خمس واجبی الهی است که در همه ادوار اسلام از صدر تا کنون مورد اهتمام معصومین(علیهم السلام) بوده و اختراعی نیست.
خمس، واجبی الهی است و علماء شیعه از طریق ادلّه مسلّم فقهی که شامل قرآن کریم و روایات اهل بیت(علیهم السلام) است، تنها این دستور الهی را اعلام کرده‌اند. قرآن کریم در آیه 41 سوره انفال می‌فرماید: «بدانيد هر گونه غنيمتى به دست آوريد، خمس آن براى خدا، و براى پيامبر، و براى ذى القربى و يتيمان و مسكينان و واماندگان در راه (از آنها) است، اگر به خدا و آنچه بر بنده خود در روز جدايى حق از باطل، روز درگيرى دو گروه [روز جنگ بدر] نازل كرديم، ايمان آوردهايد و خداوند بر هر چيزى تواناست!»
مطابق این آیه شریفه، اعتقاد به اصل این واجب الهی نشانه ایمان به خداست. در زمان پیامبر اکرم و ائمّه معصومین(علیهم السلام) نیز خمس گرفته می‌شد.(ر.ک: وسائل الشّیعه، ج9، باب 8 از ابواب «ما یجب فیه الخمس»، ص499)
به فرموده امام عسکری(علیه السلام) همگان مأمور به تبعیّت از نظرات فقهاء متّقی و دارای شرایط هستیم که می‌فرماید: «از میان فقیهان آن که خویشتندار، نگهبان دین، مخالف هوی و هوس خود و فرمانبردار امر مولای خویش است، بر مردم است که از وی تقلید نمایند و اینان برخی از فقیهان شیعه می باشند نه همه آنان!» (وسائل الشیعة؛ ج27، ص140) چنین فقیهانی به وسیله عبارت «فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّه؛[وسائل الشيعة، ج27، ص140] آنها حجّت من بر شما هستند و من حجّت خدا هستم»، مأمور به انجام امور مربوط به امام زمان(علیه السلام) هستند؛ از جمله آن امور، خمس است.
پی‌نوشت
شيخ حر عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشيعة - قم، چاپ: اول، 1409 ق، ج9؛ ص499.