با سلام به شما کاربر محترم
اینکه امسال فرزندتان باید چهارم ابتدایی باشد، ولی اجازه ندادید و دوباره او را به پایه سوم ابتدایی برگرداندید، آیا صرفاً به خاطر ضعف حافظه او این کار را کردید یا کلاً وضعیت تحصیلی فرزندتان خوب نیست؟
اگر کلاً وضعیت تحصیلی فرزندتان خوب نیست، این می‌تواند نشان دهد که مسئله صرفاً در ضعف حافظه نیست، بلکه در فرایند یادگیری مشکل وجود دارد که یکی از این فرایندها حفظ و نگهداری مطالب است.
اما درباره حافظه و نگهداری مطالب درسی چند نکته حائز اهمیت است:
1- باید توجه داشت که همه ما دارای حافظه هستیم و اگر گاهی با کودکی مواجه می‌شویم که دارای حافظه بدی است، به این علت است که آن را بد به کار برده است، نه اینکه لزوماً کارکرد مغزش یا ژنتیکی مشکل داشته باشد.
2- اگر نمی‌خواهیم که حافظه کودک اصطلاحاً آکبند نگه داریم، باید مدام آن را فعال کنیم؛ یعنی باید از طریق تکرار و تمرین همراه با پرسش و پاسخ از حافظه استفاده کنیم. لذا وقفه یادگیری و حفظ در سه ماه تابستان به شدت در تنبل کردن حافظه و ذهن دانش آموزان تأثیر منفی می‌گذارد.
3- دو اصل مهم در حافظه و نگهداری مطالب، مشاهده گری و دیگری تکرار است. مشاهده گری صرفاً با چشم نیست، بلکه منظور استفاده جدی از حواس پنج‌گانه است؛ بدین صورت که وقتی خوب ببینیم، خوب بشنویم، خوب بو کنیم و خوب بچشیم و خوب لمس کنیم، مطالب را اولاً بهتر یاد می‌گیریم. ثانیاً بهتر در حافظه‌مان نگهداری می‌کنیم و درنهایت اگر توأم با تکرار و تمرین باشد، به شدت در حفظ طولانی مدت مطالب مؤثر خواهد بود.
اما فارغ از توجه به تغذیه و مواردی فیزیولوژیکی که باید حتماً به آن‌ها نیز توجه داشت، راهکارها و تکنیک‌های رفتاری تقویت حافظه چیست؟ در ادامه به سه راهکار مهم و مؤثر و کاربردی اشاره می‌کنم.
1- یکی از مؤثرترین و مهم‌ترین راهکاری‌های تقویت حافظه، این است که از دانش آموز بخواهید مطلبی را که در کلاس درس فرا گرفته است به شما یا به برادر یا خواهر یا دوستش یا هرکس دیگری به صورت خلاصه یاد بدهد؛ در واقع او نقش معلم و آموزش دهنده را ایفا کند. این کار دو مهارت را در دانش آموز تقویت می‌کند: اولاً باعث می‌شود تا دانش آموز در هنگام ارائه مطالب بفهمد که کجای مطالب درس را به خوبی یاد نگرفته است که باید تمرین کند تا آن‌ها را یاد بگیرد. ثانیاً این کار منجر به این می‌شود که در انتقال مطالب هم دارای مهارت شود و یاد بگیرد که چگونه مطالب یاد گرفته را به دیگران انتقال دهد. دوباره ترکیب این دو مهارت باعث می‌شوند که فرایند یادگیری، حفظ و یاددهی دانش آموز فعال‌تر شود و مطالب به صورت طولانی مدت در ذهنش نقش ببندند.
2- یکی از راهکارهای حفظ واژه‌های جدید درس و همچنین حفظ جدول ضرب این است که دانش آموز از تکنیک جی 5 استفاده کند. شما می‌توانید آموزش جی 5 را در قسمت گوگل جستجو کنید و شیوه استفاده از آن را یاد بگیرید. شیوه بسیار جذاب و به شدت مؤثری است برای کسانی که حافظه ضعیفی دارند.
3- دانش آموز باید مطالب درس را به صورت ساختارمند یاد بگیرد؛ یعنی به شکل نموداری فرا بگیرد. وقتی دانش آموز، درس‌های حفظی؛ مثل اجتماعی، هدیه و علوم را به صورت نموداری یاد بگیرد، بهتر می‌فهمد که فلان بحث، کجای درس می‌باشد و درک عمیق‌تری پیدا می‌کند.
به عنوان مثال دانش آموز می‌خواهد فرق زندگی شهری، روستایی و عشایر نشین را در درس مطالعات اجتماعی یاد بگیرد، شما می‌توانید به شکل نموداری این مطالب را از همدیگر تفکیک کنید؛ بدین صورت که جلوی دانش آموز نموداری را ترسیم کنید و سرفصل نمودار، شیوه‌های زندگی مردم باشد و ذیل این سرفصل؛ زندگی شهری، زندگی روستایی و زندگی عشایری باشد و روبه روی آن، توضیح هرکدام را بنویسید. این روش باعث می‌شود تا دانش آموز بهتر بتواند مطالب را در ذهن خود سازمان دهی کند.
البته ممکن است اوایل، انجام آن، کار سختی باشد، ولی تمرین و تکرار این روند، سرعت عمل او را در یادگیری، به خاطر سپاری و یاددهی مطالب درسی بالاتر خواهد برد.
این سه راهکار قوی و مؤثر در تقویت حافظه و نگهداری مطالب درسی است. جهت پرهیز از زیاده‌گویی، از بیان دیگر تکنیک‌های تقویت حافظه خودداری می‌کنم. امیدوارم با بکار بردن این سه راهکار، شاهد تقویت حافظه و بهتر شدن وضعیت تحصیلی فرزندتان باشید.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
اینکه نسبت به فرزندتان دغدغه دارید و به تربیت و آینده‌اش اهمیت می‌دهید بسیار خوب و ارزشمند است. درباره یادگیری زبان این سؤال مهم مطرح می‌شود که به چه دلیلی باید کودک شما زبان انگلیسی را یاد بگیرد؟ آیا چون فرزند 5 ساله شما علاقه به زبان نشان می‌دهد، فکر می‌کنید زمان یادگیری‌اش رسیده است؟ آیا چون یک زبان بین المللی است باید یاد بگیرد؟ این خیلی مهم است که شما چه هدفی را برای یادگیری زبان دوم در فرزندتان دنبال می‌کنید.
اگر هدف مشخص، منطقی و درستی برای این کار نداشته باشید، بعد از مدتی از این کار زده شده و آن را رها می‌کنید، مگر اینکه هدف مشخص و درستی برای یادگیری زبان بین المللی داشته باشید که در آن صورت به شرط همراهی و استقبال کودک آن هم بعد از 6- 7 سالگی، اقدام کنید، در غیر این صورت توصیه نمی‌شود. چرا؟
معمولاً کودکان بین 3 تا 3 و نیم سالگی به زبان مادری تسلط پیدا می‌کنند و کلمات و حروف را راحت ادا می‌کنند. لذا از این سن می‌توان کم کم زبان دوم را (از طریق یادگیری واژگان) وارد کرد. اما اگر کودکی 4 یا 5 سال دارد و هنوز در بیان کلمات فارسی مشکل دارد، برای یادگیری زبان دوم آماده نیست. بنابراین نمی‌توان فقط سن را معیار قرار داد. تنها معیار قابل اعتنا، توانایی کودک در گفت‌وگو به زبان مادری و زبان اولش است. از آنجا که مکان زبان اول در مغز با مکان زبان دوم در مغز متفاوت است و آموزش زبان اول منطقه خاصی را در مغز فعال می‌کند و آموزش زبان دوم در یک منطقه دیگر است، این بسیار مهم است که کودک به توانایی و رشد بیشتری هم از لحاظ عصبی شناختی و هم از نظر روانی و گفتاری رسیده باشد تا بتوان با اطمینان بیشتری به آموزش زبان پرداخت.
درباره کلاس پیش دبستانی هم می‌توانید جایی را انتخاب کنید که جمعیت کمتر و بدون اختلاط باشد. اما حضور بچه‌ها در پیش دبستانی از این جهت ضروری است که اولاً زمینه سازی برای حضور آن‌ها در مدرسه را برای سال آینده فراهم می‌کند. ثانیاً بچه‌ها در پیش دبستانی با یکسری مهارت‌ها از جمله مهارت ارتباطی و جمعی با سایر بچه‌ها را یاد می‌گیرند و همچنین یاد می‌گیرند که چگونه مسائلشان را با سایر بچه‌ها حل کنند.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
حس و حال شما را بابت این مسئله درک می‌کنم، ولی باید توجه داشت به‌طور کلی وقتی ما انسان‌ها از یک نفر، رفتار منفی می‌بینیم، معمولاً نسبت به آن فرد، حس منفی پیدا می‌کنیم و چه بسا در درون خودمان بگوییم که چه آدم بدی است یا چه انسان بی شخصیتی است و ... در حالی که هیچ انسانی ذاتاً بد نیست، بلکه رفتار و کردار بد و ناپسند، انسان را بد می‌کند.
بنابراین در روابط زن و شوهر خیلی مهم است که مثلاً وقتی شما، رفتار بدی از همسرتان می‌بینید، به سرعت او را بد ندانید، بلکه باید تنها رفتارش را بد بدانید. وقتی این چنین شد، ضمن دوست داشتن او و حفظ رابطه صمیمی، سعی می‌کنید با دلسوزی، رفتار منفی او را اصلاح کنید. دقیقاً مثل این می‌ماند که وقتی همسرتان مریض می‌شود، شما هیچ گاه مریضی او را جزء ذاتش نمی‌پندارید، بلکه سعی می‌کنید به او در درمان و به دست آوردن سلامتی‌اش کمک نمایید.
اما درباره وضعیت همسرتان، توضیح ندادید که چه مدت است که به این کار آلوده شده است و آیا همسرتان می‌داند که شما پی به رفتارش برده‌اید یا نه؟ برای درمان و حل این مشکل، البته باید توجه داشت که اگر همسرتان پی به اشتباه و ناهنجار بودن رفتارش برده باشد و خطای خودش را قبول کند، این مقدمه می‌تواند زمینه و انگیزه را برای اصلاح و درمان رفتارش فراهم کند، وگرنه تضمینی برای اصلاح و درمان وجود نخواهد داشت.
امّا راه مقابله با رفتار منفی همسرتان این است که در ابتدا برای از بین بردن هر دردی، عامل آن درد را شناخت؛ گاهی چند عامل با هم در به وجود آمدن یک درد دخالت دارند که شما در متنتان اشاره کردید؛ از جمله دسترسی به گوشی، احتمالاً فیلترشکن و محیط آلوده‌ی فضای مجازی، عادت به این رفتار و ارضا نشدن غریزه جنسی به صورت سالم، ضعف شخصیت و ایمان فرد و ... همگی می‌تواند فرد را به سمت گناه سوق دهد.
همچنین بخشی از گرایش فرد به پورن، می‌تواند به خاطر وقت آزاد داشتن و میل شدید او به مسائل جنسی باشد. لذا خستگی بدنی باعث کاهش میل فرد به مسائل جنسی می‌شود و طبیعتاً روی حس و تمایلش هم تأثیرگذار خواهد بود، لذا سعی کنید کارهای بدنی و متفرقه از جمله نگهداری و بازی با بچه‌ها را به همسرتان بسپارید. (سعی کنید وقت آزادش ایشان را پر کنید.) به خصوص اینکه اشاره کردید که همسرتان در خانه کاری به شما و بچه‌ها ندارد، در حالی که شما باید بعضی از کارها؛ از جمله تفریح و بازی کردن با بچه‌ها را به او بسپارید تا حس تعهد و مسئولیت پذیری او فعال شود.
سعی کنید در زمان و لحظاتی که وقت همسرتان آزاد و مستعد رابطه است، همان لحظه با مهیا کردن شرایط و فضا، رابطه زناشویی برقرار کنید. لذا برقراری رابطه از سوی شما با ایشان و ارضا شدنش، می‌تواند تا حدودی میلش به پورن را تا حدودی کم کند.
بالا رفتن انگیزه‌های درونی برای کنار گذاشتن این کار می‌تواند فرد را در کنترل نفس نیز کمک کند. لذا شما به عنوان همسر به او انگیزه پیشرفت در مسائل مختلف کاری، اجتماعی و ورزشی را بدهید تا وقت آزاد و تنهایی خودش را با کارهای سالم پر کند. در کنار آن:
1- وقتی ارزش‌های اخلاقی در فرد بالا باشد، احتمال گرایش به رفتار غلط کاهش پیدا می‌کند.
2- موقعیت‌های که ایشان را بیشتر تحریک می‌کند، شناسایی کنید و از او بخواهید که از آن‌ها فاصله بگیرد.
راهکارهای دیگری نیز وجود دارند که می‌توانید جهت مطالعه بیشتر به لینک ذیل مراجعه کنید.
https://btid.org/fa/news/97070
امیدوارم با رعایت نکات بالا همسرتان دست از این کارهایش بردارد و احساس آرامش را دوباره بتوانید در زندگی مشترکت به دست آورید.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
ای کاش به صورت مصداقی تر همراه با مثال درباره کینه‌ای بودن آقاپسرتان توضیح می‌دادید؛ چراکه برچسب زدن یک ویژگی اخلاقی منفی به کودک، نیاز به بررسی و ملاحظات بیشتری دارد.
اینکه پسرتان خیلی کینه به دل می‌گیرد، آیا در همه موارد و نسبت به همه افراد اینگونه است یا اینکه در موارد خاص؛ مثلاً نسبت رفتارهای شما یا شخص خاصی این حساسیت را دارد؟ چراکه برخی بچه‌ها ممکن است نسبت به افراد خاصی حساسیت داشته باشند.
باید توجه داشت که حساسیت موردی را نمی‌توان به عنوان مشکل مطرح کرد و برچسب کینه‌ای زد، ولی اگر فرزند شما به طور کلی نسبت به واکنش‌های دیگران حساس است و سریعاً ناراحت شده و حس منفی دارد؛ به طوری که عذرخواهی دیگران را هرگز نمی‌پذیرد، آنگاه می‌توان گفت که چنین فردی دچار مسئله است.
بنابراین با فرض اینکه آقاپسر 8 ساله شما واقعاً کینه‌ای است ادامه مشاوره را پیش می‌بریم. دلایل عمده کینه‌ای شدن افراد به موارد ذیل برمی‌گردد.
1- سوءتفاهم
یکی از دلایل مهمی که باعث کینه‌ای شدن افراد می‌شود، برداشت غلط و سوءتفاهم نسبت به رفتارهای دیگران است. افراد کینه‌ای به اشتباه گمان می‌کنند که دیگران نسبت به آن‌ها قصد و غرض بدی دارند، به همین دلیل در ذهن خود شروع به منفی بافی می‌کنند و این افکار تبدیل به کینه می‌شود.
2- توقع زیاد و بیجا از دیگران
برخی از افراد نسبت به دیگران توقع و انتظار غیرمنطقی و نادرستی دارند و زمانی که دیگران طبق خواسته‌شان عمل نمی‌کنند، فکر می‌کنند که دیگران، آن‌ها را دوست ندارند و برایشان ارزش قائل نیستند و همین موضوع، زمینه را برای تشدید ناراحتی و شکل گیری کینه فراهم می‌کند.
3- حسادت
گاهی حسادت و ناراحت شدن از موفقیت و برتری دیگران و عدم پذیرش این برتری، خود عاملی برای شکل گیری کینه و ناراحتی شدید می‌شود.
اما راهکار چیست و چه باید کرد؟
شما به عنوان مادر بهتر است که فرزندتان را نزد یک مشاوره ببرید تا مشاور به صورت بالینی این مسئله را بررسی کند. اما اگر امکان مشاوره مستقیم فعلاً میسر نیست و دنبال راه‌حلی هستید تا این مسئله اخلاقی را در فرزندتان کنترل کنید، توصیه می‌کنم، گفتگوی دو طرفه روزانه با فرزندتان را بیشتر کنید و به او در این زمینه، آگاهی بدهید، اما چگونه؟
بدین صورت که وقتی متوجه شدید که فرزندتان از کسی یا مسئله بسیار ناراحت است و... در اینجا ابتدا اجازه بدهید هیجانات منفی او فروکش کند. سپس بعد از مدتی وقتی هیجاناتش کاهش پیدا کرد با او صحبت کنید و دلیل ناراحتی‌اش را بپرسید. اجازه بدهید کامل صحبت‌هایش را انجام دهد (ولو صحبت‌های غلط و نادرستی داشته باشد) تا تخلیه هیجانی اتفاق بیفتد، سپس با آوردن احتمالات متعدد، ذهنیت منفی او را نسبت به فردی که از او ناراحت است کاهش دهید؛ مثلاً فرض بگیرید که فرزند 8 ساله شما از پسر همسایه بابت ندادن اسباب بازی ناراحت است، در اینجا با آوردن دلایل متعدد از جمله اینکه؛ آیا اگر خودت جای او بودی، حاضر بودی اسباب بازی خودت را به دیگران بدهی؟ آیا چون فلانی، اسباب‌بازی‌اش را به تو نداد، آدم بدی است؟ مگر آن روز با اسباب‌بازی‌اش، بازی نکردی؟ با این سؤالات و آوردن نمونه‌های مختلف، می‌توانید میزان درک فرزندتان را نسبت به مسائل بالا ببرید و ذهنیت منفی‌اش را اصلاح کنید. البته به شرطی که در این مسیر مداومت داشته باشید؛ چراکه اصلاح ذهنیت منفی، کمی زمان‌بر است و نیاز به صبر و بردباری شماست تا کم کم این ذهنیت را در او به صورت مثبت تغییر دهید.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
نگرانی و دغدغه مندی شما برای آینده فرزندتان و تصمیمی که می‌خواهد بگیرد را درک می‌کنم، ولی توجه داشته باشید که صرف نگرانی و ابراز مخالفت، مسئله را حل نخواهد کرد، بلکه باید به صورت منطقی و مستدل با او صحبت کنید و اگر مخالفتی دارید، با دلیل و منطق بیان کنید و آن وقت منتظر باشید که آیا دلایل منطقی و قانع کننده‌ای برای سؤالات و ابهامات شما دارد یا نه!
اما قبل از هر چیز، دقیقاً علت مخالفت شما با تصمیم پسرتان چیست؟ آیا فکر می‌کنید که چون پسرتان، 22 سال سن دارد، هنوز برای ازدواج زود است؟ یا اینکه چون شرایط ازدواج را ندارد ازجمله کار، سرمایه، تعهد و مسئولیت پذیری و ... مخالف ازدواج او هستید یا اینکه کلاً نسبت به موردی که برای ازدواج انتخاب کرده مخالف هستید؟ یا ...
در هرصورت اگر دلیل یا دلایل مخالفت شما برای خودتان مشخص نباشد و صرفاً نگران باشید، هرگز نمی‌توانید فرزندتان را برای مخالفت خود متقاعد کنید. اما اگر دلایل شما مشخص، منطقی و مستدل باشد، می‌توان امید داشت که تأثیر لازم را در او داشته باشد. در آن صورت اگر فرزندتان در برابر دلایل شما بدون اینکه دلیل منطقی و قانع کننده‌ای برای شما بیان کند، صرفاً روی خواسته‌اش پافشاری نماید، این نشان می‌دهد که این تصمیم او چقدر احساسی و هیجانی بوده و هنوز به پختگی و آمادگی برای ازدواج نرسیده است.
لذا از او بخواهید که به جای اصرار به این تصمیم از یک مشاور مشورت بگیرد و ببیند چقدر برای این تصمیمی که می‌خواهد بگیرد، آمادگی دارد و بعد تصمیم نهایی خودش را بگیرد. شما می‌توانید همین سایت را هم به او معرفی کنید تا برای تصمیمی که می‌خواهد بگیرد، جدیت بیشتری داشته باشد و متوجه زوایای مختلف تصمیم و اینکه چقدر شرایط و آمادگی لازم را دارد بشود.
مشاور به او کمک می‌کند که با دید باز به مسئله نگاه کند، حتی اگر علیرغم مشاوره‌های مشاور همچنان فرزندتان روی حرف خودش پافشاری کند، مشاوره به او کمک می‌کند تا از منظر مختلف به مسئله نگاه کند و آگاهانه تصمیم خودش را بگیرد. در واقع مشاور چشم‌های فرد را باز می‌کند تا چاله‌هایی که در پیش روی او وجود دارند را تشخیص بدهد و آمادگی مواجهه با این چالش‌ها را در زندگی داشته باشد، برخلاف کسی که چشمش به واقعیات زندگی بسته است و هرآن به خاطر عدم پیش بینی چالش‌ها آسیب پذیرتر خواهد بود و برنامه‌ای هم برای مواجهه با آن‌ها نخواهد داشت و طبعاً احتمال شکست و ناکامی او بالا خواهد رفت.
درنتیجه به جای نگرانی، به خدای متعال توکل کنید و از او بخواهید آنچه خیر است برای او رقم بزند. از این رو ممکن است خیر و صلاح او در همین ازدواج باشد. پس دلیلی ندارد که نگران شوید و خودخوری کنید، بلکه از خدای متعال بخواهید تا مسیر انتخاب درست را پیش روی فرزندتان قرار دهد.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
کُندنویسی بچه‌های ابتدایی، دلایل مختلفی دارد که مهم‌ترین دلایل آن می‌تواند ضعف عضلات دست و انگشتان، بد گرفتن مداد، چپ دستی، بد نشستن و کوتاه بودن مداد باشد. از این رو ابتدا بررسی کنید که آیا فرزندتان مداد را بد می‌گیرد؟ آیا طرز نشستنش درست است؟ اگر مطمئن شدید که مشکل مربوط به بد گرفتن مداد و نشستن و کوتاهی مداد نیست، احتمال زیاد مشکل مربوط به ضعف عضلات دست و انگشتان می‌باشد که با انجام یکسری تمرینات مربوط به تقویت عضلات دست و انگشتان، می‌توان مشکل کُندنویسی را حل نمود. اما چگونه؟ راه‌حل‌های زیر می‌توانند به فرزند شما کمک کنند.
1- یکی از روش‌های تقویت تندنویسی این است که دانش آموز، دکمه‌های لباس خودش باز و بسته کند. شما به عنوان مادر می‌توانید روزانه مسابقه‌ای را با فرزندتان ترتیب بدهید که اگر فرزندتان زودتر از شما دکمه‌های لباسش را ببندد، جایزه‌ای را برایش در نظر می‌گیرید. تشویق باعث می‌شود که سرعت عمل فرزندتان برای انجام کار بالا برود و عضلات دست و انگشتانش بیشتر درگیر شوند.
2- یکی از تمرین‌های تندنویسی مدیریت زمان است. شما می‌توانید برای نوشتن، فرزندتان زمان مشخصی را به او اعلام کنید و اگر این مدیریت زمان همراه با پاداش باشد، خیلی تأثیرگذار است.
3- باز و بسته کردن درب بطری و پیچ و مهر و قفل در با کلید در سایز و اندازه‌های مختلف در زمان مشخص نیز یکی دیگر از راه‌های تقویت عضلات دست و انگشتان است.
4- چنگ زدن و فشردن توپ‌های نرم پلاستیکی با انگشتان دستی که قلم به دست می‌گیرد، خیلی می‌تواند روی تقویت عضلات دست کمک کند.
نکته:
این انتظار را نداشته باشید که به یک‌باره فرزندتان تندنویس شود، ولی با برنامه و به صورت تدریجی در بک بازه زمانی یک تا دو هفته می‌توان انتظار داشت که وضعیت نوشتن فرزندتان بهتر شود.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
بسیار مفتخریم که شما به عنوان مربی قرآن، این دغدغه مندی تربیتی را نسبت به آینده بچه‌ها دارید. بی‌شک این حس مسئولیت‌پذیری و تعهد شما نسبت به فراگیران قرآنی می‌تواند راهگشای تربیت نسل سالم و دین‌دار باشد.
همان‌طور که خودتان هم اشاره کردید، استفاده کودکان و نوجوانان از تلفن هوشمند اگر خارج از چارچوب و ضابطه باشد، بی شک تبعاتی را به دنبال خواهد داشت که بسته به میزان شدت آن، می‌تواند در آینده نزدیک یا دور مشکل ساز شود. اما در چنین وضعیت چه کار می‌توان کرد؟
شما به عنوان یک مربی قرآن می‌توانید دو راهبرد در پیش بگیرید:
1- راهبرد اول؛ پیشگیری
شما می‌توانید به خانواده‌هایی که هنوز با این معضل مواجه نشدند، این آگاهی را بدهید که مبادا گوشی هوشمند را بدون ضابطه در اختیار بچه‌ها قرار دهند. (اگر هم بنا باشد گوشی یا تبلت در اختیار بچه‌ها قرار داده شود، مدت زمان آن محدود و مشخص باشد؛ مثلاً یک تا دو ساعت در طول روز) همچنین هیچ‌گاه توصیه نمی‌شود که بچه‌ها، گوشی یا تبلت مستقل و با مالکیت خود داشته باشند؛ زیرا این کار مانع از نظارت درست و کافی والدین می‌شود. بهتر است استفاده از گوشی توسط بچه‌ها با مالکیت والدین باشد تا نظارت بهتری در این زمینه داشته باشند.
2- راهبرد دوم؛ اصلاح رفتار
به بچه‌هایی که درگیر گوشی و تبلت هوشمند هستند، به آن‌ها برنامه‌های سالم و مفیدی که در فضای مجازی هست را پیشنهاد بدهید. به جای اینکه آن‌ها را از استفاده از گوشی منع کنید، به آن‌ها استفاده درست را آموزش بدهید و برنامه‌های مفیدی که می‌تواند با خلاقیت و تلاش خودشان در فضای مجازی تولید کنند را توصیه کنید.
در برابر خانواده‌ها نیز سعی کنید نسبت به استفاده ضابطه مند از گوشی هشدار بدهید تا نظارت بیشتری روی بچه‌ها داشته باشند و استفاده از گوشی را برای بچه‌ها محدود، ضابطه مند و مشخص کنند. بنابراین به جای اینکه کودک یا نوجوان به مدت چندین ساعت در فضای مجازی بچرخد، مدت زمان را محدود کنند و مالکیت آن را از اختیار او خارج نمایند تا بتوانند نظارت درستی داشته باشند.
اینکه بچه‌ها از چه سنی می‌توانند گوشی مستقل تحت مالکیت خود داشته باشند، باید عرض کنم که نمی‌توان با قطعیت سن مشخصی را بیان کرد، ولی بعد از دوره نوجوانی و زمانی که فرد به مرحله استفاده درست و ضابطه مند از گوشی رسیده باشد، زمینه برای این موضوع فراهم می‌شود وگرنه صرف بالا رفتن سن، کمکی به این مسئله نمی‌کند، بلکه بلوغ فکری در این زمینه بسیار اهمیت دارد.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
در ابتدا باید عرض کنم که معمولاً چالش برانگیزترین پایه تحصیلی برای والدین و بچه‌ها، سال اول ابتدایی است که بچه‌ها به دلیل اینکه تازه با محیط جدیدی به نام مدرسه و قوانین و اقتضائات آن و شیوه آموزش و یادگیری آشنا می‌شوند با مسائل چالشی روبه‌رو می‌شوند که برایشان مشکل ساز است. یکی از آن مسائل، املا گرفتن و شیوه یادگیری است که برخی از بچه‌ها ممکن است با آن مشکل داشته باشند.
تقویت حافظه دیداری و شنیداری برای یادگیری کلمات و املای درست آن‌ها بسیار اهمیت دارد. از این رو توصیه می‌شود که والدین، حافظه دیداری و شنیداری بچه‌ها را تقویت کنند، اما چگونه؟
برای تقویت حافظه شنیداری بچه‌ها، باید این نکته را مدنظر قرار داد که آنچه انتظار داریم تا حافظه شنیداری بچه‌ها تقویت شود این است که 1- بچه‌ها باید به این توانایی برسند که صداهای نزدیک به هم را از همدیگر تشخیص بدهند. 2- توالی شنیداری را بتوانند تکرار کنند. 3- آنچه را شنیده‌اند، بتوانند در حافظه خود نگه دارند. اگر این سه انتظار در بچه‌ها اتفاق بیفتد، آن گاه حافظه شنیداری آن‌ها تقویت خواهد شد.
برای تقویت حافظه شنیداری بچه‌ها می‌توانید راهبردهای زیر را انجام دهید:
1- این عادت را در بچه‌ها نهادینه کنید که به صداهای اطراف خود توجه کنند؛ مثلاً می‌توانید چشم‌های آن‌ها را ببندید و از آن‌ها بخواهید که صداهایی که شما یا خواهر و برادرش یا دوستش یا هرکس دیگری تولید می‌کند، تشخیص بدهند و نام ببرند.
2- چند جمله را پشت سر هم بگویید و از کودک بخواهید که آن‌ها را پشت سرهم و به ترتیب بگوید. این تمرین به کودک یاد می‌دهد تا نسبت به آنچه می‌شنود، بیشتر دقت کند و جمله‌های دیگران را به خاطر بسپارد.
3- از وسایل صدا دار استفاده کنید؛ مثلاً یک ساعت زنگ‌داری را در گوشه‌ای از خانه پنهان کنید و از کودک بخواهید تا با تعقیب صدا، آن را پیدا کند.
در کنار تقویت حافظه شنیداری، باید حافظه دیداری کودکان نیز تقویت شود؛ چراکه ضعف در این حافظه نیز باعث می‌شود تا کودک، آن کلمات و حروفی را که یاد گرفته است، نتواند در حافظه دیداری خود ثبت نماید و از آن استفاده کند. برای تقویت حافظه دیداری نیز می‌توان از راهبردهای زیر استفاده کرد:
1- چند کلمه یا چند جمله‌ای را تهیه کنید و تمامی نقطه‌های کلمات آن را بردارید و از کودکتان بخواهید نقطه‌ها را به درستی بگذارد.
2- چند تصویر از گوشی موبایل خود به کودک نشان دهید و سپس آن‌ها را پنهان کنید و سؤالاتی در مورد جزییات آن تصویر، طراحی کرده و پاسخ‌های درست او را تشویق کنید.
3- اشیاء و وسایلی را تهیه کنید و از کودک با چشمان بسته بخواهید که آن اشیاء و وسایل را لمس کند و نام آن‌ها را بگوید.
موفق باشید.
با سلام به شما کاربر محترم
اینکه نسبت به شاگردتان احساس همدردی می کنید و تلاش می کنید تا مشکلش برطرف شود، بسیار ارزشمند و قابل تحسین است. برای اینگونه شاگردان آسیب پذیر که ممکن است پدر یا مادرشان را از دست بدهند، تعامل و ارتباط همدلانه بسیار ضروری است. طبیعتا بخشی از اضطراب و نگرانی این بچه ها از طریق اعتراض، عدم همکاری، لجبازی و پرخاشگری نشان می دهند. لذا توجه داشته باشید که این حاضر جوابی یا پرخاشگری از سوی شاگردنان، صرفا تخلیه هیجانی و درونی او از وضعیت موجود خودش است نه ناظر به شما.
وقتی این نوع نگاه را به مسئله داشته باشید، دیگر نسبت به واکنش های او حساس نمی شوید، بلکه سعی خواهید کرد تا زمینه لجبازی و پرخاشگری او را کاهش دهید. اما چگونه؟ از طریق توجه مثبت به ویژگی ها و رفتارهای مثبت او و همچنین گفتگوی عاطفی دو طرفه به صورت روزانه با او داشته باشید. از نوشتن تکالیف، خواندن درس و رفتارهای درست و حرف شنوی اش، تشکر کنید و دست نوازش بر سر او بکشید تا حس نزدیکتری نسبت به شما داشته باشد. البته مواظب باشید که در این زمینه زیاده روی نکنید و حس وابستگی عاطفی نسبت به شما پیدا نکند.
درباره وضعیت خانوادگی این دختر هم بهتر است شما یا مشاور مدرسه با مادر این دخترخانم درباره وضعیت رفتاری دخترش صحبت کنید. همچنین درباره تبعات نبود آرامش در زندگی با مادر صحبت کنید تا حس مسئولیت پذیری مادر در این زمینه فعال تر شود و جه بسا نسبت به تصمیمی که می خواهد در آینده بگیرد تجدیدنظر کند.
موفق باشید.
Páginas