معیار این که خدا شخصی را دوست داشته باشد چیست؟

ممکن است سوال کنید آیا خداوند متعال ما را دوست دارد و به یاد ما هست، یا نه ما را فراموش کرده و دیگر ما را دوست ندارد؟ برای پاسخ به این سوال باید دنبال معیار دوست داشتن خدا باشیم؛ این که ما خدا را دوست داشته باشیم خوب است، اما مهم تر از آن این است که خداوند متعال ما را دوست داشته باشد. قرآن جواب هر دو سوال را داده است و معیار دوست داشتن رو معرفی کرده و فرموده است معیار «تقوای الهی» است، قرآن در سوره حجرات آیه 13 میفرماید: «إن أکرمکم عند الله أتقاکم» این آیه به صراحت بیان می کند معیار این که خداوند متعال انسان را دوست داشته باشد تقوا و پرهیزکاری است؛ یعنی هر چه ما با تقوا تر باشیم خداوند متعال بیشتر ما را دوست خواهد داشت.

هم چنین فرمود: «قل إن کنتم تحبون الله فالتبعونی یحببکم الله و یغفر لکم ذنوبکم والله غفور رحیم : بگو اگر خدا را دوست دارید، از من پیروی کنید، آنگاه خداوند نیز شما را دوست خواهد داشت و گناهان شما را خواهد بخشید که خداوند متعال آمرزنده و مهربان است»(آل عمران- 31). در ایه دیگری نیز آمده: «قل اطیعوا الله و الرسول فإن تولوا فإن الله لا یحب الکافرین : بگو خدا و رسول را پیروی کنید، و هر کس کافر شود خداوند کافران را دوست ندارد»(آل عمران- 32).

لذا با توجه به این آیات تنها و تنها معیار این که خداوند متعال کسی را دوشت داشته باشد، تقوای الهی و اطاعت فرامین اوست؛ یعنی انجام واجبات و دوری از محرمات. و به هر اندازه تقوای انسان قوی تر باشد، خدا بیشتر او را دوست خواهد داشت. نمونه بارز آن انبیاء الهی و امامان معصوم(علیهم السلام) که چون بهترین و با تقواترین انسان ها بودند، نزد خداوند متعال از همه محبوب تر هستند و در قرآن مجید هم از آنها به بزرگی یاد شده است.  البته باید گفت خدا همه انسانها را دوست دارد، اما بعضی از انسان ها آنقدر مرتکب گناه می شوند که دیگر خدا انها را دوست نخواهد داشت؛ مانند پدر و مادر  که تمام بچه های خود  را دوست دارند، ولی ممکن است بعضی از این بچه ها آنقدر آنها را اذیت کند که مورد نفرین والدین خود قرار گیرد.

پس اصلا معیار های دنیایی و نعمت های آن نمی تواند معیاری برای دوست داشتن باشد، یعنی نباید فکر کنید اگه خدا ما را دست دارد، پس باید به ما فلان چیز دنیایی ر بدهد، یا کسی وضع مالی مناسبی دارد نزد خدا محبوب تر است، یا این که اگر کسی فقیر است به این معناست که خدا آن شخص را دوست ندارد. نه این تفکر درست نیست و تنها معیار همان تقوای الهی است.