مطالب دوستان faribaaa

سلام و عرض ادب دارم خدمت شما همراه گرامی از اینکه به پست مشاوره‌ای توجه داشته و نظرات خوبی را هم یادداشت گذاشته‌اید بسیار خوشحالم و از شما تقدیر و تشکر می‌کنم. همان‌طور که از ظواهر هم مشخص است، ممکن است افراد دیگری نیز این جلسات را خوانده و پیگیر باشند. حتی ممکن است در بعضی از موارد مثل همین مورد، مشکل مشترکی باشد که می‌شود روی آن صحبت‌های دیگر و بسیاری را داشت. بله دقیقاً شما هم به خوبی اشاره کردید که سکوت و کتک خوردن کار درستی نیست و ما نیز به این مطلب تأکید کرده و در طی یک مخالفت و دادن راهکار کلی، به آن پرداختیم. (البته اینکه بخواهید مدام خودخوری کنید و تحقیر را بپذیرید مخالفیم. در این مورد با ایشون حتماً صحبت کنید و درمورد ناراحتی هاتون و لبریز شدن صبر و حوصلتون هشدارهای لازم را بدید. سکوت مطلق را تایید نمی‌کنیم. در یک فضای آرام حتماً از دلخوری هاتون براش بگید...) همیشه سکوت و کوتاه آمدن، راهکار حل مشکل نبوده همان‌طور که همیشه مقابله به مثل و مقاومت نیز پاسخ درستی در قبال این‌گونه رفتارها نیست. هر کنشی نیاز به واکنش مخصوص و مناسب خودش را داشته که این واکنش با توجه به نوع رفتار و شخصیت رفتار کننده در زمان و شرائط مختلف، متفاوت خواهد بود. در مواردی هم همین جدا شدن می‌تواند به عنوان یک راهکار تشخیص داده شده و نتیجه‌ای جز این مورد یافت نشود که البته همیشه جدا شدن را به عنوان آخرین کار و سخت‌ترین آن یاد می‌کنیم. اما در ضمن احترام به عدم قانع شدن و درخواست توضیح بیشتر برای شما، ما از مراجع سؤالاتی داشته که به هر نحوی پاسخی از ایشان دریافت نکرده و ادامهٔ مشاوره متوقف شده که می‌تواند دلایل زیادی داشته باشد. بعضی از کاربران عزیزمان با توضیحاتی که خدمتشان داده می‌شود به این نتیجه می‌رسند که مشکلشان بسیار بیشتر و عمیق‌تر از این است که بخواهند به صورت غیر حضوری خدمات دریافت کرده و به همین علت به مراکز مشاوره به صورت حضوری مراجعه کرده و مشکلاتشان را از آن طریق پیگیر می‌شوند. مواردی هم با مهارت‌ها و داشتن سطح بالایی از اطلاعات، به یک اشاره، اصل مشکل را شناخته و خودشان ادامهٔ مطالب را با توجه به توانمندی‌هایی که دارند، پیگیری می‌کنند. البته اینکه فراموش می‌کنند در یک مجموعهٔ مجازی طرح سؤال کرده و باید مشاور را همراهی کنند هم جای خودش را به عنوان یک علت داشته و نمی‌شود نادیده گرفت. در هر صورت ما از ایشان سؤالاتی داشته و اطلاعات چندانی هم نداشتیم. اینکه شما به اختلال شخصیتی هم اشاره کردید، بسیار دقیق و درست بود و قصدمان از طرح سؤال: (از ابتدای زندگیتون به این شکل بوده؟ بقیهٔ اعضای خانوادشون هم این رفتارها را دارند یا فقط ایشون؟...) تقریباً رسیدن به همین بود که نوع اختلال همسرشان را بتوانیم تشخیص و به راه درمان آن بپردازیم. پس لازم است در این‌گونه مواردی که مراجع به صورت کلی طرح مسئله کرده و ممکن است حتی به اشتباهات احتمالاً ولی در عین حال اساسی خود آگاه نبوده باشد، با پرسیدن سؤال و احتمالات اولیه و فراگیر، مراجع را به توضیح بیشتر و جزئی‌تر درمورد مشکل دعوت کرده تا دستمان برای ارزیابی و رصد اوضاع کنونی پر تر باشد. به نوعی می‌توان گفت تا به جزئیات رفتاری و شخصیتی طرفین مسلط نباشیم نمی‌توانیم به قول شما که به زیبایی بیان کردید، قضاوتی داشته و همراهی کنیم. امیدواریم همراهان و عزیزانمان با کمترین مشکل مواجه و یا اگر به مشکلی برخورد می‌کنند با کمترین هزینه‌ای حل شده و همه با آرامش به زندگی  روزمره‌شان بپردازند. اگر نکته و مطلبی در مورد مباحث مطرح شده دارید برای ما یادداشت بگذارید تا در مورد آن به صحبت بپردازیم. موفق باشید.  

با سلام به شما کاربر محترم شما دو مسئله را مطرح کردید که به هر دوی آن‌ها در ادامه می‌پردازم؛ مسئله اولتان مربوط به بدخلقی و بدرفتاری دخترتان در بیرون از خانه می‌باشد. مسئله دومتان هم مربوط به نحوه برخورد و تنبیه بچه‌ها توسط همسرتان که از جهت تربیتی مشکل ساز است. قبل از ورود به مسئله اول، ابتدا به مسئله دوم ورود می‌کنیم؛ چراکه بخشی از بدرفتاری‌های دخترتان می‌تواند ناظر به رفتارهای والدین با بچه‌ها باشد. درست است که همسرتان در طول روز با بچه‌ها شوخی و بازی می‌کند و آن‌ها را می‌خنداند، ولی تنبیه بدنی آن هم از نوع شدید، شاید به صورت مقطعی بازدارندگی داشته باشد و بچه همان لحظه آرام شود، ولی این مسئله در درازمدت آثار روحی و جسمی بدی را می‌تواند به دنبال داشته باشد؛ زیرا بچه‌ها در چنین وضعیتی که مورد تنبیه بدنی قرار می‌گیرند، سطح زیادی از هورمون استرس در رگ‌های خونی آن‌ها به جریان می‌افتد و تمام بدنشان را فرامی‌گیرد و این موضوع هرچقدر تکرار شود، فارغ از این که در درازمدت می‌تواند فیزیولوژی بدنی کودکان را با اختلال مواجه کند و آن‌ها را مستعد بیماری نماید، از جهت روحی و روانی نیز سرکوب می‌شوند و این سرکوبی زیاد که همراه با تحقیر و سرزنش گری است، آن حس ارزشمندی و عزت نفس کودکان به مرور از بین خواهد رفت و تا جایی که فرد خودش را لایق و شایسته هیچ چیزی نمی‌داند و این هم در ادامه می‌تواند تأثیرات مخربی از جمله ضعیف شدن اعتماد به نفس و اختلالات مربوط به اضطرابی را به دنبال داشته باشد. البته چه بسا همسرتان هم قبول داشته باشد که نباید هنگام  عصبانیت، رفتارهای هنجارشکنانه از نوع پرخاشگری را با بچه‌ها داشته باشد، ولی به‌خاطر بالارفتن هیجان عصبانیت، نمی‌تواند هیجاناتش را کنترل نماید و همین عامل موجب درگیری و دعوا با بچه‌ها می‌شود. اما چه‌کار باید کرد تا اولاً میزان پرخاشگری همسرتان کاهش یابد؟ ثانیاً بدرفتاری همسرتان با بچه‌ها نیز به حداقل ممکن برسد؟ برای کاهش عصبانیت و پرخاشگری همسرتان، در قدم اول باید ریشه‌یابی کنید که عوامل عصبانیت همسرتان در خانه چیست؟ آیا تنها به‌خاطر سروصدای  بچه‌ها و بدخلقی آن‌ها عصبانی می‌شود یا اینکه در موقعیت‌های خاص دیگری هم این حالت پدیدار می‌شود؟ مثلاً ممکن است همسرتان وقتی از چیزی ناراحت باشد یا وقتی خیلی خسته است و از سرکار برگشته یا وقتی به خوبی استراحت نکرده، بدخلقی می‌کند و در اولین فرصت که ناراحت شود، رفتارهای بدی از خود نشان می‌دهد. با این توضیحاتی که دادم می‌توانید حدس بزنید مواقعی که همسرتان عصبانی می‌شود، چند مورد بیشتر نیست وگرنه در همه حال، رفتارهای پرخاشگرانه در برابر بچه‌ها از خود نشان نمی‌دهد. اما شما در این موقعیت‌ها چه‌کار می‌توانید بکنید؟ بعد از اینکه فهمیدید که مثلا همسرتان در چند موقعیت خاص، عصبانی می شود، طبعا بدخلقی بچه ها در آن موقعیت باعث می شود که همسرتان با بچه ها بدرفتاری کند، در اینگونه موارد کافی است بعد از شناسایی، عوامل را خنثی کنید؛ مثلا وقتی همسرتان از سرکار به خانه برمی گردد و نیاز به استراحت دارد و عدم استراحت او باعث می شود که در برابر کوچکترین بازیگوشی بچه ها از خودش رفتار بدی نشان دهد، شما در آن شرایط باید فضای آسایش و استراحت همسرتان را فراهم کنید؛ بدین صورت که اگر همسرتان نیاز به خواب دارد، او را به اتاق خواب مشایعت کنید تا در اتاق تاریک، بدون حضور بچه ها، با آرامش استراحت کند. استراحت همسرتان خیلی می تواند روی رفتار او بازدهی مثبت داشته باشد و میزان بدرفتاری اش را به حداقل ممکن برساند و او را مستعد رفتار و گفتگوی مثبت و سالم کند. این تنها یک مثال است که شما متوجه شوید که شناسایی ریشه عصبانیت چقدر اهمیت دارد و چگونه می‌توان با خنثی کردن آن، جلوی یک موقعیت پرخاشگری را گرفت. اگر تمایل داشتید، روی موقعیت‌هایی که همسرتان عصبانی می‌شود بیشتر تأمل کنید و اگر در این باره نیاز به راهنمایی بیشتری داشتید، حتماً با ما در میان بگذارید. اما درباره بدرفتاری دخترتان که وقتی خانه خاله یا اطرافیان نزدیک می‌رود، بقیه را اذیت می‌کند و ... در قدم اول شما باید روزانه، فرهنگ گفتگو را با دخترتان مرتب داشته باشید تا هم روحیاتش را بهتر بشناسید و هم او از این طریق بتواند ناراحتی و دلخوری و هر هیجانی که دارد برون‌ریزی کند و اگر احیاناً از چیزی دلخور است با شما مطرح نماید. اگر فرهنگ گفتگو در خانه نباشد، فرزند شما مدام با رفتارش، اعتراض و دلخوری خودش را نشان خواهد داد. در قدم دوم؛ میزان زمانی که خانه خاله و اطرافیان می‌مانید را کاهش دهید. به عبارتی وقتی میزان بدرفتاری دخترتان در آن موقعیت‌ها بالا می‌رود، بلافاصله مهمانی رفتن را تمام کرده و به خانه برگردید. این کار چند مزیت دارد. ازجمله؛ با این نوع محرومیت، دخترتان قدر اطرافیانش را بهتر خواهد دانست و کنترل بیشتری روی رفتارهایش خواهد داشت و از آن طرف هم شما با این کارتان بهتر می‌توانید کج خلقی او را کنترل کنید. سپس وقتی دخترتان آرام گرفت، حتماً در یک فضای آرام و به دور از عصبانیت درباره رفتارش با او صحبت کنید و دلیلش را جویا شوید. گاهی دلایل آن‌قدر ساده هستند که هیچ‌گاه باورتان می‌شود، ولی نیاز به شنیده شدن دارد. در آخر هم توقعات و انتظارات خودتان را با او در میان بگذارید و از او قول بگیرید که در آینده آن را تکرار نکند. این شیوه می‌تواند میزان بدرفتاری دخترتان را به حداقل ممکن برساند. موفق باشید.

با سلام به شما کاربر محترم اینکه احساس می‌کنید سربار خانواده خود هستید و از طرفی احساس بلاتکلیفی در زندگی مشترک دارید، یک حس بسیار ناخوشایندی است که ممکن است هرکسی نتواند این حس ناخوشایند را تحمل کند. لذا ناخواسته برای فرار از این حس منفی، دست به هرکار و تصمیمی بزند که بعدا پشیمانی را برای او به بار آورد. اینکه خانواده مرتب شما را بابت وضعیتی که دارید اذیت می‌کند، نباید مبنای تصمیم‌گیری‌تان برای بازگشت به زندگی مشترک باشد؛ زیرا بنا نیست برای فرار از یک چاله، خود را در چاه انداخت! به نظرتان به کسی که از ابتدا موضوع بسیار مهمی را از شما پنهان کرده و با دروغ و نیرنگ جلو آمده است، می‌توان دوباره اعتماد کرد؟ به گفتة خودتان دو سال با همسرتان قهر هستید و در این مدت هیچ خبری از او نبوده است. اگر او واقعاً خواهان شما باشد، حداقل تلاش‌هایی برای بازگشت شما می‌کرد، نه اینکه پیغام و پسغام برای طلاق گرفتن برای شما بفرستد! به نظرتان آیا او خواهان بازگشت شماست؟ از طرفی اگر بخواهید خودتان مستقیماً برای بازگشت به زندگی مشترک اقدام کنید، به احتمال زیاد در آینده ضربه خواهید خورد، چراکه با این کارتان، پیام ضعف را به طرف مقابل می‌دهید و معلوم نیست که در آینده نیز همسرتان، دوباره پنهان کاری و دروغ را تکرار نکند! لذا تضمینی وجود ندارد که ایشان دوباره خطای قبلی خود را تکرار نکند. بنابراین، راه حل شما صرفاً با بازگشت به زندگی مشترک حل نمی‌شود، بلکه لازم است هرچه زودتر تکلیف خود را با این رابطه مشخص کنید و بیش از این خود را در بلاتکلیفی قرار ندهید. از این رو اگر به هر دلیلی فکر می‌کنید که همسرتان هنوز به شما تمایل دارد و خواهان بازگشت شما به زندگی است، سعی کنید در این باره با همسرتان هرطوری شده صحبت کنید و ببینید آیا بازگشت شما به زندگی مشترک به صلاح شما هست یا نه؟ طبعاً شما به عنوان یک زن، بهتر می‌توانید پی به معنای پیام‌های غیرکلامی همسرتان ببرید. اگر هم به هر دلیلی تصمیم به جدایی از همسرتان هم گرفته‌اید، بی شک هنوز فرصت ازدواج و تجربه یک زندگی جدید در آینده را خواهید داشت. پس دلیلی ندارد احساس یأس و ناامیدی داشته باشید. بلکه باید خوشحال باشید که تکلیفتان با این رابطه مشخص شده است. درباره رفتارهای خانواده‌تان هم بهتر است با تعامل مثبت، ذهنیت آنها را نسبت به خود تغییر بدهید. چه بسا با مشخص شدن تکلیفتان، بخشی از رفتارهای خانواده هم تعدیل شود. چرا که ممکن است بخشی از رفتارهای آن‌ها ناشی از این بوده که امید دارند که شما به خانه و زندگی خود برگردید، لذا با این‌گونه کنایه زدن‌ها می‌خواهند شما را به زندگی مشترکتان ترغیب کنند. البته وقتی تکلیف شما با آن زندگی هم مشخص شود، دیگر آن رفتارهای معنی‌دارشان هم خنثی خواهد شد. موفق باشید.

در حال پاسخگویی...