سوال اعتقادی: شبهه....

با عرض سلام و ادب خدمت شما 

بر اساس این حدیث و احادیث دیگر کسی که محبت امیرالمومنین علیه‎السلام را داشته باشد، به جهنم نمی‌رود؛ هرچند که گناه‌کار باشد؛ اما در اینجا چند نکته وجود دارد که افراد نباید از آن غفلت کنند:

1. شخصی که مرتکب گناه می‌شود، چه ضمانتی برای خود می‌بیند که محبت امیرالمومنین و ایمان به ولایت آن بزرگوار از او سلب نشود؟ 

درباره برخی از گناهان فرموده‌اند که انجام آنها یا تکرارشان موجب ازبین رفتن ایمان می‌شود.

مثلا در روایتی از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمودند: «إِذَا اتَّهَمَ الْمُؤْمِنُ أَخَاهُ انْمَاثَ الْإِيمَانُ فِي قَلْبِهِ كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاءِ»؛ «هرگاه مومن به برادر مومنش تهمت بزند، ایمان از قلبش محو می‌شود، همان‌گونه که نمک در آب حل می‌شود». [بحارالانوار، دار احیاء التراث، ج72، ص198]

یا در روایت دیگری فرمودند: «َ مَنْ حَسَدَ مُؤْمِناً انْمَاثَ الْإِيمَانُ فِي قَلْبِهِ كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاء»؛ «هرکس به مومنی حسادت ورزد، یمان از قلبش محو می‌شود، همان‌گونه که نمک در آب حل می‌شود»  [همان، ج75، ص281]

یا فرمودند: «ُ إِذَا أَذْنَبَ الرَّجُلُ خَرَجَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ انْمَحَتْ وَ إِنْ زَادَ زَادَتْ حَتَّى تَغْلِبَ عَلَى قَلْبِهِ فَلَا يُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَداً»؛ «هرگاه بنده گناهی مرتکب شود، در دلش نقطه‌ای سیاه پدید می‌آید، پس اگر توبه کند، محو می‌شود؛ ولی اگر ادامه دهد، آن سیاهی زیاد و زیادتر می‌شود[تا جایی که تمام قلبش را پوشانده و در بر می‌گیرد] و دیگر پس از آن رستگار نمی‌شود». [همان، ج70، ص327]

2. کسی که گناه می‌کند، اگرچه ممکن است به جهت محبت امیرالمومنین علیه‌السلام مشمول شفاعت شده و به جهنم نرود؛ اما در برزخ گرفتار خواهد بود.

در حدیث منقول است که شخصی به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد گناهان برخی از شیعیانتان زیاد است. حضرت در جوابش فرمودند «َفَقَالَ أَمَّا فِي الْقِيَامَةِ فَكُلُّكُمْ فِي الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِيِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِيِّ النَّبِيِّ وَ لَكِنِّي وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَيْكُمْ فِي الْبَرْزَخ‏»؛ «اما در قیامت همه شما با شفاعت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم به بهشت خواهید رفت؛ ولی من نسبت به برزخ شما نگرانم». [الکافی، اسلامیه، ج3، ص242]

در روایتی دیگر نقل شده که فرمودند: «إِنَّ الْعَبْدَ لَيُحْبَسُ عَلَى ذَنْبٍ مِنْ ذُنُوبِهِ مِائَةَ عَامٍ وَ إِنَّهُ لَيَنْظُرُ إِلَى أَزْوَاجِهِ فِي الْجَنَّةِ يَتَنَعَّمْنَ»؛ «بنده به خاطر گناهی از گناهانش صد سال حبس می‌کشد؛ این درحالی است که به همسران بهشتی‌اش نگاه می‌کند که در بهشت متنعم هستند». [همان، ج2، ص272]

به نظر می‌رسد که اگر انسان آخر کار هم به بهشت رفته و جهنمی نشود، نَیَرزَد که به خاطر هر گناهش صد سال حبس بکشد.

3. بر اساس برخی روایات قیامت پنجاه موقف دارد که هر موقفی برای افراد گناه‌کار هزار سال به ‌طول می‌انجامد تا از آن عبور کند. گیرم انسان در نهایت و پس‌از گذاراندن این مواقف به بهشت رفته و از جهنم خلاصی پیدا کند، اما باز هم ارزش ندارد که در دنیا گرفتار گناهان شده و این مقدار معطل شود.