مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با عرض سلامم و خسته نباشید برخی از سوره‌ها و آیات قرآن کریم جنبه آموزشی دارد؛ یعنی برای آموزش دادن نحوهِ ستایش و مناجات با خداوند نازل شده است. این فرازهای قرآنی گاهی با عباراتی چون «قل» (بگو) آغاز می‌شود که تصریح در آموزش دارد؛ مانند سوره‌های توحید و معوذتین و نیز آیاتی چون آیه 26 سوره آل عمران، اما گاه بدون آن‌که در ابتدای فرازهای قرآنی عبارتی در این زمینه مشاهده شود، مستقیماً متن ستایش و مناجات را بیان کرده و در اختیار انسان قرار می‌دهد. سوره حمد از قسم دوم است که متن ستایش و مناجات با خداوند در آن آمده است بنابراین اگر در فرازهایی از قرآن - در عین حال که کلام خداوند است - نحوه‌ی ستایش خداوند توسط بندگان نیز بیان شود، مشکلی نخواهد بود. مانند: «رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِنا». و...

با سلام خدمت شما کاربر محترم  جناب محمد بن حنفیه برادر بزرگوار امام حسین علیه‌السلام و از بزرگان بودند؛ ولی شیعه قائل به امامت ایشان نیست. در جواب سؤالتان دو نکته ذکر می‌شود:   1. در کتاب شریف کافی روایت داریم که جناب محمد بن حنفیه نامه‌ای نزد امام سجاد سلام‌الله‌علیه فرستادند و عرض کردند که امامت را به ایشان بسپارد. امام سجاد سلام‌الله‌علیه ایشان را به تقوای الهی و دوری از جهالت دعوت کردند و نوشتند که پدرم قبل از اینکه قصد عراق کند به امامت من سفارش کرده و ساعتی قبل از شهادتش هم از من پیمان گرفت.   در ادامه ایشان فرمودند که نزد حجر الاسود می‌رویم و سنگ حجر الاسود هر که را به امامتش شهادت دهد، او امام است. ابتدا محمد‌بن‌حنفیه پس از نیایش با خدا از سنگ خواست بر امامتش شهادت دهد، اما این اتفاق نیفتاد. سپس امام سجاد علیه‌السلام به نیایش پرداخته و به سنگ فرمودند که امامِ پس از امام حسین علیه‌السلام را معرفی کند؛ سنگ به سخن درآمده و بر امامت علی بن حسین سلام‌الله‌علیه، بعد از حسین بن علی سلام‌الله‌علیه شهادت داد.[1]   2. در لحظات آخر عمر شریف سید‌الشهدا علیه‌السلام، ایشان به خیمه امام سجاد علیه‌السلام آمدند تا وداع کنند، در آن گفت‌وگو امام حسین علیه‌السلام فرمودند که در بین ما هیچ مردی غیر از من و تو باقی نمانده. امام سجاد به حضرت زینب فرمودند: عمه جان! شمشير و عصايم را حاضر كن. پدرشان فرمود: می‌خواهی چه کنی؟ امام سجاد علیه‌السلام عرضه داشت: بر عصا تكيه كنم و با شمشيرم از فرزند رسول خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله دفاع نمايم، چراکه زندگانى پس از او ارزش ندارد. امام حسين علیه‌السلام او را بازداشت و به سينه چسباند و فرمود: فرزندم! تو پاک‌ترین ذريه و برترين عترت منى و تو جانشين من بر اين بانوان و كودكانى.[2]   دو سند مربوطه تقدیم شد؛ پس با توجه به این دو مطلب امام سجاد علیه‌السلام به فرموده خود امام حسین علیه‌السلام امامِ پس از ایشان هستند. پی‌نوشت:   [1]. شیخ کلینی، کافی، اسلامیه، ج1، ص348.   [2]. سایت آیت الله مکارم، https://b2n.ir/n92943.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  پاسخ بخش دوم سؤال: خدا جسم نیست: «فاطِرُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً وَ مِنَ الْأَنْعامِ أَزْواجاً يَذْرَؤُكُمْ فيهِ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‏ءٌ وَ هُوَ السَّميعُ الْبَصير»؛|[1] «او آفریننده آسمانها و زمین است و از جنس شما همسرانی برای شما قرار داد و جفتهایی از چهارپایان آفرید؛ و شما را به این وسیله [بوسیله همسران‌] زیاد می کند؛ هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست!». در این آیه بعد از اینکه خدا را خالق آسمان و زمین معرفی می‌کند به زوج‌ها اشاره می‌کند، برای اینکه کسی در مورد خدا شریک قائل نشود، می‌فرماید: هیچ چیزی مانند خدا نیست، یعنی جسم نیست که بخواهد زوج و... داشته باشد.  زن و مرد بودن و یا مذکر و مؤنث بودن، از صفات موجودات و مخلوقات است و خداوند آفریدگار همه اینهاست، پس اگر در قرآن، برای خدا فعل مذکر به کار رفته دلیل نمی‌شود که خدا مذکر باشد؛ زیرا بالاخره باید فعلی به کار رفته شود. نکته پایانی اینکه قرآن کریم برای قمر، فعل مذکر و برای خورشید، فعل مؤنث به کار برده است، در حالی‌که در اینها مذکر و مؤنث معنا ندارد، هرچند در ادبیات عرب خورشید را مؤنث مجازی می‌نامند.  به هر حال، برای خدا نیز باید از فعلی استفاده کرد و به ناچار باید از فعل مذکر استفاده شود؛ چون فعل سومی که نه مذکر باشد و نه مؤنث، وجود ندارد.    پی‌نوشت: [1]. شوری: 11. 

با سلام و عرض ادب خدمت شما کابر محترم  در رابطه با جواز خوردن تربت کربلا، روایات فراوانی در منابع شیعه وارد شده است. از باب نمونه، سعید بن سعد گوید: از حضرت امام کاظم علیه السّلام در مورد خوردن تربت پرسیدم، حضرت فرمود: «خوردن تربت، همچون مردار، خون و گوشت خوک، حرام است؛ مگر تربت قبر امام حسین علیه السّلام که در آن شفای هر درد و امان از هر خوف و هراسی است».  بنابراین خوردن ترتب امام حسین علیه السلام به قصد شفا اشکالی ندارد؛ بلکه جائز است.  اما چه مقدار خوردن نیز باید دقت شود؛ زیرا مقدار خوردن آن را معمولا به اندازه کمتر از یک نخود گفته‌اند. «امام صادق علیه السّلام فرمود: استشفاء از تربت، دعایی دارد که هر که آن را بخورد و آن دعا را نخواند بسا که سودی نبرد؛ فرمود: آن را باید ببوسی و پیش از خوردن بر چشم خود بگذاری و زیادتر از یک نخود نخوری! هر که بیش از آن بخورد گویا از گوشت ما خورده و از خون ما مکیده است. [بحارالانوار، جج57، 157] همچنین دلیلی بر خوردن تربت در هر روز وجود ندارد؛ پس نمی‌توان گفت که هر روز مقداری تربت، آن هم به اندازه یک نخود بخورد.  بله! اگر هر روز به اندازه یک گردی [ذرات ریزی] به قصد شفا زبان بزند، بلا مانع است.    نکته مهم در مورد خوردن تربت امام حسین علیه‌السلام، باید ابتدا آن را ببوسد، سپس بر چشم بگذارد و حتما باید به قصد شفا خورده شود و بعد از خوردن دعا هم بکند. برای مطالعه محدوده تربت در کربلا به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/125868