فرزندآوری بنابر آموزه‌های اسلام، دارای آثار و برکات فراوانی است؛ ولی متاسفانه بسیاری از بانوان به هر بهانه‌ای خود را از آن محروم می‌کنند.
دنیا، مزرعه آخرت است. سختی این مزرعه این است که هر محصولی به بار نمی‌نشیند و نمی‌تواند دست آدمی را در آخرت موقع برداشت محصول بگیرد. چه بسا آدمی به کار خیری (به گمان اینکه در آخرت می‌تواند نفعی به او برساند)، دل خوش باشد، اما هنگام مواجهه با کارنامه اعمال می‌بیند که آن عمل به علت اینکه اخلاص نداشته و نوعاً برای خودنمایی و ریا بوده، مردود شمرده شده است.
اعمال خوب و بد، به ضمیمه نیت‌های آدمی، سرنوشت انسان را رقم خواهند زد. به همین خاطر در قیامت، هر فردی به شدت نیازمند یک ذره کار خوب و یک جرعه معنویت است؛ چون خوشی و سعادت او در گرو همین فضائلی است که به شدت تشنه آن است.
مؤمن زیرک، به خاطر شرایط سخت و جان‌فرسای قیامت، در صدد است که همواره در دنیا عمل خود را، هرچند کم باشد، از روی اخلاص انجام دهد و فقط از خدا توقع ثواب داشته باشد یا اینکه عملی را در پیش بگیرد که کمتر در مخاطره هوای نفس باشد.
یکی از فرصت‌های بسیار ناب در این زمینه که مخصوص بانوان است، بحث فرزندآوری است. خیلی از بانوان به هر دلیلی خود را از این فضیلت محروم می‌کنند و در تجارت با خدا دچار خسارت محض می‌شوند.
بحث فرزندآوری چون همواره با سختی و ریاضت همراه است، نوعاً هیچ‌گونه خودخواهی و منیّتی در آن راه ندارد؛ هرچه هست، فداکاری و گذشتن از «خود» است و به همین سبب است که فرزندآوری برای یک مادر، فضیلت محسوب می‌گردد و بدون هیچ قیدوبندی، مایه ثواب و کفاره گناهان او می‌شود.
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله درباره ثواب و فضیلت بارداری و شیردهی مادران می‌فرمایند:
«قسم به آن خدایی که مرا به رسالت برگزید و بشیر و نذیر قرار داد، هر زنی که از شوهرش حامله شود، در سایه عنایت خداوند است تا درد زایمان، او را فراگیرد. زمانی که درد زایمان شروع شد، خداوند برای هر دردی، ثواب آزادی یک عَبد مومن را به وی می‌دهد. وقتی فارغ شد و شیر دادن به طفل را شروع کرد، خداوند متعال به ازای هر بار شیرخوردن توسط طفل، نوری را در پیش رویش در روز قیامت ایجاد می‌کند که تمام افراد را در روز قیامت به تعجب وامی‌دارد و به این زن ثواب روزه‌دار و نمازگزار داده می‌شود و هنگامی که فرزندش را از شیر گرفت، خطاب خداوند بزرگ به آن زن می‌رسد که ای زن! تمام گناهان گذشته تو را مورد بخشش قرار دادم. پس، از امروز اعمالت را از نُو شروع نما».[1]
پی‌نوشت:
[1]. طبرسی، مستدرک الوسائل، ج۱۵، ص۱۵۶.