مطالب دوستان نیک رو

با عرض سلام و ادب خدمت شما برای عدم تحریف قرآن ادله زیادی آورده شده است. یکی از بهترین آنها تواتر الفاظ قرآن است.  شما فرض کنید که صد نفر به شما بگویند در فلان جا تصادف شده است. آیا اطمینان نمی‌کنید که واقعاً آنجا تصادف شده است؟ من و شما و اکثر مردم که بسیاری از کشورهای دنیا را ندیده‌ایم، صرفا با خبرهای متعدد از سوی کسانی که آن کشورها را دیده‌اند، اطمینان می‌کنیم که آن کشورها وجود دارند. درباره بسیاری از مسائل تاریخی نیز با خبرهای متعددی که به ما رسیده، اطمینان می‌کنیم که وقایع تاریخی یا افراد وجود در تاریخ، حقیقتاً وجود داشته‌اند. ما به وجود ابو ریحان، ابن سینا، خواجه نصیر، شاه عباس و ... از تواتر نقل تاریخی یقین پیدا می‌کنیم. قرآن نیز یکی از متون تاریخی است که با تواتر الفاظش نقل شده و به دست ما رسیده و علمای دو گروه شیعه و سنی عموما بر عدم تحریف الفاظ آن اتفاق نظر دارند. در زمان پیامبر این کتاب عزیز توسط ناسخین متعدد نوشته می‌شد و پس از ایشان نیز افراد متعدد آن را استنساخ می‌نمودند. تعدد آنها به میزانی بود که کسی نمی‌تواند در آن تردید نماید. تردید در آن به منزله تردید در تصادفی است که صد نفر وقوع آن را نقل نموده‌اند. همچنین مانند تردید در وجود ابن سینا ، ابوریحان، خواجه نصیر و کتب و آثار یقینی ایشان است. دلیل دیگری که بر عدم تحریف قرآن می‌توان ذکر کرد، تحدی است که در قرآن وجود دارد. قرآن کریم به تمام مخالفین خود می‌گوید، اگر در این کتاب عزیز تردید دارید، مثل و مانند آن؛ بلکه ده سوره مانند آن بیاورید.  اگر قرآن دستخوش تحریف واقع شده و کلام بشر در آن داخل گشته و از هویت خود خارج شده بود، باید در طولِ این 1400 سال دشمنان اسلام مانند آن را می‌آوردند؛ خصوصاً که آنها انگیزه‌های فراوانی برای مقابله با اسلام و مسلمانان داشته و دارند. اینکه در این مدت دشمنان به جای آوردن مانند قرآن، با هزینه‌های هنگفت به دشمنی علیه اسلام دست زده‌اند، معلوم می‌شود که در آوردنِ مانند این کتاب عزیز عاجز بوده‌اند و این خود دلیل محکمی بر آن است که قرآن همان وحی الهی و به دور از تحریف است.

با عرض سلام و ادب خدمت شما  بر اساس این حدیث و احادیث دیگر کسی که محبت امیرالمومنین علیه‎السلام را داشته باشد، به جهنم نمی‌رود؛ هرچند که گناه‌کار باشد؛ اما در اینجا چند نکته وجود دارد که افراد نباید از آن غفلت کنند: 1. شخصی که مرتکب گناه می‌شود، چه ضمانتی برای خود می‌بیند که محبت امیرالمومنین و ایمان به ولایت آن بزرگوار از او سلب نشود؟  درباره برخی از گناهان فرموده‌اند که انجام آنها یا تکرارشان موجب ازبین رفتن ایمان می‌شود. مثلا در روایتی از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمودند: «إِذَا اتَّهَمَ الْمُؤْمِنُ أَخَاهُ انْمَاثَ الْإِيمَانُ فِي قَلْبِهِ كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاءِ»؛ «هرگاه مومن به برادر مومنش تهمت بزند، ایمان از قلبش محو می‌شود، همان‌گونه که نمک در آب حل می‌شود». [بحارالانوار، دار احیاء التراث، ج72، ص198] یا در روایت دیگری فرمودند: «َ مَنْ حَسَدَ مُؤْمِناً انْمَاثَ الْإِيمَانُ فِي قَلْبِهِ كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاء»؛ «هرکس به مومنی حسادت ورزد، یمان از قلبش محو می‌شود، همان‌گونه که نمک در آب حل می‌شود»  [همان، ج75، ص281] یا فرمودند: «ُ إِذَا أَذْنَبَ الرَّجُلُ خَرَجَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ انْمَحَتْ وَ إِنْ زَادَ زَادَتْ حَتَّى تَغْلِبَ عَلَى قَلْبِهِ فَلَا يُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَداً»؛ «هرگاه بنده گناهی مرتکب شود، در دلش نقطه‌ای سیاه پدید می‌آید، پس اگر توبه کند، محو می‌شود؛ ولی اگر ادامه دهد، آن سیاهی زیاد و زیادتر می‌شود[تا جایی که تمام قلبش را پوشانده و در بر می‌گیرد] و دیگر پس از آن رستگار نمی‌شود». [همان، ج70، ص327] 2. کسی که گناه می‌کند، اگرچه ممکن است به جهت محبت امیرالمومنین علیه‌السلام مشمول شفاعت شده و به جهنم نرود؛ اما در برزخ گرفتار خواهد بود. در حدیث منقول است که شخصی به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد گناهان برخی از شیعیانتان زیاد است. حضرت در جوابش فرمودند «َفَقَالَ أَمَّا فِي الْقِيَامَةِ فَكُلُّكُمْ فِي الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِيِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِيِّ النَّبِيِّ وَ لَكِنِّي وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَيْكُمْ فِي الْبَرْزَخ‏»؛ «اما در قیامت همه شما با شفاعت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم به بهشت خواهید رفت؛ ولی من نسبت به برزخ شما نگرانم». [الکافی، اسلامیه، ج3، ص242] در روایتی دیگر نقل شده که فرمودند: «إِنَّ الْعَبْدَ لَيُحْبَسُ عَلَى ذَنْبٍ مِنْ ذُنُوبِهِ مِائَةَ عَامٍ وَ إِنَّهُ لَيَنْظُرُ إِلَى أَزْوَاجِهِ فِي الْجَنَّةِ يَتَنَعَّمْنَ»؛ «بنده به خاطر گناهی از گناهانش صد سال حبس می‌کشد؛ این درحالی است که به همسران بهشتی‌اش نگاه می‌کند که در بهشت متنعم هستند». [همان، ج2، ص272] به نظر می‌رسد که اگر انسان آخر کار هم به بهشت رفته و جهنمی نشود، نَیَرزَد که به خاطر هر گناهش صد سال حبس بکشد. 3. بر اساس برخی روایات قیامت پنجاه موقف دارد که هر موقفی برای افراد گناه‌کار هزار سال به ‌طول می‌انجامد تا از آن عبور کند. گیرم انسان در نهایت و پس‌از گذاراندن این مواقف به بهشت رفته و از جهنم خلاصی پیدا کند، اما باز هم ارزش ندارد که در دنیا گرفتار گناهان شده و این مقدار معطل شود.

با عرض سلام و ادب خدمت شما اینکه آیه به تنهایی چنین دلالتی داشته باشد را نمی‌توان به‌عهده گرفت؛ ولی با ضمیمه کردن برخی از روایات، شاید بتوان به چنین نتیجه‌ای رسید. به این روایات توجه بفرمایید: 1. از امام رضا علیه‌السلام نقل‌شده که فرمودند: «امام داراى علامت‏‌هایى است، ... ختنه شده به دنيا مى‌‏آيد و پاک است؛ از پشت سر می‌بیند، همان‌طور كه از پيش رو مشاهده می‌کند و داراى سايه نيست...محتلم نمی‌شود؛ چشم او به خواب می‌رود، ولى دلش بيدار است و با ملائكه صحبت مي‌كند و زره پيامبر بر تن او راست مى‌‏آيد. ادرار و مدفوع او ديده نمی‌شود؛ زيرا زمين را خدا مأمور كرده كه آنچه از امام خارج مى‌‏شود ببلعد؛ بوى او از بوى مشک‏ بهتر است».[مجلسی، بحارالانوار، داراحیاء التراث، ج25، ص116] 2. امام حسن علیه‌السلام به هنگام احتجاج علیه معاویه، درباره فضایل اهل‌بیت علیهم‌السلام فرمودند: هنگامی‌که آیه تطهیر نازل شد، پیامبر تمام درهای خانه‌ها را به سمت مسجد بسته و تنها در خانه امیرالمومنین علیه‌السلام را باز گذاشتند... نتیجه آن شد که کسی در مسجد غیر از امیرالمومنین و رسول خدا دچار جنابت نمی‌شد و غیر از اولاد آن حضرت کسی در آنجا به دنیا نمی‌آمد.(زیرا خانه حضرت نیز بخشی از مسجد حساب می‌شد).[همان، ج10، ص142] 3. امیرالمومنین علیه‌السلام به اتفاق همه مسلمانان و به اذن الهی در کعبه متولد شدند. می‌دانیم که از یک طرف هرزنی به هنگام تولد نوزاد خود خون نفاس می‌بیند و از طرف دیگر، نجس کردن کعبه ازجمله محرمات بوده و تطهیر آن در هنگام نجس شدنش، از واجبات است. اینکه خداوند به اذن خود اجازه ورود به کعبه از دیوار پشتی به مادر امیرالمومنین داده، این گمان را ایجاد می‌کند که یا ایشان خون نفاس نداشته‌اند و یا خونشان پاک بوده است؛ درنتیجه حضرت با طهارت کامل به دنیا آمده‌اند و کعبه دچار نجاست نشده است. باتوجه به این قرائن، به‌صورت غیر قطعی می‌توان آنچه جناب‌عالی به آن اشاره فرمودید را نتیجه گرفت؛ ولی قطع نسبت به چنین موضوعی منوط به تصریح خاندان وحی است و ما چنین تصریحی را مشاهده ننمودیم.

با عرض سلام و ادب خدمت شما حکمت دعا برای امام زمان علیه‌السلام و صدقه دادن برای سلامتی آن بزرگوار این است که انسان در این قالب عرض ارادتی به ساحت آن ولیّ معصوم کرده و از این طریق مورد لطف و عنایت آن بزرگوار قرار بگیرد. دعا برای امام و صدقه برای سلامتی آن وجود مبارک، موجب نوعی اتصال به آن حضرت شده و آثار و ثمرات زیادی را برای انسان درپی دارد. ما در دعای زمان غیبت به خداوند عرض می‌کنیم: «خدایا یاد امام و انتظار برای او و دعا و صلوات بر حضرت را از یاد ما نبر تا طولانی شدن غیبت آن حضرت موجب نشود ما از قیام [و ظهورش] ناامید شویم.[کمال‌الدین، اسلامیه، ج2، ص513] این موضوع حاکی از آن است که دعای برای آن جناب نه برای نفع آن حضرت که برای تجدید میثاق و زنده شدنِ یاد او در دل‌هاست. این موضوع درباره خمس و صدقه هم صادق است. خداوند در قرآن به پیامبرش فرموده: «خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَكِّيهِمْ بِهَا وَصَلِّ عَلَيْهِمْ ۖ إِنَّ صَلَاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ»؛ «از اموال آنها صدقه‌ای (واجب یا مستحب) بگیر، تا بوسیله آن، آنها را پاک ساخته و پرورش دهی! و (به هنگام گرفتن آن،) در حق آنها دعا کن؛ که دعای تو، مایه آرامش آنهاست». بر اساس این آیه مالی که به پیامبر و امام داده می‌شود یا صدقه‌ای که برای سلامتی آنان داده می‌شود، برای خود انسان مفید بوده و موجب تطهیر قلب و جلب دعای پیامبر و امام می‌شود و الا نفع بردن امام در آن مطرح نیست. على بن محمد كاشانى نقل می‌کند: يكى از دوستانم به من گفت: مال بسيارى براى امام رضا علیه‌السلام بردم؛ اما با کمال تعجب دیدم آن حضرت از دريافت آن شاد نشد، ناراحت شده و با خودم گفتم، اين همه پول براى ایشان آوردم ولی آن حضرت شاد نشد. ناگهان آن حضرت فرمود: اى غلام يک طشت با آب براى من بياور، سپس روى صندلی نشسته و به غلام گفت: آب‌ بريز. [غلام آب می‌ریخت] ولی از میان انگشتان امام طلا ميان طشت قرار می‌گرفت، آنگاه امام رو به من كرده و فرمود: كسى كه چنين است اعتنائى به پولى كه تو آوردى ندارد. [کافی، اسلامیه، ج1، ص491] درنتیجه صدقه، دعا و صلوات بر معصومین علیهم‌السلام درواقع باعث جلب رحمت و مغفرت برای خود انسان می‌شود. درست مانند نماز، روزه، حج و سایر مناسک عبادی که نفعی برای خدا نداشته و نفعش به خود انسان برمی‌گردد. آیه‌الله مصباح یزدی می‌فرمودند: زمانی که من طلبه‌ای جوان بودم اين سؤال (صلوات چه فایده‌ای دارد؟) براى من مطرح بود. اولين بار كه اين سؤال را از كسى پرسيدم از مرحوم حاج ميرزا على هسته‌‌اى اصفهانى بود. خدا ایشان را رحمت كند. نمى‌‌دانم اسم ايشان را شنيده‌ايد يا نه؟ ايشان يكى از علمايى بودند كه منبر هم مى‌‌رفتند. معمولاً مجتهدان و كسانى كه به مقامات والاى فقه و فلسفه و این‌ها می‌رسند، كمتر منبر مى‌‌روند. ايشان كسى بود كه خودش استاد اسفار بود، حكيم بزرگوارى بود و منبرى معروفى هم بود. به‌خصوص آن‌وقت‌هایی كه ما ايشان را درک كرديم، اواخر عمرشان بود و در ماه رمضان در مسجد حاج عزيزالله تهران منبر مى‌‌رفتند. من بعد از منبر رفتم و از ايشان سؤال كردم كه آقا اين صلوات چه فايده‌‌اى دارد؟! مگر ما چه داريم كه به اهل‌بیت علیهم ‌السلام تقديم كنيم؟! مگر آن‌ها چه كمبودى دارند كه ما به آن‌ها بدهيم؟! ايشان براى من يک مَثلى زد كه هم شيرين بود و هم دلنشين و هم شايد در آن سطحى كه من بودم و در آن جوانى‌‌اى كه من داشتم ظرفيت ذهنم بيش از اين اقتضا نمى‌‌كرد. به‌هرحال جواب زيبايى داد. من هنوز هم جوابى بهتر و قشنگ‌تر از اين پيدا نكرده‌ام. شايد بيش از پنجاه سال مى‌‌گذرد كه من اين جواب را از ايشان شنيده‌ام، بیش از نيم قرن! ايشان فرمود كه صاحب مِلكى را در نظر بگیرید که باغبانى داشته باشد و اين باغبان، گل‌کار باشد و در باغ صاحب ملک، گل‌کاری كرده باشد و در آنجا گل‌هایی را پرورش داده باشد. فرض كنيد که باغبان، غلام زرخريد خودش هم است که آنجا باغبانى كرده و گلى پرورش داده است. يك روز صاحب باغ برای تماشاى باغ خودش مى‌‌آيد. اين باغبانى كه خودش مملوک و غلام صاحب باغ است، از باغى كه مملوک اوست، از گلى كه باز مملوک اوست، گلی را مى‌‌چیند و به صاحب باغ می‌دهد. هم مِلک مال خودش است و هم باغبان، اما اين يك ادبى است كه از ملک خود او يک گلى مى‌‌چيند و به خود او تقديم مى‌‌كند. اين کار او باعث مى‌‌شود كه او استحقاق يك احسنت، آفرين و پاداشى پيدا مى‌‌كند و الا چيزى بر مِلک او افزوده نمى‌‌شود. گلى است که از گلبن خود صاحب باغ، تقديم خود او مى‌‌كند. تازه خود تقديم‌كننده هم غلام و مملوك اوست؛ ولى اين کار او باعث مى‌‌شود كه پيش صاحب باغ احترام پيدا كند و او ديگر بسته به كرم خودش پاداشى به او بدهد، حالا يا تشكر لفظى مى‌‌كند يا يك انعام ديگرى هم به او مى‌‌دهد. صلواتى كه ما مى‌‌فرستيم، خود ما در واقع يك نوع مملوكيت نسبت به اهل‌بیت‌ صلوات‌‌ الله‌‌عليهم‌‌اجمعين داریم. اصلاً وجود ما به طفيل وجود آن‌ها آفريده شده و معرفت و هدايتى كه داريم به بركت آن‌ها است. اگر آن‌ها ما را هدايت نكرده بودند، چه داشتيم؟! گمراهى مثل ساير گمراهان عالم بوديم! خود آن‌ها هم به ما ياد دادند كه صلوات بفرستيد. اگر آن‌ها به ما ياد نداده بودند، ما اين كار را بلد نبوديم. پس مايى كه مملوك آن‌ها هستيم، از باغ خودشان، چيزى كه خودشان به ما ياد دادند را انجام مى‌‌دهيم و درعین‌حال استحقاق پاداش پيدا مى‌‌كنيم! چه‌کاری از اين پرسودتر و چه رحمتى از طرف آن‌ها بالاتر.[https://www.x-shobhe.com/12628.html]