مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم در مورد این سؤال باید به چند نکته دقت کنید: یک. ابتدا باید دقت داشت که هر کسی که به مراتبی رسیده است، دلیل بر این نیست که حتما چشم برزخی او باز شده باشد و حقیقت و باطن مردم را می‌بیند. دو. اگر شخصی به مراتبی از معنویت برسد و چشم برزخی او باز شود، به‌طور معمول رفتارش با دیگران نباید تفاوت کند؛ زیرا تغییر رفتار نشان از عدم عرفان واقعی او دارد؛ علاوه بر اینکه حفظ آبروی دیگران، بر همه مسلمانان واجب است چه برسد به کسی که ادعای عرفان می‌کند. سه. معمولا کسانی که چشم برزخی آنان باز می‌شد، سعی می‌کردند عادی برخورد کنند تا کسی متوجه اوضاع آن‌ها نشده و برایش مزاحمت ایجاد نکنند، تا بتوانند مراتب معنوی بالاتری را طی کنند. چهار. البته ممکن است کسی عارف باشد و چشم برزخی نیز داشته باشد؛ ولی گاهی به دلیل برخی مسایل[غفلت، بی‌حوصلگی و... ]، نوع برخوردش تغییر کند و این دلیل بر این نیست که او باطن انسان را دیده است و بر اساس آن رفتار می‌کند. پنج. برخی ممکن است ادعای عرفان و باز بودن چشم برزخی کنند و برای اینکه به دروغ به دیگران بفهمانند که من چشم برزخی دارم، رفتارشان را با عموم مردم تغییر می‌دهند؛ بنابراین باید مواظب چنین افراد شیادی نیز باشید. شش. اگر شخصی به عرفان کامل دست پیدا کند و چشم برزخی او نیز باز شود و حتی تا حد مقام معصوم نیز پیش برود، باز نمی‌تواند یقین کند که فلان شخص، جهنمی است؛ زیرا جهنمی و بهشتی بودن یقینی افراد را تنها خدا می‌داند و اهل‌بیت علیهم‌السلام که آنان هم به علم الهی می‌دانند؛ بنابراین این عارف [اگر عارف واقعی باشد] و باطن شخصی را وحشتناک می‌بیند، وظیفه دارد که تلاشش را برای هدایت او به کار گیرد، نه اینکه رفتارش را تغییر دهد و با نگاه انسان بد و جهنمی[نگاه سرد] با او رفتار کند و باعث گمراه‌تر و ناامید شدن او شود. بنابراین باید گفت که قاعده بر این است که هرچند معنویت، عرفان شخصی بالا رود و چشم برزخی هم داشته باشد نباید رفتارش با انسان‌ها نسبت به قبل و بعد، تفاوت کند؛ مگر در موارد اندکی که قصد هدایت و راهنمایی داشته باشد. موفق باشید.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم بر اساس برخی آیات و روایات، بچه‌های نابالغ و برخی از انسان‌هایی که مستضعفین فکری به حساب می‌آیند، در برزخ عذاب نمی‌شوند تا قیامت برپا شود؛ زمانی که قیامت شد، آتشی افروخته شود و به آنان دستور داده می‌شود وارد آتش شوند، اگر دستور را عمل کرده و وارد شدند، آتش بر آنان سرد می‌شود و معلوم می‌شوند که حرف خدا را باور دارند و اگر در دنیا بالغ و عاقل می‌شدند، ایمان می‌آورند و اگر در آتش نرفتند، معلوم است که منکر خدا هستند؛ پس وارد جهنم می‌شوند.[کافی، اسلامیه، ج3، ص248] وضعیت کودکان در برزخ دسته‌ای از انسان‌ها وقتی پس از مرگ به عالم دیگر می‌روند، تا زمان قیامت به خواب می‌روند و وقتی به امر الهی از گور بیرون می‌آیند گیج و منگ هستند؛ بلکه می‌گویند که چرا ما را از خواب بیدار کردید؟[یس: 52؛ تفسیرقمی، ج2، ص216] در خصوص فرزندان مومنین در روایات آمده است که پس‌از مرگ اگر پدر و مادرشان یا یکی از اقوام آنها در آن عالم حضور داشته باشند، به آنها سپرده می‌شوند و آنان تربیتشان را به‌عهده می‌گیرند و اگر پدر و مادر و اقوام نباشند، در آنجا حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها کفالت آنها را به عهده می‌گیرند و[ تربیتشان را به ملائکه می‌سپارند] تا زمانی‌که پدر و مادر یا یکی از خانواده‌اشان بیایند، آنگاه آن بچه را به ایشان می‌سپارند. در برخی روایات هم وارد شده که این کار به حضرت ابراهیم و ساره سپرده شده که این بچه‌ها را تربیت نمایند؛ درنتیجه این بچه‌ها در برزخ پرورش یافته و رشد می‌نمایند.[بحارالانوار، ج5، ص293] اما در مورد عقیقه، نیز باید گفت که هرچند روایات، فلسفه عقیقه را حفظ فرزند از بلاها دانسته است،[کافی، ج۶، ص۲۴-۲۵] ولی این بدان معنا نیست که دیگرامکان ندارد هیچ بلایی به فرزند برسد. عقیقه و صدقه بلاهایی را دفع می‌کند که قابل برطرف شدن باشد. اما بنابر روایات برخی از بلاها اجتناب‌ناپذیر هستند و اساسا مصلحت انسان در وقوع آن بلاست. به این روایت توجه کنید: «روزی حضرت موسی علیه‌السلام با یکی از دوستانش به خارج شهر رفتند تا به بیابانی رسیدند. حضرت موسی به رفیقش فرمود همین جا بمان تا برگردم. آنگاه دور او خطی کشید و سرش را به آسمان بلند نموده و عرض کرد: پروردگارا این رفیقم را به تو سپردم و تو بهترین امانت‌پذیر هستی. آنگاه به دنبال کارش رفت. هنگامی که بازگشت، دید شیری او را دریده و استخوان‌هایش را شکسته و خونش را لیسیده. موسی سرش را به آسمان بلند نموده و عرض کرد: پروردگارا این رفیقم را به تو سپردم و تو بهترین امانت‌پذیری؛ اما بدترین حیوان درنده‌ات را بر او مسط کردی تا او را بدرد. خداوند به موسی وحی نمود که ای موسی! این رفیقت در نزد من در بهشت جایگاهی داشت که به آن جایگاه نمی‌رسید مگر با این اتفاقی که برای او پیش آمد، پس نگاه کن و جایگاه او را ببین. موسی نگاه کرد و دید که او در جایگاهی بسیار رفیع قرار دارد، پس به خدا عرضه داشت: پروردگارا راضی شدم. [ بحارالانوار، دار احیاء التراث، ج64، ص237].» علاوه بر این بی‌شک امامان معصوم علیهم‌السلام نیز برای فرزندان خود عقیقه می‌کردند؛ ولی برخی از فرزندانشان در سنین کودکی از دنیا می‌رفتند؛ پس صرف عقیقه کردن فقط برای زنده ماندن فرزند نیست؛ بلکه برای محبت به خدا، برای اجرای دستور الهی، برای رسیدگی به اقوام و خویشاوندان و... است و به یقین انسان از آثارش بهره‌مند می‌شود. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.   http://btid.org/node/328573 https://btid.org/fa/news/44199 موفق باشید.

با سلام و عرض ادب خدمت شما درباره این سؤال ابتدا باید دانست که گفتن ذکر «بسم الله الرحمن الرحیم» در شروع هر کاری هرچند کارهای بسیار جزئی، مستحب است؛ بنابراین حتی برای ریختن آب روی زمین نیز گفتن این ذکر مستحب خواهد بود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «كُلُّ أَمْرٍ ذِي بَالٍ لَمْ يُذْكَرْ «بِسْمِ اللَّهِ» فِيهِ فَهُوَ أَبْتَر»؛[تفسیر منسوب به امام عسکری علیه‌السلام، ص25] «هر کاری و عملی که با نام خدا آغاز نشود، به سرانجام نخواهد رسید». بنابراین بر انسان مؤمن شایسته است که هر کاری را با نام خدا آغاز کند که علاوه بر یاد الهی، آن کار مبارک شود. اما اینکه علت گفتن ذکر بسم‌الله... هنگام ریختن آب جوش را حتما وجود جنّ‌ها و اذیت شدن آن‌ها بدانیم، دلیلی ندارد؛ هر چند از این جهت بسیار خوب است که حتی هنگام ریختن آب جوش و...ذکر گفته شود؛ چون این هم یکی از کارهایی است که باید با ذکر بسم الله شروع شود. نکته مهم اینکه بر فرض، ریختن آب جوش، باعث اذیت شدن جنّ‌ها شود، باید بگوییم که این وقتی است که حتما در جایی که آب جوش ریخته می‌شود، جنّی وجود داشته باشد؛ ولی بی‌تردید اثبات وجود جنّ در این موارد بسیار مشکل است. شاید بگوییم که وجود جن در این موارد در حد صفر درصدد است. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. http://btid.org/node/274193

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم سؤال: آیا امام حسین به شهادت خود علم داشت؟ بر اساس نقل‌های تاریخی و روایاتی که در مورد کربلا و شهادت امام حسین علیه‌السلام در منابع آمده است، باید گفت که امام حسین علیه‌السلام به اصل شهادت خود در کربلا علم داشته است؛ زیرا امامان عليهم السلام از علم غيب بهره‌مندند: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلي غَيْبِهِ أحَداً إلاّ مَنِ ارْتَضي مِنْ رَسُولٍ»؛[جن:26و 27] «او دانای غیب عالم است و هیچ کس را بر غیب خود آگاه نمی‌کند؛ مگر آن کس را که به پیامبری برگزیده است» و بی‌شک امامان معصوم علیهم‌السلام مورد رضایت خدا بوده‌اند و بخشی از غیب را به آنها آموخته است. علم امام حسين علیه‌السلام به شهادتش، به‌طور متواتر، بیان شده است. پیامبر  امیرالمؤمنین و امام مجتبی علیهم‌السلام از شهادت سيدالشهدا علیه‌السلام خبر داده بودند و اين اخبار در معتبرترين كتاب‌هاي تاريخ و حديث ضبط شده است. صحابه، همسران، خويشاوندان و نزديكان پیامبر نیز اين اخبار را بلا واسطه و يا با واسطه شنيده بودند.[بحارالانوار، ج44، ص223 به بعد] همچنین زمانی که قصد حرکت از مدینه را داشت، بزرگان و کسانی که حضرت را می‌شناختند احساس خطر کردند و بسیاری از آنان حضرت را از رفتن به این سفر باز داشتند.[تاریخ الامم، ج5، ص389] امام سجاد علیه‌السلام می‌فرماید: ما به هر منزلی که فرود می‌آمديم و بار می‌بستيم، پدرم از شهادت يحيي بن زكريا سخن مي‌گفت و از آن جمله روزي فرمود: از خواري دنيا نزد باري تعالي اين است، كه سر مطهر يحيي را بريدند و به هديه نزد زن زانيه‌اي از بني اسرائيل بردند».[کشف الغمه، ج1، ص555] بنابراین امام حسین علیه‌السلام از شهادت خویش علم و آگاهی داشته است. سؤال: اگر امام به شهادتش علم داشت چرا به سوی مرگ رفت؟ در مورد این سؤال نیز باید چنین گفت: یک. دفاع از اسلام از نظر عقل و شرع واجب است؛ بنابراین اگر حفظ اسلام متوقف بر كشته شدن هم باشد، بايد چنين كرد، پس اگر كسي در راه حفظ اسلام و دفاع از مرزها و مصالح عمومي كشته شود، ضايع و باطل نخواهد بود؛ بلكه عقلای عالم، او را ستايش مي‌نمايند. دو. اگر سیر تاریخی حرکت امام حسین علیه‌السلام را مطالعه کنید، به این نتیجه می‌رسید که امام حسین علیه‌السلام، چند کار می‌توانست انجام دهد: أ. یا باید با یزید بیعت کند، که در این صورت مهر تأیید بر کارهای باطل و فسادگری یزید و بنی‌امیه زده است و نتیجه آن از بین رفتن اساس اسلام و امامت خواهد بود؛ ب. یا باید در مدینه می‌ماند، با توجه به جو خطرناک مدینه که حاکم مدینه به دستور معاویه و یزید، به وجود آورده بود، حضرت به شهادت می‌رسید؛ زیرا حاکم مدینه دستور داشت که یا از امام حسین علیه‌السلام بیعت بگیرد یا او را بکشد. در این صورت امام در مدینه به شهادت می‌رسید، بدون اینکه بازتابی داشته باشد؛ علاوه بر اینکه مورد سرزنش عموم مردم قرار می‌گرفت که چرا مهاجرت نکردید و به مکان امنی نرفتید. ج. یا باید حرکت کند و از مدینه، خارج شود. در این صورت، چاره‌ای ندارد به جز اینکه به طرف مکه حرکت کند؛ زیرا ایام حج است و احتمال امنیت در حرم امن الهی وجود دارد. جان حضرت در مکه نیز در خطر افتاد و حضرت مجبور شد که به سمت عراق [که نامه نوشته بودند] حرکت کند، چراکه اگر به جای دیگر می‌رفت و به شهادت می‌رسید، مردم می‌گفتند که چرا به کوفه نرفت؛ زیرا نامه نوشته بودند و احتمال یاری آن‌ها وجود داشت. بنابراین باید گفت که اگر به ظاهر حرکت امام حسین علیه‌السلام هم نگاهی بیاندازیم، می‌بینیم که حضرت، غیر از این راه، چاره‌ای نداشت. و بر حسب ظاهر این حرکت مطابق با تمام حوادث ظاهری بود که در مسیر حرکت حضرت اتفاق افتاد. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/309939