34. تحقیقات و تألیفات خویش را متناسب با موضوع و محتوای آن و با قلمی زیبا به معصومان علیهم السلام و مانند آنان تقدیم نماییم. مثلاً یكی از پژوهشگران و نویسندگان حوزوی، (1) «ندبه‌های دلتنگی»اش را در عریضه‌هایی به حضرت مهدی ـ عجل اللّه تعالی فرجه الشریف ـ این گونه تقدیم كرده است: «پیشكش به آنان كه با آرزو زیستند و از درس انتظار، یك جمعه غیبت نكردند.»
35. بكوشیم تا در هنگام پژوهش و نگارش، با وضو و رو به قبله باشیم. این قلمزن، محققی را می‌شناسد كه تاكنون تحقیقات خویش را بدون وضو به قلم نیاورده است.
36. از خداوند بخواهیم كه به آنچه می‌گوییم و می‌نویسیم، خود نیز عمل كنیم و از هر چه كه دیگران را باز می‌داریم، خود نیز دوری نماییم كه نیك گفته اند: «رطب خورده، منع رطب چون كند.»
37. از خداوند بخواهیم كه در تحقیقات و تألیفاتمان ـ اگر «بود»مان بیش از «نمود»مان نیست ـ دست كم، «نمود»مان بیش از «بود»مان نباشد. به گفته «سعدی» در كتاب «بوستان»:
به اندازه بود باید نمود خجالت َبُرد آن كه نَنْمود و بود
كه چون عاریت بركَنند از سرش نماید كهن جامه‌ای در برش
اگر كوتهی، پای چوبین مبند كه در چشم طفلان نمایی بلند
وگر نقره اندوده باشد نُحاس (2) توان خرج كردن بر ناشناس
مَنِه جان من آب زر بر پشیز كه صرّاف دانا نگیرد به چیز
زراندودگان را بر آتش بَرَند پدید آید آن گه كه مس یا زَرَند
• پاورقــــــــــــــــــــی
________________________________________
1. جناب «بابایی»
2. نُحاس: مِس.