مطالب دوستان نیک رو

با عرض سلام و ادب خدمت شما حکمت دعا برای امام زمان علیه‌السلام و صدقه دادن برای سلامتی آن بزرگوار این است که انسان در این قالب عرض ارادتی به ساحت آن ولیّ معصوم کرده و از این طریق مورد لطف و عنایت آن بزرگوار قرار بگیرد. دعا برای امام و صدقه برای سلامتی آن وجود مبارک، موجب نوعی اتصال به آن حضرت شده و آثار و ثمرات زیادی را برای انسان درپی دارد. ما در دعای زمان غیبت به خداوند عرض می‌کنیم: «خدایا یاد امام و انتظار برای او و دعا و صلوات بر حضرت را از یاد ما نبر تا طولانی شدن غیبت آن حضرت موجب نشود ما از قیام [و ظهورش] ناامید شویم.[کمال‌الدین، اسلامیه، ج2، ص513] این موضوع حاکی از آن است که دعای برای آن جناب نه برای نفع آن حضرت که برای تجدید میثاق و زنده شدنِ یاد او در دل‌هاست. این موضوع درباره خمس و صدقه هم صادق است. خداوند در قرآن به پیامبرش فرموده: «خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَكِّيهِمْ بِهَا وَصَلِّ عَلَيْهِمْ ۖ إِنَّ صَلَاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ»؛ «از اموال آنها صدقه‌ای (واجب یا مستحب) بگیر، تا بوسیله آن، آنها را پاک ساخته و پرورش دهی! و (به هنگام گرفتن آن،) در حق آنها دعا کن؛ که دعای تو، مایه آرامش آنهاست». بر اساس این آیه مالی که به پیامبر و امام داده می‌شود یا صدقه‌ای که برای سلامتی آنان داده می‌شود، برای خود انسان مفید بوده و موجب تطهیر قلب و جلب دعای پیامبر و امام می‌شود و الا نفع بردن امام در آن مطرح نیست. على بن محمد كاشانى نقل می‌کند: يكى از دوستانم به من گفت: مال بسيارى براى امام رضا علیه‌السلام بردم؛ اما با کمال تعجب دیدم آن حضرت از دريافت آن شاد نشد، ناراحت شده و با خودم گفتم، اين همه پول براى ایشان آوردم ولی آن حضرت شاد نشد. ناگهان آن حضرت فرمود: اى غلام يک طشت با آب براى من بياور، سپس روى صندلی نشسته و به غلام گفت: آب‌ بريز. [غلام آب می‌ریخت] ولی از میان انگشتان امام طلا ميان طشت قرار می‌گرفت، آنگاه امام رو به من كرده و فرمود: كسى كه چنين است اعتنائى به پولى كه تو آوردى ندارد. [کافی، اسلامیه، ج1، ص491] درنتیجه صدقه، دعا و صلوات بر معصومین علیهم‌السلام درواقع باعث جلب رحمت و مغفرت برای خود انسان می‌شود. درست مانند نماز، روزه، حج و سایر مناسک عبادی که نفعی برای خدا نداشته و نفعش به خود انسان برمی‌گردد. آیه‌الله مصباح یزدی می‌فرمودند: زمانی که من طلبه‌ای جوان بودم اين سؤال (صلوات چه فایده‌ای دارد؟) براى من مطرح بود. اولين بار كه اين سؤال را از كسى پرسيدم از مرحوم حاج ميرزا على هسته‌‌اى اصفهانى بود. خدا ایشان را رحمت كند. نمى‌‌دانم اسم ايشان را شنيده‌ايد يا نه؟ ايشان يكى از علمايى بودند كه منبر هم مى‌‌رفتند. معمولاً مجتهدان و كسانى كه به مقامات والاى فقه و فلسفه و این‌ها می‌رسند، كمتر منبر مى‌‌روند. ايشان كسى بود كه خودش استاد اسفار بود، حكيم بزرگوارى بود و منبرى معروفى هم بود. به‌خصوص آن‌وقت‌هایی كه ما ايشان را درک كرديم، اواخر عمرشان بود و در ماه رمضان در مسجد حاج عزيزالله تهران منبر مى‌‌رفتند. من بعد از منبر رفتم و از ايشان سؤال كردم كه آقا اين صلوات چه فايده‌‌اى دارد؟! مگر ما چه داريم كه به اهل‌بیت علیهم ‌السلام تقديم كنيم؟! مگر آن‌ها چه كمبودى دارند كه ما به آن‌ها بدهيم؟! ايشان براى من يک مَثلى زد كه هم شيرين بود و هم دلنشين و هم شايد در آن سطحى كه من بودم و در آن جوانى‌‌اى كه من داشتم ظرفيت ذهنم بيش از اين اقتضا نمى‌‌كرد. به‌هرحال جواب زيبايى داد. من هنوز هم جوابى بهتر و قشنگ‌تر از اين پيدا نكرده‌ام. شايد بيش از پنجاه سال مى‌‌گذرد كه من اين جواب را از ايشان شنيده‌ام، بیش از نيم قرن! ايشان فرمود كه صاحب مِلكى را در نظر بگیرید که باغبانى داشته باشد و اين باغبان، گل‌کار باشد و در باغ صاحب ملک، گل‌کاری كرده باشد و در آنجا گل‌هایی را پرورش داده باشد. فرض كنيد که باغبان، غلام زرخريد خودش هم است که آنجا باغبانى كرده و گلى پرورش داده است. يك روز صاحب باغ برای تماشاى باغ خودش مى‌‌آيد. اين باغبانى كه خودش مملوک و غلام صاحب باغ است، از باغى كه مملوک اوست، از گلى كه باز مملوک اوست، گلی را مى‌‌چیند و به صاحب باغ می‌دهد. هم مِلک مال خودش است و هم باغبان، اما اين يك ادبى است كه از ملک خود او يک گلى مى‌‌چيند و به خود او تقديم مى‌‌كند. اين کار او باعث مى‌‌شود كه او استحقاق يك احسنت، آفرين و پاداشى پيدا مى‌‌كند و الا چيزى بر مِلک او افزوده نمى‌‌شود. گلى است که از گلبن خود صاحب باغ، تقديم خود او مى‌‌كند. تازه خود تقديم‌كننده هم غلام و مملوك اوست؛ ولى اين کار او باعث مى‌‌شود كه پيش صاحب باغ احترام پيدا كند و او ديگر بسته به كرم خودش پاداشى به او بدهد، حالا يا تشكر لفظى مى‌‌كند يا يك انعام ديگرى هم به او مى‌‌دهد. صلواتى كه ما مى‌‌فرستيم، خود ما در واقع يك نوع مملوكيت نسبت به اهل‌بیت‌ صلوات‌‌ الله‌‌عليهم‌‌اجمعين داریم. اصلاً وجود ما به طفيل وجود آن‌ها آفريده شده و معرفت و هدايتى كه داريم به بركت آن‌ها است. اگر آن‌ها ما را هدايت نكرده بودند، چه داشتيم؟! گمراهى مثل ساير گمراهان عالم بوديم! خود آن‌ها هم به ما ياد دادند كه صلوات بفرستيد. اگر آن‌ها به ما ياد نداده بودند، ما اين كار را بلد نبوديم. پس مايى كه مملوك آن‌ها هستيم، از باغ خودشان، چيزى كه خودشان به ما ياد دادند را انجام مى‌‌دهيم و درعین‌حال استحقاق پاداش پيدا مى‌‌كنيم! چه‌کاری از اين پرسودتر و چه رحمتى از طرف آن‌ها بالاتر.[https://www.x-shobhe.com/12628.html]