- قانونی کردن مرگ ترحم آمیز تنها جوامع را در سراشیبی اخلاق قرار خواهد داد تا به صورت بی رحمانه ای کشتن و قتل را درباره بچه های ناتوان، ناقص الخلقه و بزرگسالان بیمار و ... تایید نمایند. اما حیات و زندگانی، بالاترین لطفی است که خدای متعال به بندگانش عطا کرده است و هیچ کس نمی تواند آن را از دیگری سلب کند.
امروزه پدیده ای به نام اتانازی یا مرگ بدون درد به چالشی ترین موضوعات مبتلی به در جوامع مختلف تبدیل شده است به طوری که قانونی شدن این موضوع در برخی کشورها بدون لحاظ تبعات اجتماعی آن بی شک باعث بروز مشکلات جدی در آن جوامع خواهد شد.
اتانازی به مرگ بدون درد یا مرگ دلسوزانه یا مرگ آسان و راحت گفته می شود. این نوع مرگ برای کسانی به کار می رود که بیماری‌های دردناک و لاعلاج و وخیم دارند. برداشتن بالش از زیر بالین بیماران رو به مرگ جهت تسریع مرگ آنها و درد و زجر کمتر، کشتن سربازان بدحال در جنگ، کشتن نوزادان ناقص الخلقه، کشتن سالمندان در شرایط بحرانی در حالی که امکان علاج و تسکین در آنها وجود ندارد از جمله مصادیق این جریان منفی رو به رشد است.
متاسفانه بعضی از کشورها مانند هلند و اخیرا اسپانیا، این نوع مرگ یا اتانازی را قانونی اعلام کرده اند، در حالی که رسمیت دادن به این ناهنجاری در جوامع امروزی، چیزی از هنجارشکنی و انحراف خطرناک اخلاقی - اجتماعی آن کم نخواهد کرد. قانونی کردن مرگ ترحم آمیز تنها جوامع را در سراشیبی انحطاط اخلاقی قرار خواهد داد تا به صورت بی رحمانه ای کشتن و قتل را درباره بچه های ناقص الخلقه و بزرگسالان بیمار و ... تایید نمایند.
این در حالی است که حیات و زندگانی، بالاترین لطفی است که خدای متعال به بندگانش عطا کرده است و هیچ کس نمی تواند آن را از دیگری سلب کند. همچنانکه قرآن کریم می فرماید: «... أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا...؛[1] هر کس، انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد، چنان است که گویی همه انسانها را کشته و هر کس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است...»
در اين آيه شریفه از كشتن يك نفر به منزله كشتن همه مردم مطرح شده است؛ چرا که قتل يك نفر، بى‌اعتنايى به مقام انسانيّت، سلب امنیت از همه مردم و زمینه ساز قتل دیگر انسانهاست و خودکشی و سقط جنین نیز از جمله همین انواع قتل و حرام است.[2]
همچنین نباید از این نکته غافل ماند که رنج و دردی که انسان ها در دنیا تجربه می کنند، بخشی از آزمون الهی است و در این امتحان دنیوی به مومنان صبور و شکیبا بشارت داده شده است.
بی شک قانونی کردن مرگ ترحم آمیز در آینده به اینجا ختم نخواهد شد؛ چرا که گام های برداشته شده در یک شیب لغزنده، می تواند گام های سنگدلانه بعدی از جمله، قانونی و هنجاری تلقی کردن خودکشی را به دنبال داشته باشد!
چنان که این رویه معیوب و خطرناک را در مورد مسأله خارج نمودن برخی از اختلالات و انحرافات جنسی از جمله خودارضایی و همجنس گرایی که در جرگه اختلالات روانشناسی اند طی چند دهه مشاهده نمودیم تا جایی که در بعضی از کشورها حتی ازدواج همجنس گرایان با همدیگر را به تصویب رسانده اند و عجیب آنکه، هنوز این شیب لغزنده و خطرناک به پایان نرسیده است.
از سویی دیگر؛ اعمال مرگ از سوی پزشکان در درازمدت موجب می شود که آنها در مواجهه با انجام وظیفه و خدمت رسانی به جامعه که مهم ترین آن، حفاظت از سلامت انسانهاست، دچار سستی و سهل انگاری شوند و درنهایت می تواند به صداقت و اعتماد طرفینی میان بیمار و پزشک لطمه بزند. چنانکه نظیر این موضوع را در شیوع اپیدمی ویروس کرونا و کمبود تخت و کشیدن اکسیژن از بیماران وخیم و سالمندان در برخی از جوامع غربی مشاهده می کنیم. تصور کنید رسمیت پیدا کردن این اقدام هنجارشکنانه چه آثار و تبعات جدی را در آینده به همراه خواهد داشت!؟
پی نوشت:
[1]. سوره مائده، آیه 32.
[2]. تفسیر نور، ج2، ص 282-281