مطالب دوستان mahyar

آموزه‌های اسلام برای زن و مرد به یک اندازه ارزش انسانی و کرامت الهی قائل شده و آن‌ها را بدون تبعیض طی کننده‌ی راه تکامل انسانى دانسته و در آیه 97 سوره نحل فرموده: «هر كس كار شايسته‌‏اى انجام دهد، خواه مرد باشد يا زن، در حالى‌كه مؤمن است، او را به حياتى پاك زنده مى‌‏داريم و پاداش آن‌ها را به بهترين اعمالى كه انجام مى‌‏دادند، پاداش خواهيم داد.» و در مباحث نبوغ علمی و دانش اندوزی نیز بین مرد و زن مساوات را مطرح کرده چنانکه در کتاب بحار الانوار، جلد 67، صحفه 68تاکید شده: «طَلَبُ العِلمِ فَريضَةٌ عَلى كُلِّ مُسلِمٍ و مُسلِمَه: تحصيلِ دانش بر هر مرد و زن مسلمانى واجب است.» اساسا در اسلام، هیچ تبعیضی علیه بانوان صورت نگرفته و نسبت به کرامت انسانی مرد و زن تاکید کرده و در آیه 13سوره حجرات می‌فرماید: «گرامى‌‏ترين شما نزد خداوند با تقواترين شماست» لذا معیار ارزش فقط تقواست؛ در آیه 35 سوره احزاب تمام فضائل والا را بدون تبعیض و علی السویه، هم برای بانوان و هم برای آقایان برشمرده و فرموده: «به قطع، مردان مسلمان و زنان مسلمان، مردان با ايمان و زنان با ايمان، مردان مطيع فرمان خدا و زنان مطيع فرمان خدا، مردان راست‌گو و زنان راست‌گو، مردان صابر و شكيبا و زنان صابر و شكيبا، مردان با خشوع و زنان با خشوع، مردان انفاق كننده و زنان انفاق كننده، مردان روزه‌‏دار و زنان روزه‏‌دار، مردان پاك‌دامن و زنان پاك‌دامن و مردانى كه بسيار به ياد خدا هستند و زنانى كه بسيار ياد خدا مى‏‌كنند، خداوند براى همه آنان مغفرت و پاداش عظيمى آماده کرده است» و ... .

من: اتفاقا آموزه های اسلامی به طور جدی با ناسزا و دشنام گفتن مقابله کرده، زیرا طبق مبانی قرآن و روایات و سیره مسلمانان ناسزا و دشنام (بویژه اگر دروغ باشد) از نظر شرع مقدس اسلام حرام و ممنوع است، لذا اسلام؛ سب به معنای ناسزا و دشنام را با تاکیدات بسیارمنع کرده است، از جمله این‌که قران کریم در آیه 108 سوره انعام تاکید می‌فرماید: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیرِ عِلْم... ///  آنان که غیر خدا را می‌خوانند را دشنام مدهید تا مبادا آن‌ها هم از روی دشمنی و نادانی خدا را دشنام دهند» و پیامبر گرامی اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید: «سِبَابُ الْمُسْلِمِ فُسُوقٌ [الأمالی، لطوسی، ص 537] دشنام به مسلمان، فسق و گناه است» حتی حضرت نسبت به نا فرمان‌ترین مخلوق خدا که دشمنی را به نهایت خود رسانده یعنی شیطان تاکید می‌کند: «لا تسبّوا الشّیطان‏ و تعوّذوا باللَّه من شرّه [نهج الفصاحه، ص 669] شیطان را دشنام نگویید و از شر او به خدا پناه برید، وجود دارد.» مخاطب: آیا در مکتب امامان شیع ه هم فحش دادن ممنوع شده است من: قطعا امام شیعه(علیهم‌السلام) مبنای عملکردشان طبق سفارش قرآن و پیامبر مبارزه با دشنام و ناسزاگویی بوده تا انجا که در جریان جنگ صفین وقتی به امیرمؤمنان علی(علیه‌السلام) گزارش دادند که برخی از یاران وی شامیان را ناسزا می‌گویند، حضرت آنان را فرا خواند و چنین فرمود: «من خوش ندارم که شما دشنام دهنده باشید، اما اگر رفتارشان را ارزیابی کرده و حالاتشان را بازگو می‌کردید، قابل پذیرش و توجیه‌پذیرتر بود».[نهج البلاغة، خطبه 206] و  امام صادق (علیه‌السلام) تاکید فرمودند: «فحش دادن ظلم است و ظالم در آتش دوزخ قرار دارد.»[کافی، ج۲، ص۳۲۵] مخاطب: آیا این مطالب شما در تناقض نیست با حدیثی که در ج ‏2، ص 375 از کتاب اصول کافی  امام صادق(علیه‌السلام) از طرف رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله)به ناسزا گفتن فرمان داده می‌دهد و می گوید: « إِذَا رَأَیْتُمْ أَهْلَ الرَّیْبِ وَ الْبِدَعِ مِنْ بَعْدِی فَأَظْهِرُوا الْبَرَاءَةَ مِنْهُمْ وَ أَکْثِرُوا مِنْ سَبِّهِمْ» من:  این روایت به هیچ عنوان سفارش به دشنام و ناسزا گویی ندارد بلکه نوعی مبارزه اصولی با بدعت گذاران در دین است متن روایت چنین است: « إِذَا رَأَیْتُمْ أَهْلَ الرَّیْبِ وَ الْبِدَعِ مِنْ بَعْدِی فَأَظْهِرُوا الْبَرَاءَةَ مِنْهُمْ وَ أَکْثِرُوا مِنْ سَبِّهِمْ وَ الْقَوْلَ فِیهِمْ وَ الْوَقِیعَةَ وَ بَاهِتُوهُمْ کَیْلَا یَطْمَعُوا فِی الْفَسَادِ فِی الْإِسْلَامِ وَ یَحْذَرَهُمُ النَّاسُ وَ لَا یَتَعَلَّمُوا مِنْ بِدَعِهِمْ یَکْتُبِ اللَّهُ لَکُمْ بِذَلِکَ الْحَسَنَاتِ وَ یَرْفَعْ لَکُمْ بِهِ الدَّرَجَاتِ فِی الْآخِرَةِ [ترجمه:] هر گاه پس از من اهل ریب و بدعت را دیدید، بیزارى خود از آن‌ها را آشکار کنید، و بسیار آن‌ها را [با سخنان حق] خوار کنید، و درباره آن‌ها بد گوئید، و آن‌ها را با برهان و دلیل ساکت کنید که [نتوانند در دل مردم القاء شبهه کنند و] نتوانند به فساد در اسلام طمع کنند، و در نتیجه مردم از آن‌ها دورى کنند و بدعت‌هاى آن‌ها را یاد نگیرند، و خداوند در برابر این‌کار براى شما حسنات بنویسد و درجات شما را در آخرت بالا برد». مخاطب: پس چرا شما عبارت أَکْثِرُوا مِنْ سَبِّهِمْ را به معنای «بسیار آن‌ها را [با سخنان حق] خوار کنید» ترجمه کردید خوب معلوم است از این ترجمه معنای ناسزا به دست نمی اید؟ من: دقیقا از این حدیث سفارش به فحش دادن به دست نمی‌اید زیرا بر اساس نظر بزرگان علم حدیث مقصود از سب در این روایت؛ سخنى است که بدعت‌گذار را خوار کند و می‌توان سخنى رو در روى او گفت که درست باشد و راست، نه سخن دروغ و دشنام و فحش.[شرح الکافی (ملا صالح)، ج ‏10، ص 34،و مجلسی بحار الانوار، ج ‏71، ص 204، ] مخاطب: خوب حالا نمی شد که مقابله با بدعت گذاران از راه دیگی انجام شود که برای ما هم با دین این حدیث شبهه درست نشود؟ من: باید دقت کرد اگر افرادی بخواهند در راه انحراف دین اسلام گام برداشته و در ایجاد انحراف از هیچ تلاشی فروگذار نکنند، مقابله با آنان نیز تنها از راه مبارزه فیزیکی امکان‌پذیر نباشد طبیعتا باید از اصول جنگ روانی نیز در مبارزه با آن‌ها استفاده کرد و این روایت نیز ناظر به همین مطلب است. لذا این روایت نمی‌توان مجوزی برای سب و ناسزا به دیگران باشد، زیرا حضرات به طور جدی با بحث ناسزا مقابله کرده اند و خود حضرت امام صادق(علیه‌السلام) که از رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل فرمود: «دشنام‌گوى مؤمن، مانند کسى است که در پرتگاه هلاکت است».[الکافی، ج ‏2، ص 359] لذا ناسزا و دشنام (بویژه اگر دروغ باشد) از نظر شرع مقدس اسلام حرام و ممنوع است، لذا اسلام، سب به معنای ناسزا و دشنام را با تاکیدات بسیارمنع کرده است.

اینکه از نظر فکری باید ملزم به حجاب عفاف باشیم نکته مهمی است اما حجاب چه ظاهری و چه باطنی بسیار سازنده است و نتیجه رعایت عفاف مردانه و زنانه، افزایش امنیت اجتماعی خصوصا برای بانوان است، امنیت اجتماعی مبنای امنیت روانی و فرهنگی آحاد یک جامعه است. خودداری از آزارهای کلامی و فیزیکی علیه زنان در معابر یکی از نمادهای عفاف مردانه است. اما به منظور گسترش عفاف مردانه باید عفاف زنانه را نیز به عنوان مکمل تربیت دینی و قرآنی حاکم شود. هرچند قبل از اینکه خداوند زنان را به عفاف دعوت کند، مردان را به عفاف سفارش کرده و می فرماید: به مؤمنان بگو چشم‌های خود را  فروگیرند، و عفاف خود را حفظ کنند.

قبل از اینکه خداوند متعال در قرآن  زنان را به عفاف و حجاب دعوت کند، مردان را از چشم‌چرانی منع کرده و به عفاف سفارش می‌کند: «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ [سوره نور/ 30] به مردان مؤمنان بگو چشم‌های خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند و عفاف خود را حفظ کنند» و به این هم اکتفا نکرده در آیه بعد از این آیه حتی مردان که توانایی ازدواج را ندارند نیز چنین  به عفاف ملزم کرده:«وَ لْیَسْتَعْفِفِ الَّذِینَ لاَ یَجِدُونَ نِكَاحاً حَتَّى یُغْنِیَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ... [سوره نور/ 33] و کسانی که امکانی برای ازدواج نمی‌یابند، باید پاک‌دامنی پیشه کنند تا خداوند از فضل خود آنان را بی‌نیاز گرداند...» خداوند در این دو آیه، مردان را سفارش به رعایت پاکی و عفاف می کند. اما اگر زن بدون پوشش مناسب در جامعه حاضر شود، بدون شک مردان جامعه را تحریک کرده و این تحریک، تبعات بعدی را به همراه دارد و بدون شک قابل کنترل نیست، نمی‌شود که تحریک باشد و به مرد بگوییم خود را حفظ کن، همه انسان‌ها قدرت کافی برای کنترل غرایز خود را ندارند، لذا آموزه های اسلامی عفاف و حجاب را از تمام احاد جامعه یعنی همه مردان و زنان می خواهد.