مطالب دوستان mahyar

با سلام واحترام جناب ایرانی دین اسلام دین اخلاق است و بنا  بر این داره که حرمت ها حفظ بشه و وجود پرده بکارت هم در همین راستاست چرا که در جامعه مذهبی بیش از نود درصد دختران با کره هستند و وجود بکارت در این اکثریت باعث حفظ حرمت انان در زندگی زناشویی می شود اما در مورد اقلیتی که بکارت خود را به هر دلیل از دست داده اند در روایات اسلامی نیز تاکید شده، چه بسا پرده بکارت بدون هم‌بستر شدن نیز از بین برود با حادثه، لغزیدن و یا سقوط![من لا یحضره الفقیه، ج 4 ، ص 49] لذا بر اساس همین آموزه ها، خارج از انسانیت و اخلاق اسلامی است اگر مردی با مشاهده فقدان پرده بکارت در همسرش و بدون تحقیق لازم، او را متهم به رابطه نامشروع کند و اگر مردی اقدام به متهم نمودن زنش نموده و دلیلی جز فقدان پرده بکارت نداشت، دادگاه می تواند با شکایت زن، آن مرد را به حد قذف (80 ضربه شلاق) محکوم نماید! بنابراین از بین رفتن پرده بکارت به خودی خود، دلیلی بر انجام گناه نیست. ه به هیچ عنوان عدم پرده بکارت به معنی بی‌آبرویی دختر نیست، همان‌گونه که دست قطع شده، لزوما نشان‌گر دزدی صاحبش نیست و ممکن است این دست بر اثر حوادث طبیعی از بین رفته و یا اساساً فردی به صورت مادرزاد، معلول بوده باشد.

با سلام و احترام بله بنده هم موافقم نباید بحث ها به حاشیه کشیده می شد اصل مطلب همین بود که بیان شد یعنی «وجود پرده بکارت برای دختران، هرگز به معنای مچ‌گیری یا بردن آبروی آنان نیست، بلکه عامل و انگیزه بسیار خوبی برای حفظ آنان از آسیب‌هایی است دامن‌گیر دختران و خانواده های آنان می شود.» موفق و پیروز باشید

با سلام و احترام بت پرستى درابتدا از اینجا آغاز شد که مجسّمه هاى مردان بزرگ و پیکره آن‌ها را مخصوصاً بعد از مرگ، به عنوان یادبود مى ساختند، و در برابر آن خضوع مى کردند... به همین دلیل هم اکنون در بت‌کده ها و در میان آثار عتیقه، بت هاى زیادى دیده مى شود که مجسّمه پیشوایان دینى اقوام مختلف است؛ مانند: مجسمه بودا و بسیارى از بت ها برهمائیان و غیر آن‌ها. روى آوردن به مجسّمه هاى مردگان و پرستش آن‌ها یکى از شواهدى است که نشان مى دهد آن‌ها معتقد بودند با مرگ از میان نمى روند و ارواح‌شان بعد از مرگ باقى است؛ و توجّه و آثارى که آن‌ها در حال حیات داشتند به صورت قوی‌تر و نافذتر وجود دارد، چرا که آن‌ها از آلودگى مادّه رها شده اند و از تاثّرات جسمانى رهایى یافته اند تا آن‌جا که مى بینیم فرعون با این که خودش بتى در میان قومش بود و او را پرستش مى کردند، خود بت‌هایى داشت که آن‌ها را مى پرستید.

امیرالمومنین به  ابن ملجم لعنة الله، نگریست و به صدای ضعیفی فرمود: یابن ملجم امری بزرگ آوردی و مرتکب کار عظیم گشتی آیا من از بهر تو بد امامی بودم؟ که مرا چنین جزا دادی آیا من تو را مورد مرحمت قرار ندادم؟ و از دیگران برنگزیدم؟ آیا به تو احسان نکردم؟ و عطای تو را افزون نکردم؟ با آن که می‌دانستم که تو مرا خواهی کشت.لکن خواستم حجت بر تو تمام شود و خدا انتقام مرا از تو بکشد و نیز خواستم که از این عقیده‌ات برگردی و شاید از طریق ضلالت و گمراهی روی بتابی پس شقاوت بر تو غالب شد تا مرا بکشتی ای شقی‌ترین اشقیاء.ابن ملجم در این وقت بگریست و گفت: آیا تو می‌توانی کسی را که در جهنم است و خاص آتش است را نجات دهی.آن‌گاه حضرت سفارش او را به امام حسن علیه السلام کرد و فرمود: ای پسر به اسیر خود مدارا کن و طریق شفقت و رحمت پیش‌دار آیا نمی‌بینی چشم‌های او را که از ترس چگونه گردش می‌کند و دلش چگونه مضطرب می‌باشد.امام حسن علیه السلام عرض کرد: ابن ملعون تو را کشته است و دل‌ها را به درد آورده است، امر می‌کنی که با او مدارا کنیم.فرمود: ای فرزند، ما اهل‌بیت رحمت و مغفرتیم پس به او از آنچه خود می‌‌خوری بخوران و از آنچه خود می‌آشامی به او بیاشام، پس اگر من از دنیا رفتم از او قصاص کن و او را بکش و او را مثله مکن یعنی دست و پا و گوش و بینی و سایر اعضا او را قطع مکن که من از جد تو رسول خدا شنیدم که فرمود: مثله مکنید اگر چه سگ گزنده باشد و اگر زنده ماندم، من خودم داناترم که با او چه کار کنم و من اولی می‌باشم به عفو کردن چه ما اهل‌بیتی می‌باشیم که با گناهکار در حق ما، جز به عفو و کرم رفتار دیگر ننماییم. امام حسن علیه السلام ظرف شیری نزدیک آورد و به پدر شیر داد، آن حضرت کمی از آن را خورد، و فرمود: بقیه آن را برای اسیرتان (ابن ملجم) ببرید، و به امام حسن علیه السلام فرمود: به آن حقی که برگردن تو دارم، در لباس و غذا، آن چه می‌پوشید و می‌خورید به ابن ملجم نیز بپوشانید و بخورانید. ‌