مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم در مورد «چشم‌زخم» و «شوری‌چشم» باید به چند نکته دقت داشت: یک. با توجه به متون دینی و آنچه که در واقع دیده می‌شود و شما هم تذکر دادید، «چشم‌زخم و شوری‌چشم» امری واقعی است و در برخی از چشم‌ها وجود دارد. دو. در تعریف شوری‌چشم گفته‌اند: آسیبی که تصور می‌شود از نگاه فرد بدخواه یا ستایش‌گر، به کسی یا چیزی می‌رسد. علامه طباطبایی می‌فرماید: مقصود از آن، چشم زدن است که خود نوعی از تأثیرات نفسانی است و دلیل عقلی بر نفی آن نداریم؛ بلکه حوادثی دیده شده که با چشم زدن منطبق است.[المیزان، ج19، ص388] سه. کسی که چشمش شور باشد، به هر کسی ممکن است چشم بزند، به خودش، پدر، مادر، فرزند خودش، غریبه‌ها، یا به هر چیز دیگری... ممکن است که چشم بزند؛ بنابراین باید انسان مواظب باشد که چگونه از چشمش استفاده می‌کند. برای دفع چشم زخم خودتان مواردی را باید رعایت کرد: یک. نخست اینکه اگر اطمینان دارید که چشمتان شور است، هرگز این امر را با کسی در میان نگذارید و بین خودتان و خداوند بماند و از خداوند درخواست کنید که این امر از شما زائل شود و آسیبی به کسی وارد نشود. دو. همواره خیرخواه دیگران باشید، یعنی برای همه خوبی بخواهید. سه. از کسی زیاد تعریف نکنید و از کار کسی تعجب نکنید، همیشه سعی کنید با دیگران عادی برخورد کنید. چهار. قرآن کوچکی همراه داشته باشید و هر روز چشمانتان را با آیات قرآن نورانی کنید. پنج. چهار قل [کافرون، اخلاص، فلق و ناس] را زیاد قرائت کنید. شش. هنگام اذان صبح، سعی کنید اذان را نسبتا بلند بگویید. هفت. بعد از هر نماز انگشت دست‌ها را بر چشم‌ها گذاشته و بعد از قرائت آیةالکرسی [فقط آیه اول-255 سوره بقره]، این دعا را بخوانید: «أَللهُم احْفَظْ حَدَقَتَیَّ بِحَقّ حَدَقَتِیّ عَلِیّ بْنِ أَبِی طالِبٍ، أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام؛ خدایا، به حق دو حدقۀ چشم حضرت علی‌بن‌ابی‌طالب، امیر مؤمنان علیه‌السلام، دو حدقۀ چشم مرا حفظ کن». [در محضربهجت، ج۲، ص۲۵۲] برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/126069

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم این‌گونه سؤالات، آن هم از نوجوانی 15 ساله، بسیار جای خوشحالی دارد؛ چه خوب است که در این دنیای پر از تلاطم، کسانی پیدا می‌شوند که دغدغه امام زمان علیه‌السلام دارند. امام صادق علیه‌السلام فرمود: «لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ‏ أَيَّامَ‏ حَيَاتِي‏»؛[الغیبة، ص245] «اگر من او را درک مى‌کردم، حتما همۀ عمرم، به او خدمت مى‌نمودم». این خدمت در چند مرحله می‌تواند اتفاق بیفتد: یک. خدمت به خویشتن؛ زیرا زمانی که انسان به فکر خودش نباشد، بی‌تردید به فکر دیگران و به خصوص امام زمان علیه‌السلام نخواهد بود؛ زیرا امام زمان علیه‌السلام انسانی را دوست دارد که نخست به فکر آبادانی و شکوفایی خودش باشد. پس 1. در هر رشته‌ای هستید، خوب درس بخوانید، به طوری که شاگرد ممتاز باشید و در آینده دردی از مردم و جامعه را حل کنید؛ 2. در راستای معارف دین، شناخت خدا و امامت و امام زمان علیه‌السلام، خوب کار کنید، کتاب‌هایی که در این زمینه هست بخوانید، پیشنهاد:                         ابتدا کتاب‌های شهید دستغیب، سپس کتاب‌های شهید مطهری و... 3. در راستای اخلاق و تهذیب نفس، نیز باید تلاش کنید و سعی کنید اخلاق زیبایی را در خود ایجاد کنید. دو. خدمت به دوستان و شیعیان اهل‌بیت؛ زیرا خدمت به شیعیان، خدمت به امام زمان علیه‌السلام است: 1. خدمت به پدر و مادر تا آنجا که ممکن است. در خدمت کردن به پدر و مادر کوتاهی نکنید، چه از نظر مالی و چه از نظر جسمی و جانی... 2. خدمت به دیگر شیعیان؛ نسبت به تمام شیعیان اهل‌بیت علیهم‌السلام، خیرخواه باشید و سعی کنید با نیت پاک به آنان کمک کنید و بی‌شک بهترین کمک، کمک علمی و معنوی است؛ زیرا مردم از معارف و معنویت خالی هستند. سه. خدمت به خود امام زمان علیه‌السلام است: 1. ارتباط با امام زمان علیه‌السلام با مطالعه زندگی حضرت، خواندن دعاهای مرتبط با حضرت، مانند دعای عهد و... و نماز حضرت و رفتن به مکان‌هایی که با حضرت ارتباط دارد. 2. صدقه دادن برای سلامتی امام زمان علیه‌السلام، برگزاری جلسات معرفی حضرت و... بنابراین بهترین کاری که الان شما می‌توانید انجام دهید، نخست خوب درس خواندن است و ارتباط با حضرت در قالب حداقل دعای عهد است. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/33

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم بی‌تردید خداوند متعال اسمائی دارد که برخی از آن‌ها در قرآن کریم آمده و بیشتر آنها در قالب دعاها به خصوص جوشن کبیر آمده است. خداوند در قرآن کریم می‌‎فرماید: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ فَادْعُوهُ بِها»؛[اعراف، 180] «و برای خدا، نام‌های نیکویی وجود دارد؛ خدا را به آن (نام‌ها) بخوانید». پس اسامی خداوند، یکی از راه‌های ارتباطی با خداوند است. از سویی همه اسم‌ها در یک مرتبه و یک سطح نیستند؛ بنابراین در بین این اسامی، اسم‌هایی وجود دارد که در مرتبه بالاتری قرار دارد. آن اسمی که از همه اسماء بالاتر و بزرگتر است را اسم اعظم می‌گویند؛ هر چند برخی تمامی اسامی خدا را بزرگ می‌دانند و اسم اعظم را تناسب و ارتباط انسان با یکی از اسامی تعریف می‌کنند. روایات در مورد مصداق «اسم اعظم» یک. از پیامبر در مورد اسم اعظم سؤال شد، حضرت فرمود: «كُلُّ اسْمٍ مِنْ أَسْمَاءِ اللَّهِ أَعْظَمُ، فَفَرِّغْ قَلْبَكَ عَنْ كُلِّ مَا سِوَاهُ وَ ادْعُهُ تَعَالَى بِأَيِّ اسْمٍ شِئْت»؛[مصباح‌الشریعه، ص133] «هر اسمی از اسمای خداوند اعظم است؛ پس قلبت را از هر چیزی که غیر خداست، خالی کن و تنها خدا را بخوان با هر اسمی که خواستی». در این روایت، تمام اسم‌های خدا را اعظم معرفی کرده است، با توجه به این دسته روایات، مراد از «اسم اعظم» تطبیق انسان با اسامی خداوند است؛ یعنی انسان آنقدر مهذب شود و مقید به انجام واجبات الهی و ترک محرمات باشد تا به مرور زمان، در زمره کسانی قرار بگیرد که خداوند به او اسم اعظم متناسب با خودش را یاد دهد. امام جعفر صادق علیه‌السلام به کسی فرمود: «برخیز و داخل این حوض رفته و غسل کن، تا اسم اعظم را به تو بیاموزم، پس با اینکه زمستان سردی بود، وارد حوض گردید و غسل به جا آورد. چون خواست آب بیرون بیاید، حضرت به اصحاب فرمود که مانع بیرون آمدنش شوید، پس آن مرد بسیار به اصحاب تضرع کرد و آن‌ها نپذیرفتند. مرد مطمئن شد که می‌خواهند او را بکشند، پس [با تمام وجود] به سوی خدا تضرع و درخواست کمک کرد، اصحاب چون دعای او را شنیدند، از آب خارجش نمودند. آن گاه به امام جعفر صادق علیه‌السلام عرض کرد: حالا اسم اعظم را به من بیاموز. امام به او فرمود: اسم اعظم را آموختی و خدا را به آن خواندی! عرض کرد: چطور؟ فرمود: هر اسمی از اسمای الهی در نهایت عظمت است؛ ولی این انسان است که وقتی اسم اعظم خدا را ذکر می‌کند، قلب او به غیر خدا تعلق دارد؛ لذا از آن بهره‌ای نمی‌برد؛ ولی زمانی که خدا را یاد می‌کند و طمع و امیدش از غیر خدا، منقطع است، همان نام، اسم اعظم می‌شود، و تو در اینجا در قلبت فقط بر خدا اعتماد کردی؛ پس در این حال هر اسمی را که ذکر کردی همان اسم اعظم است».[شرح اسماء اللّه الحسنی، ص‌۹۴] دو. روایاتی که برخی از آیات و دعاها را مشتمل بر اسم اعظم می‌داند، مانند: «بسم‌الله»، «یا حی و یا قیوم»، ابتدای آیةالکرسی، آیات آخر سوره حشر و... و دعاهایی مانند دعای جوشن کبیره، دعای مجیر و... با توجه به این دسته از روایات، اسم اعظم معلوم است و نیازی به اینکه کسی دنبال آن بگردد نیست. همان‌گونه که در بالا تذکر داده شد، بهترین راه این است که اسم اعظم را در وجود خودش بیدار کند، و این امر با عمل کامل به دستورات خداوند و اهل‌بیت علیهم‌السلام حاصل می‌شود. اسم اعظم آثار فراوانی دارد که یکی از مهمترین آثار آن، استجابت دعاست.[بحارالانوار، ج90، ص224] برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/7230

با عرض سلام و ادب خدمت شما کاربر محترم برای پاسخ به این پرسش به چند نکته دقت فرمائید: یک. انسان برای رسیدن به رستگاری و کمال، باید مراتبی را طی کند و برای پیمودن این مراتب، باید چند عالم را پشت سر بگذارد. عالم دنیا، عالم برزخ و سپس قیامت و بعد از آن، وارد بهشت یا جهنم می‌شود که همان ابدیت است. هر چه انسان به ابدیت، نزدیک‌تر می‌شود؛ علاوه بر اینکه به مکانی فوق‌العاده وسیع‌تر وارد می‌شود، جنس آن نیز متفاوت می‌شود. دو. از ظاهر روایات و آیات این‌طور برداشت می‌شود که نعمت‌ها برای خوبان لذت‌بخش‌تر و عذاب‌ها برای انسان‌های بد سنگین‌تر و سخت‌تر از دنیاست و همچنین نعمت‌های بهشت از نعمت‌های برزخ، بسیار لذیذتر خواهد بود. سه. ازآنجاکه نعمت‌های بهشتی لذیذتر است، بنابراین درخواست و نیاز انسان نیز شدیدتر خواهد شد؛ بنابراین جنس نیاز[مثلا میل جنسی] در بهشت، عین جنس نیاز در دنیا نخواهد بود؛ هر چند کلیت آن، یکی است و هر دو میل جنسی است. پس نمی‌توان برطرف شدن میل جنسی در بهشت را با دنیا مقایسه کرد؛ زیرا لذت آن در بهشت بسیار شدیدتر است. چهار. در متون دینی از برطرف شدن میل جنسی نیز سخن آمده است و برای اینکه برای مخاطب، قابل فهم باشد آن را به همین دنیا و میل جنسی همین دنیا تشبیه کرده است، از باب مثال از همسران بهشتی، حوریان بهشتی و بوسیدن آنها سخن به میان آمده است. روایت: «زمانی که حوری از خیمه خود بیرون می‌آید و روی به تخت مؤمن قرار می‌گیرد. پانصد سال ازسال‌های دنیا همدیگر را بوسه می‌زنند و هیچ کدامشان، خسته نمی‌شوند. هرمؤمنی هفتاد همسر دارد».[بحارالانوار، ج8، ص158] زنان بهشتی نیز آنقدر زیبا خواهد بود که اصلا قابل مقایسه با حوریان بهشتی نخواهد بود.   پنج. «لَكُمْ فيها ما تَشْتَهي‏ أَنْفُسُكُم‏؛ براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است‏»[فصلت: 41]؛ بنابراین انسان بهشتی، هر چیزی که دلش بخواهد، برایش فراهم می‌شود. نکته: انسان در بهشت چیزهایی را که در دنیا اشمئزازآور است و عموم مردم سلیم النفس از آن تنفر دارند، هرگز درخواست نخواهد کرد و همه از طیبات بهره‌مند خواهند گشت.