نامه هاي خود به امام زمان را به عربي بنويسيد!

در يكي از پست هايي كه در گروه رهپويان قرآن با موضوع «تكنيك هاي موفقيت در دوران غيبت» نوشته شد ،به معرفي مهمترين توصيه ها از ديدگاه قرآن و روايات براي رسيدن به موفقيت در دوران غيبت و در نتيجه موفقيت در دوران ظهور اشاره كرديم،نكاتي چون:

1)ارتباط معنوي با امام زمان 
هرچند كه يكي از خصوصيت هاي اصلي دوران غيبت عدم ارتباط مادي با امام زمان است،اما با اين وجود راه هاي متعددي براي ارتباط  معنوي با حضرت مهدي وجود دارد كه از جمله مهمترين اين راه ها توصيه اي است كه آيات الهي به آن اشاره مي كنند،توصيه اي كه با عمل كردن به آن مي توانيم ارتباط معنوي خود را با امام زمان بيشتر و بيشتر كنيم و آن توصيه چيزي نيست مگر ترك گناه، چرا كه امام زمان عجل اله تعالي فرجه الشريف جزء همان اهل بيتي است كه خداوند متعال در قرآن مجيد در مورد آنها اينگونه مي فرمايد:

​«إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً[الأحزاب:33]خدا فقط مى‏خواهد آلودگى را از شما خاندان [پيامبر] بزدايد و شما را پاك و پاكيزه گرداند» 

اهل بيتي كه خداوند متعال گناه و آلودگي را از آنها دور و آنها را پاك و پاكيزه كرده است و براي ارتباط با اهل بيت بايد سنخيتي بين ما و آنها وجود داشته باشد و مهمترين تكنيك براي ايجاد سنخيت ترك گناه و معاصي است.

2)كسب صلاحيت ها و استعدادها
به تحقيق مي توان گفت كه كساني جزء انسان هاي موفق در دوران غيبت و به تبع آن در عصر ظهور خواهند بود كه از صلاحيت هاي لازم و كافي براي زندگي در اين عصر برخوردار باشند چرا كه عصر ظهور عصر صلاحيت ها و شايستگي ها است چنانچه قرآن مجيد پيرامون اين موضوع مي فرمايد:«وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ[لأنبياء :105]و در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.»

در اين قسمت اشاره كرديم كه از مهمترين وظايف منتظران كسب تعهد و تخصص كافي در زندگي است چرا كه هم در عصر غيبت و هم در عصر ظهور افرادي مي توانند بيشترين كارايي را داشته باشند كه از اين دو ويژگي مهم برخوردار باشند و اين همان خصوصيتي است كه قرآن مجيد از آن با كلمه صالحين عبير مي كند.

آشنايي ائمه اطهار با زبان هاي زنده دنيا
از جمله صلاحيت هايي كه مي توان در اين دوران بدست آورد،كسب مهارت هاي زباني و آشنايي با زبان هاي دنيا با هدف تبليغ و انتشار معارف قرآن كريم و اهل بيت مي باشد كه در اين زمينه تشرف يكي از علماء به محضر امام زمان به خوبي از اهميت اين موضوع حكايت مي كند:

حضرت آیت الله خرازی در كتاب روزنه هایی از عالم غیب پيرامون اين موضوع تشرفي بسيار جذاب و خواندني را نقل مي كنند :

ایشان از قول یكی از علمای معاصر به نام حجة الاسلام حاج شیخ محمد حسین فاضلی ابرقویی نقل می كند كه فرمودند:در منا بودم، دیدم شوق دارم از خیمه بیرون بروم، بیرون رفتم گویا به طرف مسجد خیف رفتم، به چادری رسیدم دیدم حضرت در آنجا تشرف دارند و ملل مختلف خدمتشان مشرف می شوند و با هر کدام به زبان خودشان صحبت می فرمایند و با من به زبان فارسی صحبت فرمودند، و فرمودند: این ها تشنه معارف دین هستند، چرا زبان های مختلف را فرا نمی گیرید تا معارف دینی را به آنان برسانید.[1]

طبق اين تشرف و همچنين روايت هاي متعددي كه نقل شده است يكي از ويژگي هاي امامان معصوم آشنايي با زبان هاي زنده دنيا مي باشد روايت هايي كه از صحبت كردن امامان معصوم به زبان هاي رومي،تركي،يوناني،هندي،عبري و ...... حكايت دارد كه در اين زمينه به بيان يك روايت از امام رضا عليه السلام اكتفا مي كنيم:

مرحوم شیخ صدوق ، شیخ حرّعاملى و دیگر بزرگان به نقل از اباصلت هروى حكایت كنند:

حضرت ابوالحسن ، امام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام به تمام زبان ها و لغات ، آشنا و مسلّط بود؛ و با مردم با زبان محلّى خودشان صحبت مى نمود.

و بلكه حضرت در لهجه و تلفّظ كلمات ، از خود مردم فصیح تر سخن مى فرمود، تا جائى كه مورد حیرت و تعجّب همه اقشار و افراد قرار مى گرفت . اباصلت گوید: یك از روزها به آن حضرت عرض كردم : یاابن رسول اللّه ! شما چگونه به همه زبان ها و لغت ها آشنا شده اى ؛ و این چنین ساده ، مكالمه مى نمائى ؟

امام علیه السلام فرمود: اى اباصلت ! من حجّت و خلیفه خداوند متعال هستم و پروردگار حكیم كسى را كه مى خواهد بر بندگان خود حجّت و راهنما قرار دهد، او را به تمام زبان ها و اصطلاحات آشنا و آگاه مى سازد، كه زبان عموم افراد را بفهمد و با آن ها سخن گوید؛ و بندگان خدا بتوانند به راحتى با امام خویش سخن گویند.

سپس امام رضا علیه السلام افزود: آیا فرمایش امیرالمؤ منین ، امام علی علیه السلام را نشنیده اى كه فرمود: بر ما اهل بیت - عصمت و طهارت - فصل الخطاب عنایت شده است .

و بعد از آن ، اظهار نمود: فصل الخطاب یعنى ؛ معرفت و آشنائى به تمام زبان ها و اصطلاحات مردم ؛ و بلكه عموم خلایق در هر كجا و از هر نژادى كه باشند.[2]

اين مطالب بهانه اي بود تا با يكي از جرياناتي كه اين روزها به صورت گسترده در شبكه هاي اجتماعي داخلي و خارجي مطرح مي شود بپردازيم جرياني كه با انتشار گسترده اين تصوير همراه است:

در ارتباط با اين نوشته دو نكته مهم  را ميتوان مطرح كرد:

1-نكته اول اينكه با مطالعه اجمالي رواياتي كه در اين موضوع بيان شده است به جعلي بودن اين نوشته پي مي بريم چرا كه حضرات معصومين مي توانند به تمام زبان هاي دنيا با فصاحت كامل صحبت كنند.

2-نكته بعدي اينكه وجود اين نوشته در مسجد جمكران كاملا مشكوك است و با جستجويي ساده در فضاي مجازي مي توان به ساختگي و جعلي بودن اين تصوير پي برد،چرا كه در تصوير اصلي هيچ خبري از وجود اين نوشته نيست و با وجود شبيه بودن دو تصوير،افراد در حال مشاهده و مطالعه تابلوي اصلي هستند.

هرچند ماجراي اين چاه در مسجد جمكران  و نامه هايي كه مردم در اين چاه مي اندازند،هدف اصلي اين نوشته نبوده است،اما به طور خلاصه ماجرا اين است كه هيچ چاهي در دنيا به نام امام زمان وجود ندارد و اين چاه نيز مانند همه چاه هاي ديگر يكي از مصاديق روايت هايي است كه يكي از توصيه هاي آنان براي رفع مشكلات و بدست آوردن حوائج اين است كه نامه اي نوشته و در آن حاجت مد نظر ذكر شود و ان را درون چاهي از چاه هاي زمين انداتخ بدون اينكه نامي از چاه مخصوص برده باشند چنانچه امام صادق عليه السلام روايت مي كند:

«هرگاه تو را حاجتي بسوي خداي تعالي باشد يا از امري خائف و ترسان باشي در كاغذي بنويس ... حاجت ذكر مي‌شود ـ پس رقعه را بپيچ و در بندقه‌اي از گل و در ميان آب جاري يا چاهي بينداز كه حقتعالي بزودي فرج كرامت فرمايد»[3]

خلاصه كلام آنكه هدف از اين نوشته بيان دشمني افراد مغرض با اعتقادات و انديشه هاي شيعيان پيرامون امام زمان عليه السلام است كه از هر فرصتي براي ضربه زدن و تضعيف اين اعتقادات بهره مي گيرند و افرادي كه سفري به اين مسجد مقدس نكرده اند با مشاهده اين تصوير فكر مي كنند كه اين تصوير واقعيت خارجي داشته و در نتيجه سوالات متعددي در ذهن آنها نقش مي بندد،غافل از اينكه اين تصوير كاملا جعلي بوده و به هيچ وجه واقعيت خارجي نداشته و نخواهد داشت.

منابع:

[1]کتاب روزنه هایی از عالم غیب، حضرت آیت الله سید محسن خرازی، ص 39

[2]عیون االاخبارالرّضا علیه السلام : ج 2، ص 228،

[3]مفاتيح الجنان، ص 1081