قهرمانان بدون جام

معرفی و نقد سینمایی «قهرمانان» | «قهرمانان» به کارگردانی «بابی فارلی» در ژانر ورزشی، درام و کمدی است و بازیگرانی؛ همچون «وودی هریلسون»، «کایتلین اولسون» و «مت کوک» در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند.

سینمایی "قهرمانان" داستان مربی بسکتبالی است که به علت پرخاش و رانندگی در حالت غیر طبیعی، مجبور است بین زندان و انجام کار خیرخواهانه که 90روز مربیگری افراد دارای معلولیت ذهنی است، یکی را انتخاب کند ... 

ایده‌ی فیلم تا حد زیادی تکراری است؛ مجبور شدن به کاری و بعد حس علاقه پیدا کردن و شناخت ظرفیت‌های موجود در آن کار. البته سریال «کله‌گنده» که ظاهرا «قهرمانان» بی‌تاثیر از آن نیست هم با این چنین ایده‌ای شروع می‌شود که مربی به‌دلیل خشونت علیه داور از لیگ NBA محروم و مجبور به مربیگری در یک دبیرستان دخترانه می‌شود. 

کمدی فیلم، تحت تاثیر معلولیت ذهنی بازیکنان تیم دوستان - و بویژه سعی نویسنده و کارگردان برای نیفتادن در چاه بی‌احترامی به این قشر- فیلم را در چاه بذله‌گویی و دیالوگ‌های جنسی و نامحترمانه انداخته است که ناشی از عدم خلاقیت کارگردان و تیم نویسنده است و «قهرمانان» از خنداندن مخاطبین عاجز است. 

جدای بحث دیالوگ‌ها و فرم اثر اما «قهرمانان» دارای پیام‌ها و مفاهیم با ارزش کمی نیست؛ از زندگی‌های پر از عیب و اهداف سطحی و خودبینی‌های ما آدم‌های به ظاهر سالم جامعه در مقایسه با کسانی که در نگاه ما اصلا به چشم نمی‌آیند، اما زندگی به مراتب سالم‌تر و دغدغه‌های انسانی‌تری نسبت به ما دارند گرفته تا آموزش تعامل صحیح با آدم‌های مختلف و ... . 

فیلم تلاش می‌کند تا نشان دهد چنین افرادی با چنین مشکلاتی اشخاصی نیستند که توانایی کاری را نداشته باشند. آن‌ها شاید مشکلاتی داشته باشند، اما با این وجود توانایی داشتن استقلال مالی یا حتی زندگی مستقل را دارند، فقط کافی است مثل خودشان با قلبی مهربان‌ و پاک‌ با آنها برخورد کنیم و اعتماد به نفس‌شان را تخریب نکنیم.

نکته‌ی قابل توجه دیگری که فیلم درصدد بیان آن است، انتظارات و توقعاتی است که بدون درک شرایط دیگران داریم و از عالم و آدم طلبکار می‌شویم، ولی با فهمیدن اوضاع و احوال طرف مقابل خیلی زود طلبکاری به بدهکاری تبدیل می‌شود؛ مربی که در ارتباط‌‌‌ گیری با هیچ‌کدام از بازیکنان موفق نبوده و به کلافگی رسیده است، با فهمیدن قصه‌ی زندگی بازیکنان و مشکلاتی که هنوز گریبان‌گیر آن‌هاست، پی به اشتباهش می‌برد و با کمک به حل شدن مشکلات، نه تنها به قهرمان آن‌ها تبدیل می‌شود، بلکه می‌تواند از تمامی پتانسیل و توان‌شان استفاده کند. 

و در آخر پایانی پر از درس، تیم دوستان که به مقام قهرمانی لیگ رسیده‌اند، عازم مسابقات المپیک معلولان ذهنی می‌شوند. در فینال بعد از اینکه تیم تحت تاثیر نام حریف، در نیمه‌ی اول با شکست راهی رختکن می‌شوند، مربی بدون نگاه به نتیجه، هرکدام از بازیکنان را قهرمان خطاب می‌کند و یادآوری قهرمانی‌هایی که هرکدامشان در زندگی داشتند می‌شود و با این روحیه و خودباوری در نیمه‌ی دوم بازی اختلاف به حداقل می‌رسد و در واپسین لحظات مسابقه تیم دوستان فرصت قهرمانی را پیدا می‌کند، اما پرتاب بازیکن بعد از برخورد به حلقه وارد سبد نمی‌شود و تیم به مقام نایب قهرمانی می‌رسد. بازیکنان دوستان اما مثل تیم برنده خوشحال هستند، نه از دومی، بلکه از اینکه دوستشان بالاخره موفق به زدن توپ به حلقه شده است! بعد از ناراحتی مربی از قهرمان نشدن، حالا بازیکنانی که در ظاهر دارای مشکل‌اند، درس بزرگی به مربی می‌دهند و یادآور حرف مربی در رختکن که هرکدام قهرمان زندگی‌شان هستند، می‌شوند. 

در کنار این محتوا اما به مانند سریال «کله‌گنده» شاهد رگه‌های همجنسگرایی در این فیلم نیز هستیم. از نگاه و رفتارهای کمک‌مربی گرفته تا مچ‌بند و سربند رنگین‌کمانی یکی از بازیکنان.

فیلم «قهرمانان» بدون شک مشکلاتی دارد و می‌توانست کمی خلاقانه‌تر در ارائه چنین داستانی عمل کند و با حفظ دایره امن، کمتر کلیشه‌های رایج را دنبال کند، اما درنهایت فیلم تجربه خوب و لذت بخشی را ارائه می‌کند که به‌راحتی می‌تواند بیننده و بینندگان را سرگرم کند.