خیلی از مواردی که باهشون مواجهید عذاب وجدان نیست در واقع، چون همونطور که عرض کردم تکلیفی نداشته و ندارید که بابتش عذاب وجدان داشته باشید. شما هم احترام به والدین گذاشتید و هم ارتباطتتون رو قطع نکردید. عذاب وجدان شما بیشتر ناشی از این هست که توقعی که از زندگی خودتون دارید حاصل نشده، که چون حاصل نشده فکر می کنید مقصرید.
همین عذاب وجدانهای کاذب تون هم که در همه ابعاد زندگیتون نفوذ کرده، با یه میانبر می تونید مُعظمی از این بار رو تحت الشعاع و تعدیل کنید قرار بدید. و اون هم ساختن بیش از پیش "خود" هست. چون مرکز تمام تمایلات و انفعالات و هیجانات شما نفس شما هستش.
ضمن عرض معذرت، سخته برام که این عبارات رو خدمتتون عرض می کنم. از باب مباحثه از ما بپذیرید
صحبت کردن در هر زمینه ای، احکام خودش رو داره. در فضای مجازی هم صحبت کردن چیزی جز تایپ نیست. و اگر کسی شما رو نشناسه، شما که خودتون از فعل و اختیار و اراده خودتون مطلع هستید.
در مورد صحبت کردن هم عرض کنم که ما واقعا از نگارش و خاطرات و شعرهایی که در جواب کاربران میدید، استفاده می کنیم. پس نکته ای که در این مورد عرض شد به هیچ وجه به این معنی نیست که جوابهای سرکار خانم ایراد داره ، خیر! این یک ترفند و مصداق بود برای اینکه بتونید با خودتون مخالفت کنید. لزومی هم نداره در این سایت این مصداق رو عملی کنید. بلکه در طول معاشرتهای روزمره هم می تونید این تمرین رو عملی کنید
بعضی صحبتها هست که اقتضای موقعیت شما این هست که حرف بزنید و اظهار نظر کنید، کسی نیست که این علم رو برداره. به عبارتی صحبت کردن برای ما ضرورت داره. در این موارد حرفی نیست. اما یه موقع هست که گفتنش ضرورتی نداره اما در عوض خیلی اشتیاق دارید که از خوتون چیزی بگید، (این تنش درونی محل اصلی منظور من هستش که اگر چنین حالتی پیش اومد فرصت رو غنیمت بشمارید و باهاش مبارزه کنید، مطمئن باشید در صورت پیروزی لذت شما از بازگو کردن اون بیشتر و عمیق تر خواهد بود)
اگر هم می خواهید این سایت، کارگاه عملی تون باشه، نظرات خودتون رو تعطیل نکنید ، بلکه به لحاظ آماری تعدیل کنید.
امیدوارم از متن بنده، سوءتفاهمی پیش نیومده باشه و مطلب رو درست منتقل کرده باشم.
سلام مجدد خدمت شما
خیلی از مواردی که باهشون مواجهید عذاب وجدان نیست در واقع، چون همونطور که عرض کردم تکلیفی نداشته و ندارید که بابتش عذاب وجدان داشته باشید. شما هم احترام به والدین گذاشتید و هم ارتباطتتون رو قطع نکردید. عذاب وجدان شما بیشتر ناشی از این هست که توقعی که از زندگی خودتون دارید حاصل نشده، که چون حاصل نشده فکر می کنید مقصرید.
همین عذاب وجدانهای کاذب تون هم که در همه ابعاد زندگیتون نفوذ کرده، با یه میانبر می تونید مُعظمی از این بار رو تحت الشعاع و تعدیل کنید قرار بدید. و اون هم ساختن بیش از پیش "خود" هست. چون مرکز تمام تمایلات و انفعالات و هیجانات شما نفس شما هستش.
ضمن عرض معذرت، سخته برام که این عبارات رو خدمتتون عرض می کنم. از باب مباحثه از ما بپذیرید
صحبت کردن در هر زمینه ای، احکام خودش رو داره. در فضای مجازی هم صحبت کردن چیزی جز تایپ نیست. و اگر کسی شما رو نشناسه، شما که خودتون از فعل و اختیار و اراده خودتون مطلع هستید.
در مورد صحبت کردن هم عرض کنم که ما واقعا از نگارش و خاطرات و شعرهایی که در جواب کاربران میدید، استفاده می کنیم. پس نکته ای که در این مورد عرض شد به هیچ وجه به این معنی نیست که جوابهای سرکار خانم ایراد داره ، خیر! این یک ترفند و مصداق بود برای اینکه بتونید با خودتون مخالفت کنید. لزومی هم نداره در این سایت این مصداق رو عملی کنید. بلکه در طول معاشرتهای روزمره هم می تونید این تمرین رو عملی کنید
بعضی صحبتها هست که اقتضای موقعیت شما این هست که حرف بزنید و اظهار نظر کنید، کسی نیست که این علم رو برداره. به عبارتی صحبت کردن برای ما ضرورت داره. در این موارد حرفی نیست. اما یه موقع هست که گفتنش ضرورتی نداره اما در عوض خیلی اشتیاق دارید که از خوتون چیزی بگید، (این تنش درونی محل اصلی منظور من هستش که اگر چنین حالتی پیش اومد فرصت رو غنیمت بشمارید و باهاش مبارزه کنید، مطمئن باشید در صورت پیروزی لذت شما از بازگو کردن اون بیشتر و عمیق تر خواهد بود)
اگر هم می خواهید این سایت، کارگاه عملی تون باشه، نظرات خودتون رو تعطیل نکنید ، بلکه به لحاظ آماری تعدیل کنید.
امیدوارم از متن بنده، سوءتفاهمی پیش نیومده باشه و مطلب رو درست منتقل کرده باشم.
یا علی