اعتقادات به خدا در دنیا

دستورات دین اسلام بر اساس تعادل و میانه‌روی و به دور از افراط و تفریط نسبت به امور دنیوی است؛ یعنی نه تماماً جانب آخرت را گرفته و مردم را از دنیا برحذر داشته و نه جانب دنیا را گرفته که آخرت به فراموشی سپرده شود، بلکه دنیا را مقدمه و مزرعه‌ای برای آخرت دانسته است.

پیمودن راه اعتدال در مرحله اول، «شناخت درست احکام و آموزه‌های دینی»، و در مرحله بعد «اجرایی کردن آن در زندگی فردی و اجتماعی» است، و این دو در کنار هم، تعادل میان دنیا و آخرت را فراهم می کند.

بر اساس آموزه‌های اسلامی؛ انسان، باید دنیا را یک «سفر» و خود را «مسافر» آن بداند که مقصدش آخرت است، پس باید از فرصت‌ها استفاده کرده و از تباه شدن عمر و استعداد جلوگیرى نماید.

ما اعتقاد به معاد و سراى آخرت و حساب و کتاب الهى و پاداش کیفر اعمال داریم و این جهان را منزلگاهى در مسیر یک سفر طولانى مى دانیم و برنامه ما در این جهان آماده شدن و اندوختن زاد و توشه است نه اقامتگاهى براى همیشه ماندن!

نزدیک شدن به خدا و خارج کردن محبت غیر او از دل، هدفی مقدس است که هر دعایی می‌تواند به آن کمک کند، امّا  امامان و پیشوایان ما، در برخی از دعاها و مناجات‌های خویش با پروردگار، این موضوع را صریحاً از خداوند درخواست می‌کردند:

امام علی علیه السلام فرمودند:

قال الحسن المجتبی علیه السلام 

 امام على عليه السلام :

 ردعُ النَّفسِ عَن زَخارِفِ الدُّنيا ثَمَرَةُ العَقلِ.

حب دنیا سرمنشاء همه ی خطاهاست. بهترین و اثربخش ترین راه رهایی و نجات انسان از حب دنیا و آلودگی های دنیوی، اصلاح نفس و رسیدن به مقام بندگی و عبودیت خداوند است. علاوه بر این دو، راهکارها بسیاری در قرآن مجید ذکر شده است ...

امام علی عليه السلام فرمود:

امام عليه السلام در وصف دنيا فرمود:

معاشرت با افرادى که توجه به آخرت دارد انسان را از وابستگى به دنیا رهایى مى بخشد عیسی ع فرمود: با کسى معاشرت کنید که دیدنش شما را به یاد خدابیندازد و علمش آگاهى شما را بیشتر کند و شما را نسبت به آخرت ترغیب نماید.