کسی به نیاز جنسی خودش فکر نکند. اگر هم فیلمهای زیادی دیده باشد وقتی ازدواج کرد اینقدر باید عاشق باشد که اشخاص دیگر را با همسرش مقایسه نکند.
درست است که خودارضایی زیادش هم خوب نیست حتی از نظر پزشکی هم درست نیست؛ اما به طور طبیعی گاهی هم انجام بدهی ایرادی ندارد. ازدواج راه اول و آخر نیست. خیلی‌ها ممکن است شرایطش را نداشته باشند؛ اما نمی‌توانند که چند سال صبر کنند و هیچ خودارضایی انجام ندهند. اصلاً همچین چیزی ممکن است؟ مگر اینکه طرف عارف راه حق باشد!!
جواب :
سلام
شما گفتید که نیاز جنسی مثل نیاز به غذا و آب است پس چرا باید ارضایش حرام باشد؟ عرض می‌کنم درست است نیاز شهوانی مثل سایر نیازهای انسان است و از این جهت تفاوتی ندارد؛ اما مگر انسان هر آب و غذایی را می‌خورد که نیاز شهوانی را هر جور خواست برطرف کند؟
به عبارت دیگه: مگر آب و غذا خوردن حد و حدود ندارد که ارضای جنسی هم بی در و پیکر باشد؟ اگر شما به خودت اجازه می‌دهی که هر غذایی را اعم از اینکه مال شما باشد یا نه، آلوده باشد یا نباشد, بخورید می‌توانید بگوئید که مثل نگاه شهوانی و خود ارضایی هم اشکال ندارد.
پس ارضای نیاز جنسی هم حد و حدود دارد و دارای حیطه مجاز و غیر مجاز است که حیطه مجازش ازدواج و غیر مجازش هم ارضا جنسی از غیر راه ازدواج است.
گفتید خود ارضایی گاهی ایرادی ندارد عرض می‌کنم اولا: خود ارضایی گناه کبیره است ثانیاً: کی گفته خود ارضایی کمش ضرر ندارد؟ از کجا معلوم شاید ضررهای غیر جسمی دارد یا ضررهای جسمانی دارد که علم پزشکی هنوز کشفش نکرده؟
در مورد این هم که گفتید خیلی‌ها شرایط ازدواج را ندارند پس خود ارضایی یک راه رفع نیاز است، عرض می‌کنم: کسی که ازدواج برای او ممکن نیست یا دیندار است یا نه، اگر دین دار نباشد باید بداند که خود ارضایی راه خوبی نیست؛ چون ارامش جنسی نمی‌آورد، اگر هم بیاورد موقت است غیر از اینکه با پایین اوردن استانه انزال سبب ناتوانی جنسی بعد از ازدواج هم می‌شود.
اگر هم دین دار باشد باید بداند که تنها راه حلال ارضای جنسی ازدواج است و تحریک شهوت از هر راه یا ارضای خارج از چارچوب ازدواج، حرام است.
شاید بگوئید پس آنها که شرایط ازدواج را ندارند چه کنند؟ این نمی‌شود که کسی شهوت داشته باشد اما راه ارضای حلال برای او وجود نداشته باشد، پس وقتی که امکان ازدواج نیست باید خود ارضایی مجاز باشد.
در جواب عرض می‌کنم اسلام، که گفته: هر گونه تحریک شهوت از جمله خود ارضایی حرام است؛ راه ازدواج را حتی از بعد بلوغ جنسی باز کرده و اجازه داده که دختر پسرها بعد بلوغ جنسی حتی در همان 14- 15 سالگی ازدواج کنند و همه علما هم فتوا می‌دهند که اگر کسی دچار خود ارضایی است، ازدواج برای او واجب است حتی اگر سنش کم باشد؛[1] پس از نظر دین راه ازدواج برای هر انسانی که نیاز جنسی دارد باز است و لازم نیست کسی بگوید چون راهی برای ارضا نیست پس باید خود ارضایی حلال باشد، البته در شرایط فعلی - بخاطر افکاری که در جامعه هست- ازدواج برای خیلی‌ها که گرفتار حرام هستند ممکن نیست ولی این هم ربطی به دین ندارد.
شاید باز هم بگوئید حرفهای شما قبول، بر فرض که مشکل از دین نباشد؛ ولی دین بالاخره در مورد آنها که گرفتار گناهند و در عین حال هم نمی‌توانند ازدواج کنند باید یک راه حلی ارائه بدهد؟
عرض می‌کنم: راهکار دین در شرایطی که ازدواج امکان ندارد، خویشتن داری است، از امام خمینی ره سوال شد: کسی که بخاطر به حرام افتادن، ازدواج برای او واجب است و از طرف دیگر هم امکان ازدواج ندارد تکلیفش چیست؟ امام جواب داد: وجوب ازدواج ساقط است؛ اما به هر صورت که می‌تواند باید خودش را از حرام حفظ کند.[2]
اگر بگوئید این که همان شد آخر چه طور خویشتن داری ممکن است؟ عرض می‌کنم کسی که در معرض تحریک جنسی قرار دارد ممکن است نتواند خودش را از خود ارضایی نگه دارد؛ اما اگر سعی خودش را بکند و آرام شود خیلی راحت‌تر امکان دارد بتواند خودش را نگه دارد.
اگر ادامه بدهید که: در این صورت باید از خیلی کارها صرف نظر کند و یا خیلی جاها نرود و خلاصه باید رنج فراوان بکشد تا بلکه بتواند خودش را حفظ کند و دین مسئول این رنج و زحمت است؟
عرض می‌کنم : این درست است که باید رنج بکشد و این هم درست است که هرکسی مسئول این رنج و زحمت است باید جوابگو باشد؛ اما بر خلاف تصور شما دین در اینجا مسئول رنج آنهایی که امکان ازدواج ندارند نیست؛ چون از نظر دین - همان طور که در قرآن آمده[3]- خویشتن داری در مرحله دوم بعد از ازدواج است؛ یعنی از نظر دین خویشتن داری برای کسانی است که ازدواج اسان دینی هم برای آنها ممکن نیست در حالی که اکثر افرادی که الان گرفتار گناه‌اند ازدواج دینی برای آنها ممکن است اما از نظر جامعه صلاحیت یا شرایط ازدواج را ندارند.
پس سبب رنج و زحمت دختر پسرها، افکار غیر دینی حاکم بر جامعه است نه دین که گفته: اگر به هر دلیل نتوانستی ازدواج کنی وظیفه ات خویشتن داری است چون از نظر دین راه حل برای او هست و لازم نیست رنج بکشد.
اگر بگوئید قبول دارم اگر شرایط عادی بود دین مقصر نبود اما در این شرایط که رنج جوانها شدید است چرا دین کوتاه نمی‌آید؟ به عبارت دیگر اگر دین مقصر نیست خب جوانها هم مقصر نیستندد که باید این رنج شدید را بکشند. پس خوب بود که دین در چنین شرایطی کوتاه می‌آمد.
عرض می‌کنم : اگر قرار باشد وقتی دختر پسرها بی تقصیرند برای اینکه آنها کمتر رنج بکشند اجازه کار خلاف به آنها داده شود مثل این است که به کسی که حقش را خوردند و پول کم دارد، اجازه دزدی داده شود تا زندگی راحتی داشته باشد و کمتر سختی بکشد و معلوم است که اگر چنین چیزی گسترش پیدا کند سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
پس به جای اینکه کسی به فکر باشد تا دین را به عقب نشینی وادار کند تا مثل خود ارضایی حلال شود، بهتر است فکرش را در این متمرکز کند که چه طور افکار نادرست جامعه را کنار بزند؛ چون در این صورت ازدواج نصیبش می‌شود که بسیار ارامش بخش‌تر از مثل خود ارضایی است.
اگر بگوئید جوانها چه کار می‌توانند بکنند؟ عرض می‌کنم خیلی کارها دست خود جوانها است. ما حدود 14 میلیون جوان در استانه ازدواج داریم[5] اگر حتی عده‌ای از آنها فکرشان را با نظرات دین در زمینه ازدواج اسان هماهنگ کنند و تصمیم بگیرند که اولا: در مورد ازدواج خودشان از حیطه ازدواج اسان خارج نشوند و ثانیاً: هر گونه تلاشی - اعم از فردی و جمعی- را که می‌توانند برای راضی کردن خانواده‌ها انجام بدهند، بعد یک مدت نتیجه می‌دهد و هر چقدر رنج و سختی داشته باشد بیشتر از سختی خویشتن داری نیست.
موفق باشید.
منابع:
[1]. رساله مراجع، جلد 2، صفحه 493، مساله 2443.
[2]. استفتاءات امام خمینی، جلد 8، کتاب نکاح، صفحه 408، مساله 9713.
[3]. این مساله از دو آیه 32 و 33 سوره نور فهمیده می شود که در آیه اول به صورت کلی، امر به ازدواج همه مجردان کرده و در آیه دوم امر به خویشتن داری کسانی کرده که نمی توانند ازدواج کنند از این دو ایه فهمیده می شود توصیه اولیه به هرکس در مرحله اول ازدواج است و در صورتی که به هر دلیل ازدواج نکردند وظیفه انها خویشتن داری است.
[4]. روزنامه کیهان، 28 اردیبهشت 1393، به نقل از مدیر کل دفتر سلامت جمعیت خانواده و مدارس وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی.