در رابطه با حرمت شراب گفتني است كه بيان احكام در صدر اسلام به صورت تدريجى بوده است. چون پذيرش لازم براى بيان دفعى وجود نداشته است. از همين رو در آيه 219 سوره بقره، «يسئلونك عن الخمر و الميسر قل فيهما اثم كبير و منافع للناس و اثمهما اكبر من نفعهما و يسئلونك ما ذا ينفقون قل العفو كذلك يبين الله لكم الايات لعلكم تتفكرون» ابتدا نفع و ضررهاى مسكرات و اين كه مضار آن بيشتر از منافع آن است بيان گرديده ولى بعدا در آيه 90 سوره مائده حرمت آن به طور كلى بيان گرديده است.
در اينجا چند مسئله بايد مورد توجه قرار گيرد:
الف. بايد گفت كه مسئله حرمت خمر و شراب، در همه اديان الهي حرام بوده، و هيچ آييني كه از تحريف بشر مصون مانده باشد، شرب خمر را جايز نمي‌داند. روايتي از امام رضا عليه السلام نقل شده است كه فرمودند: ما بعث الله نبيا الا بتحريم الخمر... (صدوق، التوحيد) خداوند هيچ پيامبري را مبعوث نكرد، مگر آنكه شراب را در شريعت او حرام نمود. بنابراين تصور اين كه حرمت شراب فقط مربوط به دين اسلام است، تصوري نادرست مي‌باشد و اينكه امروزه در برخي اديان شرب خمر را حلال مي‌شمارند، اين خود يكي از نشانه‌هاي تحريف‌هايي است كه در آيين‌هاي الهي به دست بشر صورت گرفت (ر.ك: ذبيح الله محلاتي، ساحل نجات در مضرات شراب، ترياك، قمار، موسيقي، تهران، 1332) كه نمونة بارز آن را مي‌توان در دين يهود، و همين طور در تحريفاتي كه در دين مسيح توسط پولس قديس صورت يافت، پي‌گرفت.
ب. بايد دانست احكام الهي براساس مصالح و مفاسد است يعني حلاليت نشانه مصلحت و فايده داشتن آن براي انسان است و حرمت نشانه مفسده و ضرري است كه آن براي انسان دارد.
البته احكام الهي مورد وضعي است و ممكن است بنا بر مصالح مهمتر و يا به دلايل ويژه ديگري مدتي براي برخي مردم ابلاغ نشود و يا واجب نشود مانند ماهيگيري كه كاري حلال است ولي روزهاي شنبه براي يهوديان حرام شده است. اما اين گونه موارد با حرمت ذاتي برخي چيزها مانند گوشت، خون و شراب فرق مي كند.
ج. ضرر و زيان فردي و اجتماعي شراب بر کسي پوشيده نيست، هر چند ممکن است منافع زودگذر و اندکي داشته باشد چنان که قرآن کريم هم تصريح فرموده است: «يسئلونک عن الخمر والميسر قل فيهما اثم کبير و منافع للناس و اثمهما اکبر من نفعهما»؛ درباره شراب و قمار از تو مي پرسند، بگو: در آن دو گناهي بزرگ و سودهايي براي مردم است و گناهشان از سودشان بزرگتر است» (بقره، آيه 219).
و نيز در آيه 90 و 91 از سوره مائده، قمار بازي و مي گساري اعمالي پليد و از ابزار شيطان معرفي شده است.
در رابطه با حرمت شراب گفتني است كه بيان احكام در صدر اسلام به صورت تدريجى بوده است. چون پذيرش لازم براى بيان دفعى وجود نداشته است. از همين رو در آيه 219 سوره بقره، «يسئلونك عن الخمر و الميسر قل فيهما اثم كبير و منافع للناس و اثمهما اكبر من نفعهما و يسئلونك ما ذا ينفقون قل العفو كذلك يبين الله لكم الايات لعلكم تتفكرون» ابتدا نفع و ضررهاى مسكرات و اين كه مضار آن بيشتر از منافع آن است بيان گرديده ولى بعدا در آيه 90 سوره مائده حرمت آن به طور كلى بيان گرديده است.
در اينجا چند مسئله بايد مورد توجه قرار گيرد:
الف. بايد گفت كه مسئله حرمت خمر و شراب، در همه اديان الهي حرام بوده، و هيچ آييني كه از تحريف بشر مصون مانده باشد، شرب خمر را جايز نمي‌داند. روايتي از امام رضا عليه السلام نقل شده است كه فرمودند: ما بعث الله نبيا الا بتحريم الخمر... (صدوق، التوحيد) خداوند هيچ پيامبري را مبعوث نكرد، مگر آنكه شراب را در شريعت او حرام نمود. بنابراين تصور اين كه حرمت شراب فقط مربوط به دين اسلام است، تصوري نادرست مي‌باشد و اينكه امروزه در برخي اديان شرب خمر را حلال مي‌شمارند، اين خود يكي از نشانه‌هاي تحريف‌هايي است كه در آيين‌هاي الهي به دست بشر صورت گرفت (ر.ك: ذبيح الله محلاتي، ساحل نجات در مضرات شراب، ترياك، قمار، موسيقي، تهران، 1332) كه نمونة بارز آن را مي‌توان در دين يهود، و همين طور در تحريفاتي كه در دين مسيح توسط پولس قديس صورت يافت، پي‌گرفت.
ب. بايد دانست احكام الهي براساس مصالح و مفاسد است يعني حلاليت نشانه مصلحت و فايده داشتن آن براي انسان است و حرمت نشانه مفسده و ضرري است كه آن براي انسان دارد.
البته احكام الهي مورد وضعي است و ممكن است بنا بر مصالح مهمتر و يا به دلايل ويژه ديگري مدتي براي برخي مردم ابلاغ نشود و يا واجب نشود مانند ماهيگيري كه كاري حلال است ولي روزهاي شنبه براي يهوديان حرام شده است. اما اين گونه موارد با حرمت ذاتي برخي چيزها مانند گوشت، خون و شراب فرق مي كند.
ج. ضرر و زيان فردي و اجتماعي شراب بر کسي پوشيده نيست، هر چند ممکن است منافع زودگذر و اندکي داشته باشد چنان که قرآن کريم هم تصريح فرموده است: «يسئلونک عن الخمر والميسر قل فيهما اثم کبير و منافع للناس و اثمهما اکبر من نفعهما»؛ درباره شراب و قمار از تو مي پرسند، بگو: در آن دو گناهي بزرگ و سودهايي براي مردم است و گناهشان از سودشان بزرگتر است» (بقره، آيه 219).
و نيز در آيه 90 و 91 از سوره مائده، قمار بازي و مي گساري اعمالي پليد و از ابزار شيطان معرفي شده است.