- بی شک جبهه دشمن تمام توانش را برای ناامیدی سربازان جبهه حق گذاشته است. لازم است که حتماً از وضعیت جامعه و دنیای اطرافمان بی‌خبر نباشیم که جنس این بی‌خبری می‌تواند از جنس بی‌خبری مردم کوفه و سوق دهنده به باتلاق رفاه‌طلبی و تنها گذاشتن امام باشد.
وقتی به واقعه کربلا می‌نگریم، قطعاً عده‌ای از انسان‌های آن زمان در جبهه باطل و لشکر عمر سعد حضور داشتند و برخی نیز در جبهه حق و لشکر امام حسین (علیه‌السلام)؛ به یاد آوریم کوفیانی را که در خانه‌های خود ماندند و به ندای حق «هل من ناصر» امام عصرشان پاسخی ندادند و به یاری‌اش نشتافتند. کسانی که آن‌قدر در دنیای خودشان غوطه‌ور شدند که دین تنها لقلقه زبانشان بود و اصلاً نفهمیدند که امام و یارانش را به مسلخ گودی قتلگاه برده‌اند.
شاید بسیاری از ما انسان‌های عصر حاضر در پس ذهن خودمان، بارها این پرسش را مطرح کنیم که چه شد کوفیان در کارزار کربلا و در برابر روشنایی جبهه حق، امام را تنها گذاشتند؟ چه بسا این را هم با خود بگوییم که اگر ما در عصر امام بودیم، قطعاً به یاری حضرت می‌شتافتیم و ... . به راستی اگر ورق تاریخ برگردد و به عصر کربلا برگردیم، آیا حاضریم به ندای حق امام مظلوممان لبیک بگوییم؟
البته اگر تاریخ را هم ورق بزنیم، همچنان پر است از جبهه‌های حق و باطل، خوبی و بدی، خیر و شر، ظالم و مظلوم و مواردی شبیه به آن، درست است که قرن‌ها از آن واقعه دردناک کربلا و شهادت مظلومانه سیدالشهدا و یاران با وفایش می‌گذرد، اما هنوز هم این جبهه حق در عصر کنونی روشن است و ندای امام به گوش می رسد. آیا حاضریم به یاد راه آن شهدای کربلا، گامی برای لبیک به ندای امام زمانه خودمان و جبهه حق برداریم؟ آیا حاضریم برای نشستن لبخند رضایت بر گونه‌های امام زمانه خودمان و گسترش خوبی‌ها؛ مثلاً برای ازدواج جوانان دور و اطرافمان یا واسطه رسیدن دو نفر به همدیگر یا تهیه مقدمات زندگی یک زوج جوان یا کمک به مستأجران و افراد نیازمند یا برقراری صلح و آشتی یا دعا برای همنوعانمان یا تعهد به نماز اول وقت و جدیت در تکالیف شرعی یا تعهد و تلاش و پشتکار بیشتر در کار و زندگی یا محبت و خوش خلقی با خانواده، همسایه و محل کار و ... قدمی برداریم؟
اکنون چشمان مهدی فاطمه (علیهماالسلام) به ما سربازان عصر حاضر است. چشمان او به کسانی است که مدافع تنها کشور و نظامی هستند که طبق آموزه‌های دینی، زمینه‌ساز ظهور است. ممکن است این سؤال پیش بیاید که حالا از من به عنوان سرباز امام، چه کاری بر می‌آید؟ از هر کار خیری که می‌توانیم انجامش بدهیم، ولو در نظر دیگران آن کار کوچک هم باشد، کوتاهی نکنیم. همچنان که امیر مؤمنان علی (علیه‌السلام) فرمود: « اِفْعَلُوا الْخَيْرَ وَ لا تَحْقِرُوا مِنْهُ شَيْئاً فَاِنَّ صَغِيرَهُ كَبيرٌ وَ قَلِيلَهُ كَثِيرٌ؛ نيكوكار باشيد و نيكوكارى را كوچك مشمريد، چرا كه خُردِ آن بزرگ و اندكش بسيار است.» [1]
مبادا سیاسی کاری و سیاسی بازی‌های امروز، من و شما را از اصلِ تقابل جبهه حق و باطل غافل کند و از نقش خود در این کارزار عظیم غافل شویم. بی شک جبهه دشمن تمام توانش را برای ناامیدی و مأیوس کردن ما سربازان جبهه حق گذاشته است. لازم است که مانند انبیاء و امامان خود سیاسی باشیم. حتماً از وضعیت جامعه و دنیای اطرافمان بی‌خبر نباشیم که جنس این بی‌خبری می‌تواند از جنس بی‌خبری مردم کوفه و سوق دهنده به باتلاق رفاه‌طلبی و تنها گذاشتن امام باشد. در واقع این منفعت طلبی و رفاه طلبی کوفیان می‌باشد که امام علی (علیه‌السلام) درباره آنان می‌فرماید: «ای کوفیان! گرفتاری من با شما در دو سه چیز خلاصه می‌شود: ناشنوایانی دارای گوش، لال‌هایی زبان دراز و کورانی که چشم دارند. نه در برخوردها، آزادگی و صداقت‌تان هست و نه در هنگامه گرفتاری برادرانی مورد اعتمادید.» [2] بنابراین باید همواره از خودمان مواظبت کنیم که مبادا خودپسندی، بی تفاوتی، شهوت پرستی و رفاه و دنیا طلبی باعث شود که مصداقی از تعابیر نگران کننده و دردناک امام باشیم!
و اینک ما هستیم و یک لبیک «هل من ناصر» امام!
پی‌نوشت:
1- نهج‌البلاغه، ح 414، ص 1284.
2- نهج‌البلاغه، خطبه 97.
شاید بسیاری از ما انسان‌های عصر حاضر در پس ذهن خودمان، بارها این پرسش را مطرح کنیم که چه شد کوفیان در کارزار کربلا و در برابر روشنایی جبهه حق، امام را تنها گذاشتند؟ چه بسا این را هم با خود بگوییم که اگر ما در عصر امام بودیم، قطعاً به یاری حضرت می‌شتافتیم و... . به راستی اگر ورق تاریخ برگردد و به عصر کربلا برگردیم، آیا حاضریم به ندای حق امام مظلوممان لبیک بگوییم؟
نظرات
الان هم مردم همونا هستند حق شکست میخورد و خداپرستان در اقلیت بودند و هستند مگر امام زمان با آن قدرت های سلیمانی یعنی مثل حضرت سلیمان بتونه جمعشون کنه