مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم یکی از فرق‌های اساسی میان معجزه حضرت موسی علیه‌السلام و مرتاض‌های هندی، در معجزه بودن امر است؛ زیرا هر معجزه‌ای باید دارای ارکانی باشد که از دیگران بر نمی‌آید: یک. معجزه، کاری خارق‌العاده است که از حدود توانایی نوع بشر خارج بوده و کسی نمی‌تواند به اتکای نیروی انسانی، همانند آن را بیاورد؛ دو. معجزه، تنها با اذن و مشیت الهی اتفاق می‌افتد؛ سه. معجزه حتما باید همراه با ادعای پیامبری باشد؛ یعنی برای اثبات رسالت معجزه بیاورد؛ چهار. معجزه باید همراه با «تحدی» باشد؛ یعنی از تمام انسان‌ها دعوت کند که اگر می‌توانند و قدرت دارند، مانند آن را بیاورند. بنابراین باید گفت: یک. کار حضرت موسی علیه‌السلام معجزه است؛ ولی کار مرتاض هندی، معجزه نیست؛ بلکه به دلیل ریاضت‌ها و سختی‌هایی که کشیده است به این قدرت رسیده است. دو. کار حضرت موسی علیه‌السلام، امری خدایی و از سوی خداوند متعال است؛ ولی کار مرتاض هندی کار نفس است؛ زیرا هر کسی با خواسته‌های نفسانی خود مخالفت کند و هر چه می‌خواهد به او ندهد؛ بلکه او را تحت فشار قرار دهد، به این قدرت خواهد رسید. سه. کار حضرت موسی علیه‌السلام، محدود نیست؛ ولی کار مرتاض هندی محدود [به زمان، مکان و ابزار و شرائط خاص] است و شامل موارد خاصی می‌شود. چهار. کار حضرت موسی علیه‌السلام به دلیل معجزه بودن، قابل آموزش و فراگیری نیست؛ ولی کار مرتاض هندی قابل آموزش و فراگیری است. پنج. کار یک مرتاض هندی را می‌توان با یک نیروی بالاتر و قوی‌تری باطل کرد؛ ولی کار حضرت موسی که معجزه است [حداقل در زمان خودش] باطل شدنی نخواهد بود؛ زیرا هیچ نیروی قوی‌تری وجود ندارد. نکته مهم‌تر اینکه: هرچند عموم مردم، به ظاهر تفاوتی بین این دو امر تشخیص نمی‌دهند؛ ولی متخصصان، مرتاضان و ساحران، به خوبی می‌فهمند که جنس معجزه با کار آن‌ها تفاوت دارد. همین امر باعث شد که ساحران زمان حضرت موسی با اینکه بزرگترین ساحران آن زمان بودند، در کار خود متخصص و حرفه‌ای بودند و تحت فشار فرعون قرار داشتند که اگر پیروز نشوند کشته می‌شوند، باز در مقابل معجزه حضرت موسی سر تعظیم فرود آوردند و گفتند کار موسی از جنس سحر و جادو نیست.   برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/4046

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم زندگی یک انسان مسلمان، باید بر اساس آموزه‌های اسلام و قرآن باشد و به عبارت دیگر ملاک در زندگی انسان مسلمان، اسلام است. آنچه که در اسلام و آموزه‌های اسلام است، ملاک عمل باید باشد. نکته اول. در متون دینی، ساختن صورت‌های حیوانات، مکروه است. پيامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «هر كس صورتي را ايجاد كند، خداوند در روز قيامت به او دستور مي‌دهد كه روح در آن بدمد، ولي او نمي‌تواند».[بحار الأنوار، ج‏76، ص: 287] بزرگان از این روایت و روایات دیگر اینطور برداشت کرده‌اند که بايد تمثال جسم و مجسّمه باشد، ‌نه نقش و نقاشي؛ علاوه بر اینکه مجسمه از انسان و یا حیوان صاحب روح باشد؛ بنابراين مجسمه درخت يا اجسامي كه روح در آن‌ها نيست، ‌اشكالي ندارد. نکته دوم اینکه مجمسه انسان و یا حیوان صاحب روح، باید به صورت کامل ساخته شود؛ لذا مجسمه‌های ناقص اشکالی ندارد. نکته سوم. مراد ساختن این مجسمه‌هاست؛ بنابراین خرید و فروش و نگهداری آن‌ها اشکالی ندارد.[رک: رسالة اجوبه الاستفتائات،‌ س 1226] نکته چهارم. کشیدن عکس و نگه داشتن آن در منزل از نظر فقهی اشکال ندارد. اما اینکه آیا نگهداری این اجسام [غیر از مواردی که خودمان به صورت کامل ساخته‌ایم] در منزل، دارای انرژی منفی باشد، یا باعث رفت و آمد جنّ‌ها شود، چیزی در روایات و متون دینی یافت نشد؛ بنابراین جای نگرانی نیست و از اینگونه افکار به طور کلی بیرون بیایید و اصلا تمرکز در آن‌ها نداشته باشید. اینکه کسی بگوید موجودات ماورائی داخل در آن‌ها می‌روند و شما را اذیت می‌کنند، حرف‌های بدون دلیل و ثابت نشده است؛ لذا به این حرف‌ها گوش ندهید و اصلا روی آنها تمرکز و تفکر نداشته باشید و مانند قبل، به زندگی خود را با خیال راحت ادامه دهید. پس نگهداری مجسمه‌های ناقص، اشکالی ندارد، چه برسد عکس شهدا و علما...! بلکه برخی از بزرگان را دیده‌ایم که در منزل شخصیان عکس اساتید و علما را نصب کرده‌اند. بی‌تردید این حرف‌ها سند ندارد؛ مگر اینکه خود انسان کاری کند که زمینه را برای ورود جنّ‌ها به منزل فراهم کند؛ ولی با رعایت موازین شرعی و نظافت فرد، خانه و محیط زندگی هرگز جایی برای ورود آنها به منزل باقی نمی‌ماند.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم در مورد خروج حضرت آدم و حوّا از بهشت [باغی از باغ‌های دنیا] و چگونگی فریب خوردن آنها، در تفسیر امام عسکری علیه‌السلام روایتی وجود دارد. ظاهر روایت چنین است که شیطان ابتدا سراغ حضرت آدم رفت و حضرت آدم او را رد کرد، سپس سراغ حضرت حوا رفت و از طریق او توانست مکر و حیله خود را کارساز کند. حضرت حوا دید که برای نزدیک شدن و خوردن از آن درخت، کسی مانعش نمی‌شود؛ لذا خیال کرد که موانع بر طرف شده است، اینجا بود که به حضرت آدم گفت که آیا می‌دانستی که مانع برطرف شده است، من از درخت خوردم و کسی مانع من نشد.[تفسيرالمنسوب إلى‌الإمام‌العسكري عليه‌السلام، ص224] از طرفی ظاهر آيات ۳۵ و ۳۶ سوره بقره بیانگر فریب خوردن آدم و حوا با هم بوده است؛ ولی آیه از تقدم و تاخّر فریب دادن سخن به میان نیاورده است. بنابراین باید در جواب چنین گفت: یک. اصل این روایت در کتاب تفسیر منسوب به امام عسکری علیه‌السلام است که سند ندارد؛ هر چند برخی از علما و بزرگان به روایات آن اعتماد دارند. دو. بر فرض صحت این روایت، هیچ منافاتی بین این دو قول نیست؛ زیرا روایت به صراحت و با تفصیل بیشتری داستان را نقل می‌کند؛ ولی قرآن کریم به طور کلی می‌فرماید که هر دو فریب خوردند و این هر دو فریب خوردن، یا به این شکل است که هر دو با هم در یک مجلس، فریب خوردند، یا نه یکی اول فریب خورد و دیگری در رتبه بعدی. مانند اینکه چند نفر[بنا، نجار و کارگر و...] بگویند که ما این خانه را ساختیم، در حالیکه با هم نبودند یکی مقدم بوده و دیگری متاخر.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم به طور کلی آخرت در مقابل دنیا بسیار بزرگتر است؛ زیرا امام صادق علیه‌السلام فرمودند که وسعت و بزرگی آخرت نسبت به دنیا، مانند یک بیابان بزرگی است که یک  انگشتر کوچک در آن گم شود. از طرفی اگر انسان وارد بهشت شود، بی‌شک از جایگاه بلندی برخوردار است و به قول شما تمامش عشق و حال است و همواره از لذت‌های بهشتی استفاده می‌کند. نعمت‌هایی در بهشت وجود دارد که نه چشمی دیده و نه لذتی که از آن برده می‌شود، قابل وصف است. نکته مهم اینکه انسان قبل از اینکه وارد بهشت شود، در عالم برزخ زندگی می‌کند و در آنجا انسان‌ها به سه دسته تقسیم می‌شوند: یک. کسانی که در دنیا کاملا به دستورات الهی عمل کردند؛ این دسته بسیار اندک هستند. دو. کسانی که به هیچ‌وجه به دستورات الهی عمل نکردند و همه را انکار کردند. این افراد خود را گرفتار عذاب‌هایی کرده‌اند که خودشان در دنیا ساخته‌اند. سه. کسانی که در عین اینکه در این دنیا به دستورات الهی عمل کرده‌اند، گاهی اشتباهاتی هم داشته و بدون اینکه جبران کنند از دنیا رفته‌اند، این افراد زمانی که وارد برزخ می‌شوند، تازه متوجه می‌شوند که باید بیشتر تلاش می‌کردند و همین امر باعث حسرت آن‌ها در برزخ می‌شود. از این جهت دستش از دنیا کوتاه می‌شود و حسرت می‌خورد که چرا بیشتر عمل نکرد تا بتواند به درجات بالاتری از بهشت راه پیدا کند.   نکته دیگر اینکه تنها جایی که جای عمل است، دنیاست. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «فَإِنَّمَا الْيَوْمَ عَمَلٌ‏ وَ لَا حِسَابَ‏ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَلَ؛ پس به راستی که امروز[دنیا] روز عمل است و روز حساب و کتاب نیست و فردا [قیامت] روز حساب است و روز عمل نیست».[کافی، ج8، ص58] بنابراین از آنجا که دنیا فقط جایگاه عمل است و زمانی که انسان از دنیا می‌رود دیگر نمی‌تواند عملی انجام دهد، از این جهت می‌گویند که دستش از دنیا کوتاه است. اما در مورد اینکه چرا می‌گوییم جمعه برخی مردگان، آزاد هستند و میان اقوام خویش می‌آیند و...  این موارد نیز در راستای همان چیزی است که در بالا گفته شد؛ زیرا کسانی که به دستورات الهی کمتر عمل کرده‌اند و یا در عبادت و ادای حقوق دیگران، کم‌کاری داشته‌اند و یا حق‌الناس بر گردن آن‌هاست، در برزخ، درگیر اعمالشان هستند و تنها برخی از آن‌ها روزهای جمعه آزاد می‌شوند تا شاید بتوانند به دنیا سری بزنند و چیزی برای راحتی خود دست و پا کنند؛ زیرا به خوبی در می‌یابند که وقتی که از دنیا رفتند، اصلا جایی برای انجام اعمال صالح وجود ندارد. در واقع این افراد دیگر نمی‌توانند خود را نجات دهند و تنها باید به دیگران امیدوار باشند؛ پس دستشان از فراهم کردن توشه برای خود، کوتاه است.