فتنه‌گران و التماسی آمیخته با وقاحت!

سال ۱۳۸۸ بود که عده‌ای قانون‌شکن و آشوبگر به سرکردگیِ افرادی مثل میرحسین موسوی و محمد خاتمی، نتایج دهمین دوره‌ی انتخابات ریاست‌جمهوری را بهانه و دستمایه‌ی هرج و مرج، تخریب اموال عمومی و کشتار و صدمه‌زدن به افراد بی‌گناه قرار دادند. این جماعتِ فتنه‌گر، تصور می‌کردند که با آشوب و هیاهو می‌توانند واقعیت را نزد افکار عمومی، تغییر دهند و –با زور و ارعاب  هم که شده- جایگاهی برای خود دست و پا کنند.
امروز که هفت سال از آن اتفاقات می‌گذرد فتنه‌گران در مخمصه‌ی عجیبی بسر می‌برند. از یک طرف، ثمره‌ی آن همه قانون‌شکنی و جِرزنی، چیزی در حدّ «تقریبا هیچ» بوده و کار به جایی رسیده است که بود و نبود آنان فرقی برای مردم ندارد. از طرف دیگر، بخاطر ازدست دادنِ پدر معنوی خود یعنی هاشمی‌رفسنجانی، دچار خلا بسیار بزرگی شده‌اند که تا مدت‌ها امکان جبران آن وجود ندارد و تظاهر برخی عناصر برای بازی در این نقش هم راه به جایی نخواهد برد. بر این اساس، مطرح‌کردن چنین موضوعاتی –که متاسفانه از سوی رییس دولت یازدهم هم تکرار می‌شود- در واقع، یک التماس محترمانه است برای اینکه هم ابراز وجودی بکنند و هم از محو و حذف کامل خود نزد افکار عمومیِ ملت ایران، جلوگیری کنند.
از این‌ها هم که بگذریم، طرح و بیان چنین مطلبی، به وقاحت و بی‌شرمی زایدالوصفی نیاز دارد! چند ماه -از خرداد تا دی سال ۸۸- کشور را در بدترین شرایط امنیتی قرار دادند؛ شماری از بهترین فرزندان این ملت مثل «حسین غلام کبیری» و «سیدعلیرضا ستاری» را به شهادت رساندند؛ برخی دیگر مثل «هادی خیاط‌ زاده» و «رامین رسولی مهربانی» را برای همیشه، جانباز و مجروح کردند؛ راه را برای زبان‌درازی و طمع‌ورزیِ دشمنان خارجی -بخصوص آمریکا- هموار نمودند؛ به اموال عمومی و شخصی، خسارت‌های فراوانی زدند؛ وجهه‌ی نظام را در دنیا مکدر و مخدوش کردند ... و حالا دم از «آشتی ملی» می‌زنند! یادمان نرفته است که این فتنه گران، پیشنهادهای معقولی مثل «بازشماری صندوقهای رأی» را نپذیرفتند تا بر همگان اثبات شود که هدفشان از هیاهو و جنجال، چیز دیگری است و نتایج انتخابات، فقط بهانه است؛ همانطور که خودشان شعار میدادند: «انتخابات، بهانه است؛ اصل نظام، نشانه است!»
از سوی دیگر، عبارت «آشتی ملی» وقتی بکار می‌رود که بین عموم جامعه، تفرقه و اختلافی وجود داشته باشد که مانع از حرکت بسوی اهداف عالی میشود؛ این در حالی است که بحمدلله همدلی ملت بزرگ ایران، بسیار عمیق و مشهود است و آخرین نمونه‌ی آن هم مربوط به راهپیمایی عظیم ۲۲ بهمن بود که میلیونها ایرانی از قشرهای مختلف و با سلایق گوناگون، دور یک آرمان –یعنی حمایت از نظام جمهوری اسلامی- حلقه زدند و وحدت خود را به رخ دنیا کشیدند. حالا طرح «آشتی ملی» در چنین فضایی چه معنایی می‌تواند داشته باشد جز اینکه بهانه‌ای باشد برای فراهم‌کردن زمینه‌ی تطهیر و خلاصیِ سران فتنه تا دوباره همان ناامنی‌های سال ۸۸ تکرار شود.
بنابراین طرح «آشتی ملی» در شرایط حاضر، علاوه بر نشان‌دادن وقاحت فتنه‌گران برای فراموش‌کردن آنهمه خسارت و جنایت، حاکی از التماسی سیاسی است تا هم سران مجرم و خائن فتنه را آزاد کنند و هم تلاشی برای جلوگیری از محو خود انجام دهند.